به گزارش « سراج24»، یکی از خصوصیات آثار سی و دومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، خشونت مهار نشده‌ای است که در تار و پود تعداد چشمگیر آثار این دوره از جشنواره به چشم می‌خورد، پای سکانس‌های خشونت‌آمیز از همان روز آغاز به کار جشنواره فیلم به برج میلاد باز شد، زندگی مشترک «آقای محمودی و بانو» اولین فیلمی بود که در کاخ جشنواره به نمایش درآمد. فیلم ماجرای زن و شوهر میانسالی بود که زندگی‌شان با ورود زوج جوانی با دغدغه‌های جدید روبه‌رو می‌شود. در طول فیلم مشخص می‌شود که این زوج بر خلاف تصورات پیشین، رابطه خوبی با هم ندارند و در سکانسی از فیلم، اختلاف این دو با بستن در اتومبیل از سوی مرد و ضربه به سر زن به اوج می‌رسد. البته این سکانس با سایر نمودهای خشونت در فیلم‌های روزهای بعدی جشنواره قابل قیاس نبود. در روز دوم جشنواره و در سانس سوم، فیلم «گنجشکک اشی‌مشی» به نمایش در آمد، فیلمی که در تمام اپیزودهایش صحنه‌های زد و خورد و کتک‌کاری نوجوان از سوی والدین و اطرافیانش دیده می‌شد و این خشونت تا به جایی می‌رسید که تماشای سکانس‌ها برای مخاطبان حاضر در سالن سینما، غیرقابل تحمل می‌شد.
روز اول جشنواره به پایان رسید و تا سومین فیلم روز دوم جشنواره به کارگردانی منوچهر هادی ادامه دهنده روند خشونت و صحنه‌های منزجر کننده فیلم‌های جشنواره باشد. «زندگی جای دیگری است» داستان مردی را با بازی حامد بهداد روایت می‌کرد که به دلیل خشونت و بی‌تفاوتی، زندگی را به کام خانواده و اطرافیانش تلخ کرده است. در سکانسی از فیلم مرد فرزندش را به باد کتک می‌گیرد و چنان با ضربه‌های کاری به جان فرزند نوجوانش می‌افتد که انگار قصد جانش را کرده است. روز سوم جشنواره فیلم فجر هم از داستان سکانس‌های خشونت‌آمیز و منزجرکننده بی‌نصیب نماند و فیلم «خط ویژه» مصطفی کیایی به رغم ریتم جذاب و سبک روایی روانش، سکانس‌هایی خشن از ضرب و شتم و درگیری‌های خشن خیابانی را به همراه داشت. «برف» محمد رحمانی هم دیگر فیلمی بود که در آن پسر کوچک خانواده پس از آگاهی از اینکه برادر بزرگش، خانه‌شان را بر سر قرض‌هایش از دست داده است، به جان برادر بزرگ‌تر افتاد و تا آمدن مادر، درگیری خشونت‌آمیز آنها ادامه پیدا می‌کند! از همه فیلم‌های روز اول تا سوم که بگذریم، اما خشونت در روز چهارم جشنواره با اکران «متروپل» و «فصل فراموشی فریبا» به اوج خود رسید. «متروپل» ماجرای خاتون بود، زنی که همسر دوم مرد متولی شده بود، اما پس از مرگ شوهرش، همسر اول او قصد جان خاتون و فرزندش را می‌کنند و در این میان پنج نفر آدمکش برای این قتل استخدام می‌شوند و یکی از منزجر‌‌کننده‌ترین صحنه‌های فیلم، سکانسی بود که آدم‌های اجیر شده پا به خانه زن می‌گذارند و با قصد کشت، او را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند. «فصل فراموشی فریبا» که فیلم سوم روز چهارم کاخ جشنواره بود هم با سکانسی از ضرب و شتم زن توسط شوهرش، از دیگر فیلم‌های جشنواره بود که با سکانس‌های خشونت‌های فیزیکی، قدم به مهمانی کاخ جشنواره گذاشته بود.
پرده سینما یا رینگ بوکس؟!
«تمشک» سامان سالور با سکانس‌های درگیری و قتل هم در روز پنجم جشنواره به نمایش در آمد تا سری فیلم‌های خشونت‌آمیز روز چهارم را به روز ششم جشنواره برساند، روزی که در کنار فیلم «فردا» که در سانس دوم به نمایش درآمده و صحنه‌های درگیر منجر به قتل را در یکی از اپیزودهایش به نمایش در آورده بود، در سانس چهارم میزبان فیلم «همه چیز برای فروش» به کارگردانی امیر حسین ثقفی بود، فیلمی که به رغم فیلمنامه چفت و بست دار و ریتم مناسب و بازی‌های روانش، پر از سکانس‌های خشونت‌آمیز و درگیری‌های منزجرکننده بود پرده سینما را به رینگ بوکس شبیه می‌کرد و در تمام طول فیلم کاراکتر اصلی با بازی صابر ابر، شرخری بود برای نقد کردن چک‌ها که با درگیرهای خشونت‌بار و مشمئزکننده‌ای با بدهکاران مواجه می‌شد. صحنه‌های آزار دهنده‌ای را به نمایش می‌گذارد که دیدنش برای بسیاری از تماشاگران سالن عذاب‌آور بود.
کلاش خشن!
با آنکه سکانس‌های خشونت‌آمیز از همان روز ابتدایی جشنواره همراه فیلم‌ها بود اما اوج این صحنه‌ها در روز هشتم برج میلاد نمایان شد؛ زمانی که دو فیلم «کلاشنیکف» و خانه پدری بر پرده نقره‌ای سالن همایش‌های برج میلاد نقش بست، فیلم‌هایی که با سکانس‌های درگیری و قتل، اعصاب مخاطب را به بازی گرفته بودند. «کلاشنیکف» به کارگردانی سعید سهیلی داستان سربازی بود که به دلیل اختلافات خانوادگی با کلاشنیکف، باعث مرگ شوهر خواهرش می‌شود و در نهایت برای تهیه خرج عمل خواهرش با همان کلاش، راه خیابان‌های شهر را در پیش می‌گیرد، این میان پسران شوهر خواهر، به دنبال قاتل پدرشان در سکانس‌های متعدد روبه‌رویی‌شان، صحنه‌های خشونت‌آمیز و پر از خون و خونریزی به پرده سینما می‌نشانند. «خانه پدری» هم در قسمت ابتدایی‌اش، سکانس یک قتل ناموسی را به نمایش در می‌آورد که تماشای آن برای بسیاری از مخاطبان، منقلب‌کننده و غیرقابل تحمل بود.
این همه خشونت، چرا؟!
با توجه به اینکه فیلم‌های یاد شده، در برخی موارد از لحاظ کیفی از بسیاری از فیلم‌های جشنواره یک سر و گردن بالاتر هم هستند، اما نمایش عریان صحنه‌های خشونت‌آمیز آن هم در سینمای کشور ما که یکی از مؤلفه‌های بنیادی‌اش، دوری از خشونت است، نمی‌تواند توجیه منطقی داشته باشد، از سوی دیگر تعدد فیلم‌هایی که از سکانس‌های خشونت‌آمیز استفاده کرده‌اند، این پرسش را در ذهن ایجاد می‌کند که نشان دادن این همه خشونت و صحنه‌های درگیری و کتک‌کاری و قتل در فیلم‌ها چه پیامدهای اجتماعی را به دنبال خواهد داشت؟/ جوان
