تکیه بر الفاظ رکیک برای بدست آوردن گیشه!

طبقه حساس که این روزها طبق آمار فروش سینما ها شرایط نسبتا خوبی دارد داستانی کمدی است که همه تکیه آن به رضا عطاران است و بس.

فیلمی که ساخته کمال تبریزی و به قلم پیمان قاسم خانی باشد می‌تواند خیلی‌ها را مشتاق تماشا کند؛ زیرا آنها در کارهای قبلی که به صورت جداگانه انجام شده نشان داده‌اند که نبض مخاطب را در دست دارند و می‌توانند فیلم‌هایی بسازند که هم تماشاگرپسند باشد و هم از حداقل‌های حرفه‌ای برخوردار باشد.

ساخته مشترک قبلی تبریزی و قاسم خانی یعنی »مارمولک» نیز توانسته بود در جذب مخاطب خوب عمل کند. اما ویژگی مشترک دیگر این دو، رفتن سراغ سوژه‌هایی است که عموما خط قرمز محسوب می‌شوند که اوج آن را در همین فیلم مارمولک شاهد بودیم.

 البته، این بازی با خط قرمزها به خصوص برای کمال تبریزی کم هزینه نبوده و تا به حال چندین اثر او توقیف شده که آخرین آنها نیز سریال «سرزمین کهن» بود.

نویسنده و کارگردان ادعا دارند که فیلم آنها یک نقد اجتماعی نسبت به تعصبات کور و جاهلانه و داستانی درباره مردی است که پس از مرگ همسرش تازه عاشق او می‌شود. البته این ادعای دوم که تنها در بیان فیلمساز محترم قابل مشاهده است اما در فیلم اثری از آن نیست.

ادعای نقد اجتماعی نیز نمی‌تواند ادعای چندان درستی باشد زیرا طبقه حساس به بهانه نقد اجتماعی ملغمه‌ای از شوخی‌های زشت شده است که تمام توجه مخاطب در فیلم به همین شوخی‌ها جلب می‌شود و نقد اجتماعی صرفا بهانه‌ای برای پرداختن به این شوخی‌های رکیک است.

 البته، در این فیلم یک روحانی جوان با بازی بد و تصنعی محمدرضا فروتن نیز موجود است که موضع دین نسبت به سوژه فیلم را نشان می‌دهد و سعی می‌کند مرد داستان را متقاعد کند که حساسیت‌های او جاهلانه است اما این یک سکانس هم ارتباط چندانی با فضای فیلم ندارد و تصنعی از آب درآمده است.

اولین مشکلی که هنگام تماشای « طبقه حساس » می توان به آن پی برد این است که فیلم در همان 15 دقیقه ابتدایی تمام صحبت هایش را انجام می دهد و پس از آن دیگر هیچ ایده ای به جز شوخی های جنسی متعدد که نصف آنها میگرد و نصف دیگر خیر، ندارد. متاسفانه نگاه تبریزی به شخصیت اصلی داستانش یعنی کمالی که یک فرد مذهبی متعصب هست، نگاه پخته ای نیست و این شخصیت هم در دقایق مختلف فیلم بارها شخصیت عوض میکند.

تنها برگ برنده « طبقه حساس » بازی خوب رضا عطاران هست که در نقش یک فرد عصبی و سنتی، مثل همیشه طناز است و مخاطب هم دوستش دارد.

با اینحال به نظر نمی رسید که بازی عطاران در این فیلم ارزش یک سیمرغ بلورین داشته باشد. دیگر بازیگران فیلم هم از جمله بهاره رهنما و پانته آ بهرام و پیمان قاسم خانی، بازی های معمولی از خودشان به نمایش گذاشته اند که با توجه به عدم پرداخت مناسب شخصیت هایشان در فیلم، منطقی به نظر می رسید.