اوقات شرعی تهران
اذان صبح ۰۴:۳۰:۳۰
اذان ظهر ۱۲:۱۰:۱۷
اذان مغرب ۱۸:۴۱:۰۵
طلوع آفتاب ۰۵:۵۶:۱۳
غروب آفتاب ۱۸:۲۲:۵۵
نیمه شب ۲۳:۲۷:۱۳
قیمت سکه و ارز
۱۳۹۲/۰۹/۲۳ - ۱۱:۵۱
خاطره ای در دور دست

درباره 12 سال برده بودن و نگاهش به اسکار 2014

فیلم جدید استیو مک کویین نه یک اپیک سنتی کاملا و مبتنی بر اصول آثار عامه پسند است و نه رنگ و بوی کارهای قبلی وی را دارد و در برزخی بین این دو رویکرد گرفتار است.

 درباره 12 سال برده بودن و نگاهش به اسکار 2014

به گزارش «سراج24 »،" 12 سال برده بودن" که خیلی ها امیدوارند امسال سهمی از جوایز سینمایی اسکار را برای خود برگیرد. داستان زندگی یک برده سر سخت و اهل مبارزه در گوشه ه ای از ایالت جنوبی آمریکاست و با این اوصاف تصور معمول از یک فیلم متمرکز بر سیاهان را از آن نداشته باشید و هر چند  بسیاری از فاکتورهای رایج در این سری فیلم های مرتبط با مشکلات سیاهپوستان در این فیلم نیز وجود دارد اما بنا، بنای دیگری است و موضوع، مثل «ژانگوی آزاد شده» محصول فانتزی ای صرف ایجاد شده در سر کوئن تین تاران تینو و قهرمانان بازی های الکی او  و تلاش این هنرمند 52 ساله هنوز کودک مانده و امثال وی برای احیای خاطرات گذشته اش و تکرار تصویری تازه از آن دوران نیست بلکه فیلم جدید استیو مک کویین مثل کارهای قبلی او جدی و آرمان خواهانه است. فیلمی که اواخر شهریور ماه اولین نمایش بین المللی خود را در جشنواره بین المللی و معتبر تورنتو کانادا تجربه کرد و از 28 مهر در آمریکای شمالی به نمایش درآمده و از اواخر دی ماه در سطح وسیعی از اروپای غربی هم پخش خواهد شد.


رنگی دیگر


«12 سال برده بودن» بر اساس خاطرات و زندگی مرد سیاهپوست و برده ای به نام سولومون نورتوپ است که در نیویورک به شکلی آزاد زاده شد اما در دهه 1840 و در یک ایالت قبضه شده توسط تبعیض نژادی در آمریکا با نام ایالت لوییزیانا به عنوان یک برده فروخته شد و از آن پس زندگی اش رنگی دیگر و نمایی تیره تر یافت. در فیلمی که کارگردانی اش با روال و شکلی عادی تر در قیاس با کارهای پیشین با استیو مک کویین صورت پذیرفته، چی وتل اژیو فور رل نور توپ و مایکل فاسبندر نقش یک کارخانه دار بزرگ به نام ادوین اسپس را بازی می کنند که دومی (فاسبندر) در دو کار قبلی مک کویین نیز نقش های عمد ای را بر عهده داشت. نورتوپ به قضیه  اسارت اش و تبدیل شدن به یک برده اعتراض می کند و خواستار آزادی اش می شود اما آن چه در گذشته داشته و اینک صاحب آن نیست، تبدیل به خاطره ای در دور دست شده است و وی چشم باز می کند و خود را بین تعداد زیادی برده می بیند که مثل خودش هستند. آدم هایی که انگار چاره ندارند و رنگ پوست شان برای حضور و مجتمع شدن در آن جا کفایت می کند و او باید با دردی جانکاه و ماندگار بسازد.


از سال ها پیش


ساختن این فیلم از مدت ها پیش در دستور کار استیو مک کویین قرار داشت. همسر وی کتاب سولومون نورتوپ را که تجدید چاپ نشده و کمیاب شده بود، در جایی یافته و مطالعه کرده  سپس به استیو معرفی کرده و استیو نیز بعد از خواندنش آن را در دل تحسین کرده بود. سرانجام در اگوست 2011 اعلام شد که مک کویین از روی این قصه فیلمی خواهد ساخت  کار فیلمبرداری در تابستان 2012 در ایالت لوییزیانای آمریکا انجام گرفت و گفته شد که بودجه آن از 20 میلیون دلار فراتر نمی رفته است به جز دو بازیگری که پیشتر نام شان آمد (اژیوفور و فاسبندر) بنه دیکت کامبر باچ هم در این فیلم رل یک کشیش باپ تیست را بازی می کند و کوئین زین والیس که سال پیش برای بازی در فیلم «هیولاهای منطقه وحش جنوب» کاندیدای جایزه اسکار شد، در قالب دختر کاراکتر نورتوپ ظاهر شده و براد پیت معروف در عین این که از تهیه کنندگان فیلم است، در رل یک نجار کانادایی که مخالف با برده داری است و برای جمع کردن آن بساط می کوشد، ظاهر می شود.


بخش بازیگران


در شروع مطلب از تهاجم فیلم به سمت جوایز اسکار امسال گفتیم و اینک باید بیفزاییم که استیو مک کویین که بیشتر به ساخت کارهای هنری و نه چندان عامه پسند مشهور بوده، این بار با رویکردی متفاوت به صحنه بازگشته است و با این فیلم به سمت همان طبقه معمولی و عوام حرکت کرده و به این سبب شاید این مورد توجه ترین و بهترین کار وی باشد . او را نامزد اسکار برترین کارگردانی هم بکند. سناریوی این فیلم هم که کار جان ریدلی است و پیشتر از وی فیلمنامه «سه پادشاه» و «یو ترن» را دیده ایم، برای کاندیدا شدن جهت اسکار بهترین سناریوی اورژینال سال بدون اقبال نیست. با این حال نقطه قوت اصلی «12 سال برده بودن» لااقل در ارتباط با جوایز اسکار بخش بازیگری آن و کسانی است که رل های مختلف فیلم را ایفا کرده اند و بیشترین قسمتی که می توان انتظار نامزدی هایی را در آن داشت، همین شاخه بازیگری است.


مقابل رقبایی پرشمار


آیا «12years a slave» با این اوصاف به جوایز اسکار 2014 و بخشی از آن چه برشمردیم، خواهد رسید. ظاهرا در مورد شانس های پیروزی چی وتل اژیوفور در شاخه بهترین بازیگر نقش اول مرد نباید چندان بدبین بود و حتی بنگاه های عمده شرط بندی در نیویورک و لندن که کارشان شرط بندی مثبت یا منفی پیرامون هر واقعه قابل ذکری در اجتماع است. اخیرا میزان و درصد احتمال پیروزی اژیوفور را در شاخه بهترین بازیگر مرد نقش اول افزایش داده اند. البته این شاخه  امسال سرشار از کاندیدهای قوی و امیدوار به فتح اسکار شامل افراد مسنی مثل رابرت ردفورد و تام هنکس و جوان ترهایی چون ادریس البا برای بازی در فیلم ماندلا: «راه طولانی تا آزادی» و لئوناردو دی کاپریو برای فیلم «گرگ وال استریت» کار جدید مارتین اسکورسیزی است. از طرف دیگر براد پیت و مایکل فاسبندر براساس قصه رویدادهای فیلم مک کویین به گونه ای یکدیگر  را به سبب برابری قوا و سهم و شکل کارشان و چگونگی سناریو خنثی می کنندو بعید است درفهرست 5 نفره نامزدهای اسکار برترین بازیگر مرد نقش دوم سال نام هر دوی آنان را حاضر ببینیم.


صریح و سر راست


از منظرهایی می توان «12 سال برده بودن» را پسندید و آن نکات را سبب ساز پیروزی احتمالی اش در اسکار 2014 دانست. یکی از دلایل مستقیم و صریح آن، همان طور که پیشتر گفتیم مردمی و قابل فهم تر و سر راست تر بودن آن برای بینندگان عادی است حال آن که دو کار قبلی مک کویین با نام های «گرسنگی» و «شرم» این گونه نبودند و دور از عوام و طبقه معمولی نشان می دادند و شاید می شد لفظ روشنفکرانه را نیز به آنها اطلاق کرد. فیلم جدید مک کویین سرشار از صحنه های وسیع و باز، با شکل و نمایی اپیک گونه اظهارات پرشور و نآرام و در بردارنده قهرمانی است که ناب نشان می دهد و با اصولی ناحق (توجیه کننده برده داری) می جنگد و اصرار مک کویین بر حفظ جزییات و دوری جستن از وقایع حقیقی هم سبب شده فیلم کاملا به «امیستاد» استیون اسپیلبرگ که دو دهه و اندی پیش ساخته شد، تبدیل نشود.


نه این و نه آن


از دیدگاه هایی دیگر نیز «12 سال برده بودن» ایرادهایی دارد که حتی اگر کاندیدای اسکاریابی بشود، آن را از لمس مجسمه های طلایی باز خواهد داشت. شاید سخنرانی ها و حرف ها و ابراز احساسات در این فیلم پرشور باشد اما گاهی افراطی و تصنعی به نظر می رسد و توطئه ها بر علیه قهرمان داستان هم گاهی بیش از حد و باور ناپذیر نشان می دهد. از سوی دیگر و مهمتر از هر چیزی این فیلم به سبب رویکرد های متفاوت با گذشته مککویین نه کاری در قماش آثار قبلی وی و صاحب حس و حال آنهاست و نه فیلمی کاملا عامه پسند با مخاطبان بسیار که توده ها را راضی کند و خوراک اسکار به نظر برسد و کاملا مطابق حال آنها باشد و نمونه ای از کارهایی جلوه  کند که برای فتح این گونه جوایز ساخته می شوند. این سرگردانی بین دو رویکرد فوق و قرار گرفتن در یک حالت برزخی و بینابین، می تواند شدید ترین عامل بازدارنده برای «12 سال برده بودن» باشد زیرا این تصور را می رساند که فیلم تکلیفش را با خود روشن نکرده و سرگردان و فاقد هویتی روشن و یک طرفه است.


مشخصات کوتاه فیلم


 عنوان فیلم: 12 سال برده بودن/   سال تولید: 2013/  کشور تولید کننده: آمریکا/  کارگردان: استیو مک کویین/  سناریست: جان ریدلی/  بازیگران اصلی: چی وتل اژیو فور، مایکل فاسبندر، پل دانو، بنه دیکت کامبر باچ، کوئن زین والیس و براد پیت/بانی فیلم

اشتراک گذاری
نظرات کاربران
هفته نامه الکترونیکی
هفته‌نامه الکترونیکی سراج۲۴ - شماره ۲۴۴
اخرین اخبار
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••
•••