به گزارش سراج24،نسیم نوشت؛عده ای در چند شهر به خیابان ها سرازیر میشوند، شعارهای بعضا تند و آتشین سرداده میشود، پلیس برای دفع خطرات احتمالی مجبور به حضور در محل می شود.
بی بی سی فارسی وارد میشود چون برای همین کار ساخته شده، باید از کاه کوه بسازد و تا میتواند آتش بیارمعرکه شود که چه خوب کارش را بلد است، شاید هم ما (رسانه های ایرانی) کارخود را خوب بلد نیستیم یا اصلا ایراد از مخاطب است.
هرچه که هست یک جای کار لنگ میزند! از برنامه ساز و نویسنده کم دقت رسانه ملی که ظرافت های برنامه سازی در این سرزمین چندفرهنگی را نمیداند تا مخاطب کم حوصله و تا مسئولین شهری که یادشان رفته بجز نمایندگی مردم، نماینده حاکمیت هم هستند و باید حواشی را کم رنگ کنند نه اینکه به آن دامن بزنند.
محمدسرافراز که با هدف سرو سامان دادن به وضع اقتصادی رسانه ملی و چابک سازی آن به میدان آمده است حالا با مشکلی غیرمنتظره روبرو میشود، اشتباهی که با بیانیه رسمی سازمان صدا وسیما و عذرخواهی از دلخورشدگان و قول مبنی بر برخورد و تنبیه جدی عاملان هم به سختی جماعت معترض را راضی میکند .
به هرحال پس از گذشت چند روز و ورود دستگاه های مسئول و فروکش کردن خشم آن گروه اندک، ماجرا ختم به خیر میشود ولی این موضوع برای چندمین بار بین مسئولان رسانه ملی مطرح میشود که: برنامه زنده آری یا خیر؟
* رسانه خصوصی، رسانه دولتی
اگر موضوع بحث یک شبکه خصوصی خارجی و مخاطبان غیر ایرانی باشند، تنها هدف برنامه سازان کسب درآمد و سودآوری است و در فرهنگ رسانه ای آنها مفهوم مخاطب مساوی است با پول بیشتر، پس اگر توهینی به مخاطب صورت پذیرد یا مخاطب کانال خود را عوض کرده یا از آن شبکه به مراجع قانونی شکایت و احتمالا چندهزار دلاری غرامت دریافت میکند اما وقتی یک رسانه دولتی آن هم با مختصات جمهوری اسلامی یک سر دعوا باشد ماجرا به کلی فرق میکند.
وقتی برنامه سازی از طریق رسانه وابسته به نظام باشد همه چیز تعبیر دیگری می شود، کافی است اندک لغزشی صورت پذیرد تا اپوزیسیون و ناسیونالیست و تجزیه گرا عزم خود را جزم کنند تا مخاطب دلخور را تحریک کنند و روح و روان او را به بازی گیرند.
* تجربه برنامه های زنده
آنتن زنده در تمامی شبکه های تلوزیونی جذاب ترین و درعین حال حساس ترین بخش برنامه سازی به شمار می روند که معمولا بصورت محدود و در موضوعاتی محدود ساخته می شوند و اجرای آن را هم اهالی کاربلد رسانه ای برعهده میگیرند.
پخش زنده در کنار جذابیت های ویژه همواره دارای حساسیت ها و ظرافت هایی هم هست که در طول سال های مختلف به طرق مختلف خود را نمایان کرده است. از دعوا و بد و بیراه مهمانان برنامه تا حرف های سیاسی تند و تیراندازی و کشته شدن گزارشگر در زمان اجرای زنده که هیچ کدام از این اتفاقات مختص به کشور یا رسانه خاصی نبوده است.
صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، همین عبارت کافی است تا حساسیت ها و خط قرمزهای رسانه ای ویژه برای برنامه سازان مشخص شود. ارزش های اخلاقی، اعتقادات مذهبی، باورهای ملی و تعصبات قومی بخشی از موارد قابل توجه مسئولان رسانه ملی است که باید همه ی آنها را همزمان مورد توجه قرار دهند تا کسی دلخور نشود.
مناظرات انتخابات ریاست جمهوری نشان می دهد که هنوز ظرفیت آنتن زنده در این زمینه وجود ندارد و مباحث سیاسی همچنان حساس است، بعدتر برنامه سینمائی هفت و حواشی آن که نهایتا به تعطیلی برنامه زنده و تولیدی شدن آن منجر می شود و حالا هم یک برنامه کودک، پس موضوع برنامه هم ایراد کار نیست.
* معمای سرافراز
دراینکه قرار نیست تمام برنامه های تلوزیون زنده باشند و اینکه اصلا دلیلی بر این امر وجود ندارد شکی نیست، در اینکه برنامه تولیدی قابلیت نظارت و در صورت نیاز اصلاحات لازم را دارد هم شکی نیست، ولی آیا عدم پخش برنامه های زنده چاره کار است؟ حل مشکل یا پاک کردن صورت مساله؟
کدام مخاطب است که جذابیت و حرارت یک برنامه زنده هفت در زمان فریدون جیرانی( با تمام اشکالات) را با یک برنامه تولیدی عوض کند؟ اصلا برنامه 90 و جسارت های عادل فردوسی پور(که گاهی زرد میشود) در لحظه بودنش میچسبد!
هفت را زنده پخش نکنیم، 90 چه میشود؟ اصلا مسابقات فوتبال را هم زنده پخش نکنیم که یک وقت کسی از چیزی دلخور نشود!
خیر! این چاره کار نیست، نه منطقی است و نه حرفه ای، این یک معادله دو طرفه است، یک طرف برنامه سازان که باید مخاطب و مقتضیات آن را بهتر درک کنند و یک طرف خود مخاطبان.
همان قدر که برنامه ساز باید حرفه ای باشد مخاطب هم باید حرفه ای باشد، همانطور که در دور افتاده ترین نقاط و در دست هرفردی آی پد و تبلت دیده میشود و نفوذ تکنولوژی پیشرفت کرده، فرهنگ استفاده از رسانه و فهم فرهنگی و رسانه ای هم باید پیشرفت کند مخاطب باید زرنگ باشد تا توهین و اشتباه را تمیز دهد.
