سنتی که مختص شیعه نیست

به گزارش « سراج24 » ، یکی از اشکال هایی که وهابی ها به همه مسلمانان می گیرند، "زیارت کردن، بوسیدن، دست مالیدن و تبرک جستن" و انواع احترام هایی است که مسلمانان به قبور انبیاء، اولیاء، ائمه، صالحان و علما در طول تاریخ و در همه اعصار و امکنه انجام می دهند.

البته ساختن بارگاه برای پیشوایان دین اختصاص به شیعه ندارد؛ بلکه در همه کشورهای اسلامی هست به عنوان مثال در مصر مقامی به نام "راس الحسین (ع)" و ضریح و بارگاهی به نام "حضرت زینب (س)" وجود دارد و نه تنها شیعیان بلکه اهل سنت هم به زیارت آن اماکن شریف می روند. زمانی به سوریه و از آن جا به مصر رفتم، در مصر بارگاه راس الحسین (ع) و حرم حضرت زینب (س) در آن زمان باشکوه تر از سوریه بود. شیعه ها در آنجا بسیار کم اند و غیرشیعیان نیز می آمدند و ضریح را می بوسیدند، بر روی آن دست می کشیدند. وهابی ها این گونه احترام ها و اظهار علاقه و محبت را شرک می دانند و می گویند اینها نباید انجام گیرد.

برای ورود به اصل بحث ابتدا باید حد و مرز توحید و شرک و عبادت و غیر عبادت روشن شود تا مشخص گردد این نوع اعمال مسلمان ها شرک است یا نه؟

اقسام توحید و شرک

همان طور که توحید اقسامی دارد، شرک نیز اقسامی دارد؛ اما اقسام توحید عبارتند از:
الف)توحید ذاتی
توحید در ذات؛ یعنی خدا نظیر و مثل و مانند ندارد؛ به عبارت دیگر ما دو واجب الوجود مستجمع جمیع صفات نداریم و خداوند بسیط است و در او ترکیب وجود ندارد؛ یعنی جمیع اقسام ترکیب از خداوند دور است؛ نه ترکیب ذهنی و عقلی و نه هیچ ترکیب دیگری و محدود به هیچ حدی هم نیست. در قرآن کریم آیات متعددی به توحید ذاتی خدا اشاره دارد.
در برابر توحید در ذات، شرک در ذات است؛ البته در بین اقوام و ملل گذشته معلوم نیست کسانی بوده اند که معتقد به دو ذات واجب الوجود باشند یا نه؟ ولی به زردشتیان نسبت می دهند که اینان چنین عقایدی دارند و می گویند ما دو ذات واجب الوجود داریم: یکی خالق نور است و دیگری خالق ظلمت؛ البته اینها قابل بررسی است و باید در این زمینه بیشتر تحقیق نمود که آیا آنها قائل به دو ذات واجب الوجود بوده اند یا دو خالق نور و ظلمت را معتقد هستند؟ خلاصه به ثنویت در خالقیت معتقد بوده اند یا در ذات.
 

توحید در صفات

خداوند متعال دارای دوگونه صفات است: صفات ذات و صفات فعل؛ به عنوان مثال علم و قدرت از صفات ذات و خالقیت، راقیت و امثال اینها از صفات فعل است.صفات ذات خداوند، عین ذات اوست و دوگانگی بین او و صفات ذاتش وجود ندارد، ولی ما انسان ها صفاتمان غیر از ذاتمان می باشد، لذا وقتی که از مادر متولد شدیم، عالم و دانا نبودیم و بعد عالم شدیم و همین دلیل بر این است که بین ذات و علم ما بینویت و جدایی وجود دارد؛ ذات ما با علم ما دو چیز است، اما این معنا در خداوند صدق نمی کند، پروردگار متعال از ازل، عین علم بوده است و علم و قدرت عین ذات اوست، ولی در انسان، حیثیت علم او غیر از حیثیت قدرت و ذات اوست و حیات او غیر از حیثیت ذات، قدرت و علم اوست. در انسان همه این حیثیت ها با هم تفاوت دارند و عین هم نیستند اما در خداوند چنین نیست.

در خارج واقعیت غیر محدودی هم وجود دارد که هم حیات است و هم قدرت، هم علم است و هم ذات به نحوی که دوگانگی و غیریت بین آنها وجود ندارد و تعدد و دوگانگی به اعتبار مفهوم ذهنی است؛ یعنی مفهوم عالم و قادر و حیّ متعدد است ولی واقع خارجی این صفات و ذات یکی است. امیرالمومنین (ع) در این باب چنین می فرماید:" کمال توحید او، اخلاص برای اوست و کمال اخلاص برای او آن است که صفات زاید بر ذات برای او تصور نشود، زیرا هر صفتی گواهی می دهد که آن غیر از موصوف است و هر موصوفی گواهی می دهد که آن غیر از صفت است. (خطبه اول نهج البلاغه)

کسانی که نتوانسته اند این دقایق علمی و فلسفی را خوب درک و هضم کنند، به بیراهه رفته و در صفات خداوند قائل به بینویت و غیریت شده اند؛ البته برخی از فلاسفه قبل از اسلام (نه فلاسفه متاخر) به این عقیده باطل معتقد بوده اند.
برگرفته از کتاب " توحید و زیارت" اثر آیت الله سید حسن طاهری خرم آبادی