به گزارش سراج24؛ شب گذشته اختتامیه نوزدهمین جشنواره بین المللی سینماحقیقت برگزار و برندگان آن مشخص شدند. در این دوره از جشنواره تندیس نقرهای شهید آوینی به همراه لوح افتخار برای فیلم «ایستاده در کنار تیمز» به کارگردانی سیدمصطفی موسویتبار اهدا شد.
موسوی تبار در گفتگویی در خصوص ایده ساخت مستند خود که در ارتباط با شهید سید محمد صنیع خانی است گفت: خدا خواست؛ یعنی یک وقتهایی اتفاقاتی میافتد که آدم در مسیرش قرار میگیرد و بعد میبیند که چه اتفاق خوبی است، دنبالش میکند و کار پیش میرود. داستان شهید صنیع خانی هم برای من همینطور بود. وقتی که با ایشان آشنا و در واقع با شخصیتش مواجه شدم، خیلی اتفاقات خوبی برایم افتاد و تصمیم گرفتم راجع به او کار کنم. وقتی امدم دیدم در دل ترابری چه کارهای بزرگی انجام داده است. ترابری سپاه را در واقع مثلاً از ۵ تا ماشین تبدیل کرده به ۵۰۰ تا ماشین به اضافه ماشینهای مردمی که در طول سالها به جبهه و جنگ کمک میکردند.
وی افزود: یک بخشی از این خدمات شهید صنیع خانی را من در این فیلم به آن اشاره کردم ولی خدمات در واقع دیگر اجتماعی و فرهنگی شهید را فرصت نشده است که در ارتباط با آن کار کنم. شاید خیلی جالب باشد برایتان که بدانید اولین حامی شهید طهرانی مقدم در حوزه موشکی به نوعی شاید شهید صنیع خانی باشد. زمانی که ایشان با همان تیتانهای داخل فیلم که صحبت میشود، لانچر درست کرد برای موشک و کمک کرد به شهید طهرانی مقدم برای اینکه در واقع یک اتفاقی را در حوزه موشکی رقم بزند.
وی در خصوص موثر بودن جشنواره حقیقت در دیده شدن آثار و انتقاداتی به مرکز گسترش گفت: جشنواره حقیقت خیلی جای موثری است. یعنی محفل موثری است. بالاخره یک جایی برای عرضه فیلمها است و آثار مختلف میتواند در آن ساخته شود؛ ولی نقدی که من دارم به سینما حقیقت شاید خیلی مهمتر باشد. چون این روزها از مزیتهای سینما حقیقت خیلی حرف زدم که در واقع یک جایی است که شما میتوانید اثر خود را عرضه کنید، یاد بگیرید و ارتقا بدهید و شاید در راه ارتقای سینمای مستند ما در این ۲۰ سال گذشته بخش عمدهاش مدیون همین جشنواره است. جشنواره مهمی است اما نقدی که به آن وارد است این است که مرکز گسترش خودش جشنوارهای را دارد هندل و برایش فیلمهایی را تولید میکند و درصد فیلمهای شرکت کننده از خود مرکز گسترش در این جشنواره بسیار زیاد شده است.
موسوی تبار در ارتباط با همکاری مرکز گسترش و صداوسیما برای پخش آثار توضیح داد: نکته دیگری که وجود دارد این است که مرکز گسترش در همه این سالها از رسانه ملی فراری است. آثار را بدهید که پخش شود؛ اگر واقعا میخواهیم مستندساز به حیاتش ادامه بدهد و روز به روز پیشرفت کند و فیلم او دیده شود. درواقع فیلم ساخته میشود تا دیده شود. در این سالها خودم میبینم این فضا را و اینکه تعاملات کم است. یک نگاه از بالا به پایینی وجود دارد. بالاخره فیلمها باید پخش بشود و بخشی شاید قابل پخش نباشد. این کار هم به رونق فضای مستند، هم به بالا رفتن سلیقه مخاطب و هم به دیده شدن فیلمها کمک میکند.
وی در ادامه در خصوص اینکه دوست دارد مخاطب چه مفهومی را از مستند دریابد اضافه کرد: دوست داشتم مخاطب بعد دیدن این فیلم در واقع با یک سری چیزهایی که شاید ندیده و تجربه نکرده آشنا بشود. چون سوژههای فیلم ما آدمهایی هستند که در جنگ دیده نشدند. همیشه پشت خط یا اینکه در پشت صحنه بودند. نه اینکه جبهه نمیرفتند بلکه همه آدمهایی که جلوی قاب من نشستند عمدتا آثار شیمیایی دارند و خود شهید هم بر اثر آثار شیمیایی شهید شده است. ولی کسی اینها را نمیدیده است. این افراد قبل از اینکه در واقع عملیات شروع شود، زودتر باید همه چیز را میبردند و آخرین نفر باید همه چیز را برمیگرداندند.
موسوی تبار در پایان گفت: دوست داشتم مخاطب قدری با این افراد آشنا شود و همچنین خود سید محمد به عنوان یک الگوی مهم در مردانگی، در شرف، در عزت، یک پهلوان به تمام معنا و شخصیتی که دلش برای مردم میتپد. یعنی شما میبینید حتی وقتی در خیابان راه میرفته به آدمها کمک میکرده است. شاید ما نقش او را در فضای ملی پررنگ کردیم در این فیلم ولی این آدم واقعا شخصیت بسیار ارزشمندی بوده که ما متاسفانه از داشتنش محروم هستیم. یعنی ای کاش که سید محمدهای صنیع خانی و دیگر شهدا شاید اگر سالهای بیشتری عمر میکردند اتفاقات بهتری در مملکت میافتاد.
