به گزارش سراج24؛ تاریخ دخالت‌های آمریکا در ونزوئلا به بیش از یک قرن قبل بازمی‌گردد؛ زمانی که با کشف ذخایر عظیم نفت در این کشور، شرکت‌های انرژی آمریکایی دهه‌ها کنترل معادن نفتی ونزوئلا را در دست گرفتند. این سلطه تا سال ۱۹۷۶ ادامه داشت؛ سالی که دولت ونزوئلا با ملی‌سازی نفت، حاکمیت خود بر منابع طبیعی را بازیافت.
ونزوئلا بعدها دوره‌ای از بی‌ثباتی اقتصادی و سیاسی را پشت سر گذاشت تا اینکه «هوگو چاوز» در سال ۱۹۹۸ به قدرت رسید. او با نزدیکی به روسیه، چین و ایران و اتخاذ سیاست‌های چپ‌گرایانه تلاش کرد کشور را از سیطره آمریکا دور کند. پس از مرگ چاوز در سال ۲۰۱۳، «نیکولاس مادورو» بر همان مسیر قدم گذاشت؛ مسیری که با افزایش تحریم‌ها، جنگ روانی آمریکا و تشدید محاصره اقتصادی مواجه شد.
واشنگتن نه‌تنها انتخابات ریاست‌جمهوری ونزوئلا را غیرقانونی نامید، بلکه در سال ۲۰۲۰ وزارت دادگستری آمریکا حتی مادورو را به قاچاق مواد مخدر متهم کرد؛ اتهامی که بسیاری آن را تنها بهانه‌ای برای فشار سیاسی می‌دانند.
ثروتی که آمریکا را بی‌قرار کرده است
افزایش تنش‌ها؛ بهانه جدید واشنگتن: مبارزه با مواد مخدر
چند هفته بعد، ۳ اکتبر، وزیر جنگ آمریکا اعلام کرد که شخصاً دستور حمله دیگری به یک قایق در همان منطقه را داده است. ترامپ نیز گفت که به سیا اجازه انجام «عملیات‌های سری» در داخل ونزوئلا را داده است.
در مجموع، واشنگتن مسئولیت ۱۵ حمله را پذیرفته که به گزارش رسانه‌ها، دست‌کم ۶۲ کشته برجای گذاشته است.
روزنامه نیویورک‌تایمز نیز با نقل قول از برخی مقامات آمریکایی نوشت: هدف واقعی این اقدامات «سرنگونی دولت مادورو» است. اما به‌طور رسمی، آمریکا همچنان ادعا دارد که صرفاً با «کارتل‌های مواد مخدر» مقابله می‌کند.
رقابت ژئو‌اقتصادی؛ نزدیکی ونزوئلا به چین و روسیه
سه سناریوی آمریکا برای تغییر رژیم در ونزوئلا
نخست، کودتا یا شورش داخلی با حمایت آمریکا است؛ در این سناریو، آمریکا انتظار دارد بخش‌هایی از ارتش یا اپوزیسیون دست به قیام بزنند و واشنگتن با پشتیبانی لجستیکی یا حتی نظامی از آنان حمایت کند.
با این حال، ضعف اپوزیسیون و انسجام امنیتی دولت مادورو احتمال موفقیت چنین اقدامی را کم‌رنگ می‌کند.سناریوی دوم، حمله نظامی مستقیم و گسترده یعنی حملات شدید به مراکز نظامی ونزوئلا و حتی تلاش برای بازداشت مادورو توسط نیروهای ویژه آمریکاست.
در کنار این حمله، واشنگتن بر موج‌سازی رسانه‌ای پیرامون چهره‌هایی از اپوزیسیون—از جمله پس از دریافت جایزه نوبل توسط «ماتچادو»—حساب باز می‌کند. و سوم فشار سیاسی و معامله‌گری اقتصادی؛ محتمل‌ترین سناریو است؛واقع‌بینانه‌ترین سناریو، فشار سیاسی و ادعای «پیروزی» آمریکا پس از چند حمله محدود است؛ سپس بازگشت ترامپ به میز مذاکره برای امتیازگیری گسترده در حوزه انرژی، مهاجرت و امنیت منطقه‌ای. این مسیر می‌تواند به انتخابات جدیدی منجر شود که واشنگتن از طریق آن اپوزیسیون نزدیک به خود را بر سر کار آورد.
ترامپ حتی در تاریخ ۳۰ اکتبر ۲۰۲۵ تأکید کرد که برنامه‌ای برای حمله گسترده ندارد. از سوی دیگر، مادورو پیشنهاد داد برای کاهش تنش، منابع نفتی را در قالب توافقاتی مدیریت‌شده در اختیار آمریکا قرار دهد، اما ترامپ این پیشنهاد را رد کرد؛ نشانه‌ای از نگرانی عمیق ونزوئلا از حمله احتمالی آمریکا و تمایل کاراکاس برای حل بحران از مسیر دیپلماتیک.
آمریکا در نقش «قدرتی عصبی» نه «امپراتوری مقتدر»
این رفتار نشانه قدرت نیست؛ بلکه نشانه ضعف است؛، همان‌طور که فیلسوف فرانسوی «امانوئل تود» در کتاب «پس از امپراتوری» می‌گوید:«آمریکا برای پنهان کردن ضعف خود دست به خشونت افراطی می‌زند، نه برای اثبات قدرت.»
