به گزارش سراج24؛ «امروز دشمن ما، آن دشمنی که در مقابل ما قرار دارد، یعنی رژیم صهیونی منفورترین رژیم دنیا است، منفورترین حکومت دنیا است. ملت‌ها هم از حکومت صهیونی منزجرند، از او متنفرند، دولتها هم حتی آن را محکوم میکنند.» ۱۴۰۴/۰۶/۰۲
این سخن، نه‌تنها توصیف یک واقعیت سیاسی بلکه بازتابی از یک تحول تاریخی است. رژیمی که روزگاری با حمایت بی‌چون‌وچرای قدرت‌های غربی، نه‌تنها در عرصه نظامی از «گنبد آهنین» افسانه ساخته بود بلکه در عرصه دیپلماسی عمومی نیز با تصویرسازی از سرزمین‌های اشغالی به‌عنوان مدینه فاضله و معرفی رژیم صهیونی در قالب ناجی تمدن، سپری تبلیغاتی برای خود فراهم کرده بود تا از نقد و اعتراض مصون بماند؛ چه رسد به آن‌که کسی علیه آن دست به تظاهرات زند.
اما امروز، این رژیم منحوس در برابر موجی از نفرت جهانی قرار گرفته است. انزجار از رژیم صهیونی دیگر محدود به کشورهای اسلامی نیست؛ بلکه در قلب اروپا، در دانشگاه‌های آمریکا، در جشنواره‌های هنری و حتی در پارلمان‌های غربی پژواک دارد: «یک روز موضوع فلسطین، صرفاً یک موضوعِ کشورهای اسلامی بود؛ امروز مسئله‌ی فلسطین و مسئله‌ی غزّه، یک مسئله‌ی عمومیِ جهانی است. این مسئله امروز از داخل کنگره‌ی آمریکا تا سازمان ملل تا المپیک پاریس تا همه‌جای دیگر، انتشار و گسترش دارد.» ۱۴۰۳/۰۵/۰۷
این انزوا حاصل جنایات بی‌پرده در غزه، سرکوب مقاومت و بی‌اعتنایی به وجدان جهانی است: «رژیم صهیونیستی زشت‌ترین چهره‌ی یک باند جنایت‌کار را دارد از خودش ارائه میدهد و نشان میدهد.»۱۴۰۳/۰۵/۰۷
اکنون رژیم صهیونی نه‌تنها در میدان نبرد، سیاست و اقتصاد بلکه در عرصه اخلاق و فرهنگ و حقوق بشر نیز شکست خورده است و همه جا بر طبل نفرت و انزجار از او کوبیده میشود. در ادامه نمونه‌های کوچکی از آنچه در دنیا علیه رژیم صهیونی انجام شده است، خواهیم گفت.
خیابان‌هایی علیه رژیم صهیونی
در بیش از ۷۰۰۰ نقطه جهان، مردم با پرچم فلسطین، تابوت‌های نمادین کودکان و شعارهای ضد جنگ به خیابان آمدند. در ژنو، هزاران نفر خواستار تحریم رژیم صهیونی شدند. در کیپ‌تاون آفریقای جنوبی، تظاهرکنندگان خواستار تعطیلی سفارت رژیم صهیونی بودند و دولت این کشور شکایتی رسمی علیه رژیم صهیونی به دیوان بین‌المللی دادگستری ارائه داد.
در پاریس با وجود ممنوعیت تظاهرات حامی فلسطین، مردم تجمع کردند و پلیس با گاز اشک‌آور آنها را متفرق کرد. در سوئد، تابوت‌های نمادین کودکان غزه در میدان‌های شهر قرار گرفتند. در بوسنی، اسباب‌بازی‌های کودکان و روسری‌های زنانه در باغ‌ها چیده شد تا نمادی از قربانیان جنگ باشد.
دانشگاه‌هایی که به سنگر مقاومت تبدیل شدند
از ۱۷ آوریل ۲۰۲۴، دانشگاه‌های آمریکا به کانون اعتراضات دانشجویی علیه رژیم صهیونی تبدیل شدند. دانشگاه کلمبیا، ییل، ام‌آی‌تی، تافتس، کالیفرنیای جنوبی و بیش از ۴۰ دانشگاه دیگر کمپ‌های اعتراضی برپا کردند. خواسته‌های دانشجویان شامل قطع سرمایه‌گذاری دانشگاه‌ها در رژیم صهیونی، شفاف‌سازی روابط مالی و حمایت از آتش‌بس بود.
بیش از ۲۹۰۰ دانشجو بازداشت شدند. برخی دانشگاه‌ها تعطیل شدند. حتی استادان نیز در دانشگاه‌ها بازداشت شدند. این اعتراضات به سرعت به انگلستان، فرانسه، آلمان، هند، لبنان، کانادا و استرالیا گسترش یافت. اینان کسانی بودند که به تعبیر رهبر انقلاب «درطرف درست تاریخ که در حال ورق خوردن است.» ۱۴۰۳/۰۳/۱۰ ایستاده‌اند.
هنری که فریاد شد
اعتراضات به مردم و دانشگاه‌ها ختم نشد؛ در جشنواره فیلم ونیز، هزاران نفر در حمایت از فلسطین راهپیمایی کردند. کمپین «هنرمندان برای آتش‌بس» (Artists4Ceasefire) با حضور چهره‌هایی چون واکین فینیکس، کیت بلانشت، کریستن استوارت و مارک رافالو، خواستار آتش‌بس فوری شد. در مراسم اسکار و گرمی، این کمپین تبلیغ شد.
در انگلیس، کمپین «هنرمندان حامی فلسطین در انگلیس» (Artists for Palestine UK) با بیش از ۲۰۰۰ هنرمند از جمله تیلدا سوئینتن، استیو کوگان و میریام مارگولیس، خواستار قطع همکاری فرهنگی با رژیم صهیونی شد. موزیسین‌هایی چون زک د لا روچا، تام مورلو و کالی اوچیس نیز در کمپین «موزیسین‌های حامی فلسطین» (Musicians for Palestine) شرکت کردند.
فضای مجازی؛ میدان نبرد روایت‌ها
عرصه‌ی اعتراضات تنها در کف خیابانها و دانشگاه‌ها و در جشنواره‌ها در جریان نبود. چهره‌های مشهور در فضای مجازی نیز فعال شدند. جی‌جی حدید، مدل فلسطینی‌تبار در اینستاگرام نوشت: «هر انسانی حق دارد با احترام و امنیت زندگی کند.» مارک رافالو در توییتر خواستار پایان خشونت شد. نانسی عجرم، راجر واترز، سوزان ساراندون، ریچارد گی‌یر و پدرو آلمودوار نیز موضع‌گیری کردند.
بلاگرهای جهان اسلام در اقدامی نمادین، نقشه رژیم صهیونی را پاره کردند و آن را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کردند؛ نمادی از مقاومت دیجیتال.
آری، «اینکه مسئله‌ی فلسطین [ماجرای طوفان الأقصی] بشود مسئله‌ی اوّل، در کجا؟ در لندن، در پاریس، در کشورهای اروپایی، در واشینگتن، چیز کوچکی نیست. تسلّطی که صهیونیست‌ها در طول این سالها بر دستگاه‌های رسانه‌ای دنیا داشتند، چیزی نیست که اجازه بدهد به نفع فلسطین و علیه آنها صدایی پخش بشود؛ امروز این صدا در همه‌ی دنیا دارد پخش میشود. پول هم خرج میکنند، فریاد هم میزنند، دفاع هم میکنند، [امّا] مردم دنیا علیه اینها هستند، مخالف صهیونیست‌هایند.» ۱۴۰۳/۰۱/۲۲
اقشار مختلفی که به اعتراض علیه رژیم تروریست پیوستند
پزشکان در آمریکا، فرانسه، لبنان و انگلیس با لباس سفید در تجمعات شرکت کردند و خواستار توقف حمله به مراکز درمانی شدند. روحانیون و رهبران مذهبی، خاخام‌های یهودی، کشیش‌های مسیحی و علمای مسلمان در کنار هم علیه جنایات رژیم صهیونی موضع گرفتند. استادان دانشگاه برخی در کنار دانشجویان بازداشت شدند؛ اتحادیه‌های علمی خواستار تحریم علمی رژیم صهیونی شدند. کارگران و اتحادیه‌های صنفی در بندرهای اسپانیا و بلژیک از تخلیه کشتی‌های حامل سلاح برای رژیم صهیونی خودداری کردند. فعالان حقوق بشر، سازمان‌هایی چون عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر مستندات جنایات رژیم را منتشر کردند. خانواده‌ها در بسیاری از تظاهرات با کودکان خود شرکت کردند و نمادهایی از قربانیان جنگ در خیابانها خلق کردند.
دانشمندان و نخبگان جهانی علیه رژیم صهیونی
در مرداد ۱۴۰۴، گروهی از برندگان نوبل اقتصاد و دانشمندان برجسته از جمله دارون عجم‌اوغلو، جوزف استیگلیتز و استر دوفلو نامه‌ای سرگشاده به نتانیاهو نوشتند و هشدار دادند که سیاست‌های رژیم صهیونی فاجعه انسانی و اقتصادی به‌بار آورده است. آنها خواستار توقف فوری جنگ و پایان محاصره غزه شدند.
همچنین دیوید میلر، استاد جامعه‌شناسی سیاسی دانشگاه بریستول، به‌دلیل انتقاد از لابی‌های صهیونیستی و حمایت از فلسطین، از دانشگاه اخراج شد. دادگاه استخدامی انگلیس در سال ۲۰۲۴ حکم داد که این اخراج ناعادلانه بوده و به‌دلیل باورهای سیاسی او صورت گرفته است.
در سراسر جهان، جنایت‌های رژیم کودک‌کش باعث بیداری وجدان‌ها شده است: «امروز وجدان دنیا به درد آمده، احساس درد میکند. در آمریکا، در کشورهای اروپایی، مردم به خیابانها می‌آیند؛ این شوخی نیست. شخصیّت‌های سیاسی در بعضی از این دولتها و کشورها به خاطر کمک دولتهایشان استعفا میکنند؛ رؤسای دانشگاه‌ها استعفا میکنند؛ دانشمندان، افراد سرشناس، انتقاد میکنند، اعتراض میکنند. وجدان دنیا به درد آمده.» ۱۴۰۲/۱۰/۰۲
انزوا، حاصل انزجار جهانی
همین انزجار عمیق ملت‌ها از رژیم صهیونی، امروز به انزوای بی‌سابقه آن در عرصه جهانی انجامیده است. اما این انزوا تنها نتیجه جنایات بی‌پرده در غزه و فشار افکار عمومی نیست؛ بلکه مجموعه‌ای از عوامل ساختاری و فرهنگی نیز در آن نقش داشته‌اند:
- ضربه‌های اقتصادی و تزلزل در صنایع دفاعی رژیم صهیونی
- تحریم‌های فرهنگی و ورزشی از جمله حذف از برخی رقابت‌ها و جشنواره‌ها
- خودداری هنرمندان، دانشگاهیان و نهادهای مدنی از همکاری با مؤسسات رژیم صهیونی
این روند در حالی رخ داده که سالها رسانه‌های وابسته به آمریکا و مراکز صهیونیستی ثروتمند تلاش کردند مسئله فلسطین را به حاشیه ببرند: «سال‌های متمادی تبلیغات رسمی رسانه‌های وابسته‌ی به آمریکا و وابسته‌ی به مراکز صهیونیستیِ ثروتمند سعی‌شان این بود که کاری کنند که نام فلسطین و مسئله‌ی فلسطین بتدریج کم‌رنگ بشود و تدریجاً به فراموشی سپرده بشود... [امّا] امروز علی‌رغم آنها، مسئله‌ی فلسطین مسئله‌ی اوّل دنیا است.» ۱۴۰۳/۰۳/۱۴
امروز در خیابان‌های لندن، میدان‌های پاریس و دانشگاه‌های آمریکا، مردم به نفع فلسطین و علیه رژیم صهیونی شعار می‌دهند. حتی آمریکا حامی دیرینه تل‌آویو، در برابر این اجماع جهانی دچار انفعال شده و «دیر یا زود مجبور خواهد شد دست خودش را از پشت رژیم صهیونیستی بردارد.» ۱۴۰۳/۰۳/۱۴
اظهارات رئیس‌جمهور آمریکا پس از توافق آتش‌بس نیز گواهی بر این واقعیت است. او اذعان کرد که «نمی‌شود با جهان جنگید» و توقف جنگ را برای رژیم صهیونی ضروری دانست تا شاید با گذشت زمان، چهره منفور او تلطیف شود.
اما حقیقت این است که «رژیم، همان شجره‌ی خبیثه‌ی کنده‌شده از روى زمین است که به گفته‌ی صدق الهی قرارى ندارد. این رژیم خبیث، بی‌ریشه و مصنوعی و ناپایدار است و صرفاً با تزریق حمایتهای آمریکا خود را بِزحمت بر سر پا نگه داشته است؛ و این هم دیری نخواهد پایید؛ باذن الله تعالی.» ۱۴۰۳/۰۷/۱۳
هیچ‌کس در دنیا امروز باور نمی‌کند که رژیم صهیونی در جنگ غزه پیروز شده باشد؛ همه می‌دانند شکست خورده است. رژیمی که روزگاری با هیاهوی نظامی و حمایتهای جهانی خود را شکست‌ناپذیر می‌دانست حالا در چشم ملت‌ها و سیاستمداران، نه‌تنها ظالم و خون‌ریز بلکه شکست‌خورده، ناامید و متلاشی‌شده است.
در نقطه مقابل، مردم غزه به نماد قهرمانی تبدیل شده‌اند. جهانیان آنها را هم مظلوم می‌دانند، هم پیروز. مبارزان غزه با دستان خالی اما با اراده‌ای چون کوه، در برابر محاصره، بی‌امکاناتی و قحطی ایستاده‌اند و تسلیم نشده‌اند. همین ایستادگی، رمز پیروزی آن‌هاست. رژیم صهیونیستی با تمام تجهیزاتش، در برابر مقاومتی که حتی قابل مقایسه با توان نظامی‌اش نیست، ناتوان مانده است. لشکرهایش را از میدان خارج کرده، چون جز تلفات چیزی نصیبش نشده. اینها پدیده‌هایی بی‌نظیرند؛ نشانه‌هایی روشن از پیروزی صبر و ایمان.
