به گزارش سراج24؛ واژه دشمن یکی از این موارد است که برخلاف بعضی از تصورات عامیانه و زرد سیاسی مرهون جریانات سیاسی ۵۰ سال اخیر خصوصاً بعد از انقلاب اسلامی نبوده و همیشه در طول تاریخ سیاسی این کشور نمود خاصی را برای خود تجسم نموده است.
اگر به دوران کهن تاریخ ایران نگاه بیندازیم به وضوح این واژه را در یادگاری‌های بر جای مانده از سلسله‌های مختلف می‌توان مشاهده نمود.
شهیرترین و کهن‌ترین آنها مربوط به دعای معروف داریوش هخامنشی است که بعد از برچیدن فتنه‌ی بردیای دروغین، دعای زیبایی را در حق ایران روا می‌دارد و از اهورا مزدا می‌خواهد کشور را از شر خشکسالی، دروغ و دشمن مصون دارد.
در کنار این مفهوم باستانی بر جای مانده از تاریخ، حقیقی که بعدها در سنگ نگاره‌ها و خصوصاً در آنچه از پادشاهان ساسانی بر جای مانده و در کتیبه شکسته والریان رومی به دست شاپور ثبت شد، می‌توان در ادبیات حماسی نیز مفهوم دشمن را به راحتی مشاهده نمود که چطور با آن به یک هویت ملی می‌رسیم.
برای مثال کافی است که شاهنامه فردوسی را ورق بزنیم و در لابلای اشعار حماسی آن با مفاهیمی چون توران آشنا شد که در تقابل ایران زمینه‌گاه شکل گیری حماسی می‌گردد که به بهترین نحو پیوندی را بین ایران و اسلام به وجود آورده است.
از این رو آنچه امروز به عنوان دشمن ستیزی در سپهر سیاسی ایران وجود دارد نه یک پدیده نوظهور و انقلابی مربوط به جمهوری اسلامی بلکه دارای مبانی تاریخی بزرگی است که می‌توان از آن چشم پوشید و آن را به یک بحث ساده سیاسی تقلیل داد.
بحثی مهم که عده آن را یک توهم توطئه می‌دانند، اما باید به همینان تاکید نمود که دشمن نه توهم و توطئه بلکه یک واقعیت تلخی است که با تضعیف حکومت مرکزی به بدترین شکل به مصاف با موجودیت و هویت ایرانی آمده و در پی به قهقرا بردن او و زدودن غیرت و اقتدار ملی می‌باشد.
مریم اسدی کارشناس و مدرس فضای مجازی - سازمان فضای مجازی سراج استان فارس
