شهیدی که شهادت را به خودش تبریک گفت

به گزارش سراج24؛ روایت هایی کوتاه از سید شهیدی که سَر و سِری با مولایش داشت...

مناجات

مادر ، شبی از اتاق سید ، صدای گریه می شنود. سریع خود را می رساند به اتاق و در را آرام باز می کند. می بیند ، سیدهبت الله سر به سجده نهاده است و با سوز اشک می ریزد و ناله می کند. مادر آرام در را می بندد و سید را در مناجات خویش تنها می گذارد.

 خبر از غیب

تعدادی از بچه های گردان بلال برای آموزش تخصصی غواصی به شمال کشور و سواحل زیباکنار رفته اند. در این میان «غلامرضا آلویی» از مربیان غواصی که از دوستان صمیمی سید هبت الله است، در حین آموزش به دلیل نقص کپسول اکسیژن در عمق ۵۰ متری دریای خزر به شهادت می رسد.

در همان لحظه، سید هبت الله  که در دزفول و در منزل حضور دارد، بدون اینکه کسی او را از واقعه با خبرکرده باشد، در دفترش این گونه می‌نویسد: « امروز یکی از بچه‌ها شهید شد.» و کنج خانه زانوی غم بغل می کند.

وقتی خواهر دلیل ناراحتی اش را می پرسد، سید جواب می دهد: «یکی از بچه‌ها شهید شده» و وقتی خواهر می خواهد نام شهید را بداند، سید می گوید : «بعداً می‌فهمی.» و عصر همان روز خبر شهادت شهید غلامرضا آلویی را به سید می دهند.

 فقط یک ترکش. . .  اینجا. . .

خواهر، با نگاهی مهربان، آرام در گوش سید نجوا می کند: «دوست ندارم تیر بخوری و یا اینکه پیکرت بسوزد ». سید لبخند می زند و رو به خواهر می گوید : «به روی چشم خواهرجان. نه تیر می خورم و نه می سوزم.» سپس انگشتش  را می گذارد روی نقطه ای از سرش و می گوید:

« من فقط یک ترکش می خورم. اینجا و با همان ترکش شهید می شوم » روز تشییع وقتی خواهر برای دیدن پیکر سید می آید ، می بیند همان نقطه ای را که برادر نشان داده بود، ترکش بوسیده است.

وعده ی صادق

شهید سیدجمشید صفویان در تاریخ ۴/۱۰/۶۵ در عملیات کربلای ۴ به شهادت می رسد و پیکر پاک و مطهر ایشان مفقود می شود.  پدر شهید سید جمشید، پس از شهادت «سید هبت الله» به منزل سید می رود و اینچنین روایت می کند:

«شب قبل از اعزام ، آهبت آمد پیش من و گفت : پیکر سید جمشید پانزده روز بعد از شهادت من پیدا می شود.»

دقیقاً پانزده روز پس از شهادت «سیدهبت الله» پیکر فرمانده محبوب گردان بلال «سیدجمشید صفویان» روی دوش شهر به گلزار شهیدآباد می رود

تبریکی متفاوت

سید در تاریخ ۶/۱۲/۶۵ به شهادت می رسد و چند روز قبل از شهادتش در دفترچه اش اینگونه می نگارد:

«بسمه تعالی . سید هبت الله فرج الهی ، شهادتت مبارک»

و پس از شهادت ، کارسختی نبود که بفهمند سید قبل از شهادت ، خبر پروازش را از چه کسی گرفته است، مخصوصاً عارف شهید سیدرضا پورموسوی که خود در سال ۶۷ به شهادت رسید ، از این راز بهتر از بقیه آگاه بود.