به گزارش سراج24، نخستین سابقه بکارگیری پهپاد در ایران مربوط به پیش از انقلاب و خرید جنگنده‌های شکاری از ایالات متحده آمریکا است که در آن زمان به منظور تست و ارزیابی موشک‌های هوابه‌هوا و توان رهگیری این جنگنده‌ها (خصوصا جنگنده F-14) تعدادی پهپاد هدف از آمریکا مانند MQM-107 استرایکر و BMQ-74 چوکار خریداری شد.
پس از انقلاب و آغاز جنگ تحمیلی نیز تا مدت‌ها نیاز مبرم جبهه‌های جنگ به تصاویر هوایی از مواضع بعثی‌ها به وسیله شناسایی و عکسبرداری توسط هواپیماهای شناسایی RF-4 و در مقطعی RF-5 تامین می‌شد. اما از آنجایی که جنگنده‌های شناسایی به واسطه غیرمسلح بودن‌شان، اهداف قابل شکاری برای جنگنده‌های رهگیر و پدافند هوایی عراق محسوب می‌شدند، رفته رفته از سال ۱۳۶۲ ایده استفاده از هواپیماهای مدل به ذهن رزمندگان یگان هوایی سپاه رسید و بنا شد باشگاه هوایی کشور در این زمینه نیروهای سپاه را آموزش دهند.
نخستین تجربه استفاده از پهپاد در منطقه عملیاتی کانال پرورش ماهی رقم خورد و پس از آن «گردان رعد» هواپیماهای بدون سرنشین سپاه در اهواز و در پادگانی در نزدیکی جبهه‌ها با هدف تامین تصاویر شناسایی سپاه مستقر شد.
سادگی ظهور عکس‌ها و به روز بودن آنها، وضوح بالای تصاویر، گستردگی مناطق عکسبرداری، کم هزینه بودن پرواز و عدم نیاز به مهارت ویژه برای تفسیر عکس ها از جمله ویژگی‌هایی بود که خیلی زود کارایی و در اولویت بودن پهپادها را برای فرماندهان روشن کرد و باعث شد گردان رعد با موفقیت در ساخت پهپادهایی تحت عنوان تلاش‌های ۱ و ۲ و ۳ و مهاجر ۱ و ۲ به یگان پهپاد ارتقاء پیدا کند.
پهپادهای مهاجر-۱ و مهاجر-۲
یگان پهپاد سپاه تا پایان جنگ با انجام ۹۴۰ ماموریت شناسایی هوایی و ثبت ۵۴ هزار قطعه عکس، موفق به شناسایی ۱۸۵۷۰ کیلومتر مربع از مناطق عملیاتی و مواضع بعثی ها شد که از حیث حجم کار انجام شده در مقایسه با امکانات ابتدایی، یکی از اقدامات شگفت انگیز دوران دفاع مقدس به شمار می‌رود.
به واسطه عملکرد موفق و چشمگیر این یگان در دوران دفاع مقدس، پس از جنگ نیز توسعه و تقویت توان پهپادی، هرچند با روندی کُند اما مورد توجه قرار داشت تا آنکه از اوایل دهه ۸۰ تحول و رشد قابل توجهی با تولید پهپادهای خانواده مهاجر و ابابیل در دو مجموعه صنایع هوایی قدس و هسا وابسته به وزارت دفاع آغاز شد.
0 نظر