به گزارش سراج24،قرار است مراسم برترین‌های آسیا تحریم شود. این جدی‌ترین و سختگیرانه‌ترین تصمیمی است که در اعتراض به فهرست برترین‌های فوتبال آسیا که از سوی AFC اعلام شده، گرفته شده است. فهرستی که نامی از ایران در هیچ یک از بخش‌های آن دیده نمی‌شود و دهن‌کجی است به فوتبال ایران و موفقیت‌های آن و نشان می‌دهد، خوردن حق ایران دارد کم‌کم برای آسیایی‌ها و مسئولان آن به یک عادت تلخ تبدیل می‌شود! البته این حق‌خوری‌ها جای تعجبی هم ندارد وقتی مسئولان فوتبال ایران هنوز به معنای درستی از دیپلماسی ورزشی نرسیده‌اند و به جای لابی کردن برای گرفتن حق ایران یا کسب صندلی‌های مهم مدیریتی در مجامع بین‌المللی، دلخوش جایگاه‌ها و پست‌های تشریفاتی هستند که ارزشی ندارد و کوچک‌ترین کمکی به فوتبال ایران نکرده و نخواهد هم کرد. روزی که صدای کرش درآمد که آقای کفاشیان در کنفدراسیون فوتبال آسیا چه می‌کند که AFC به راحتی حق فوتبال ایران را می‌خورد و آن را نادیده می‌گیرد و تصمیم‌گیری‌هایش همواره به سود حریفان و رقباست، خیلی‌ها این اعتراض را به پای کدورت‌های قدیمی سرمربی تیم ملی گذاشتند این انتقادها را به خلق و خوی کرش ربط دادند که هرازچندگاهی با برخی مسئولان درگیر می‌شود. اما به راستی کفاشیان با آن پست دهان پرکن خود که با کلی افتخار از کسب آن می‌گفت در AFC چه می‌کند که هرگز نمی‌تواند مانع از پایمال شدن حق طبیعی فوتبال ایران شود؟
نامی از فوتبال ایران در لیست برترین‌های آسیا دیده نمی‌شود. نه آنکه فوتبال ایران نتوانسته خود را به جایگاهی برساند که خود را در لا به لای اسامی اعلام شده از سوی AFC جای دهد. بلکه از آن جهت که فوتبال ایران به‌رغم موفقیت‌های بی‌شمار، هنوز هم چوب مدیریت ضعیف داخلی را می‌خورد که همیشه دست روی دست گذاشته و به تماشا نشسته و حرفی هم اگر می‌زند جز شعارهای دلفریب و زیبا نیست. شعارهایی که هرگز رنگ واقعیت به خود نمی‌گیرد و جامه عمل به آن پوشانده نمی‌شود! موفقیت‌های فوتبال ایران یکی، دو تا نیست که بتوان به سادگی از کنار آن عبور کرد، تیم ملی فوتبال ایران دو سال است که در آسیا رنگ باخت به خود ندیده و با اقتدار و قدرتی مثال‌زدنی بازی‌های مقدماتی جام جهانی را پشت‌سر می‌گذارد، تیم ملی فوتسال در جام‌جهانی 2016 کلمبیا بر سکوی سوم می‌ایستد، تیم ملی فوتبال ساحلی نایب‌قهرمان مسابقات بین‌قاره‌ای می‌شود و تیم ملی فوتبال جوانان به مرحله نیمه‌نهایی رقابت‌های قهرمانی آسیا راه یافته و به جام جهانی صعود می‌کند، اما به‌رغم کسب موفقیت‌های پرتعداد نمی‌تواند جایی در بین برترین‌های فوتبال آسیا پیدا کند. مسئله‌ای که بدون شک نمی‌تواند فوتبالی و ورزشی باشد و براساس لابی‌های سیاسی صورت گرفته است، اما تا چه زمان قرار است که فوتبال ایران مقهور لابی‌های سیاسی و قدرت‌نمایی مسئولان ورزشی کشورهای دیگر باشد و مسئولان دست روی دست بگذارند و تنها ناظر این اتفاقات ناخوشایند باشند؟
مهدی تاج، رئیس فدراسیون می‌گوید که نمی‌پسندم در این شرایط سکوت کنم. شنیدن این حرف جای امیدواری دارد، اما آیا معنای سکوت نکردن تاج تنها تحریم حضور در مراسم برترین‌های آسیاست؟ آیا نهایت برنامه‌ای که فدراسیون فوتبال برای گرفتن حق مسلم ایران از AFC دارد، نرفتن به این مراسم است یا قرار است به‌رغم روند گذشته فدراسیون شاهد اتفاقات تازه و عکس‌العمل‌های جدید و جدی برای گرفتن حق فوتبال ایران از مسئولان فوتبال آسیا باشیم. مسئولانی که در تصمیم‌گیری‌های خود از غش کردن به سمت رقبای ایران ابایی ندارند و حالا کارشان به جایی رسید که نه در لفافه و ترفندهای زیرکانه که به وضوح حق فوتبال ایران را پایمال می‌کنند!
نادیده گرفتن موفقیت‌های فوتبال ایران توسط کنفدراسیون فوتبال آسیا، اما فرصت خوبی است برای تاج تا نشان دهد چند مرده حلاج است و آیا دیدگاهش با رئیس قبلی فدراسیون که همواره مسائل را به شوخی و خنده می‌گرفت و به سادگی از کنار آن عبور می‌کرد تفاوتی دارد یا قرار است پا جای پای او بگذارد و تنها ژست‌های مدیریتی‌اش با کفاشیان فرق می‌کند. بدون شک تاج تا به امروز باید فهمیده باشد که نمی‌تواند روی کمک کفاشیان به عنوان نایب‌رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا در منطقه آسیای میانه حسابی باز کند و اگر قرار به گرفتن حق ایران باشد، باید یک‌تنه به میدان این نبرد برود، اما آیا تاج می‌تواند در این مسیر گامی مثبت به سود فوتبال ایران بردارد یا حرف‌های او در خصوص اینکه نمی‌پسندد در خصوص پایمال شدن حق ایران سکوت کند، شعاری بیش نیست. شعاری که پیش از او، مدیران دیگر هم به زبان آورده‌اند. آن هم بدون اینکه تصمیم برای عملی کردنش داشته باشند! اما تاج قبل از هر چیز نباید اجازه دهد که خوردن حق فوتبال ایران به یک عادت تبدیل شود!
منبع:فارس
