یادی از سید مرتضی آوینی

به گزارش سراج24،متن یادداشت حمید رضا مهدیزاده با عنوان «سید مرتضی آوینی» به شرح ذیل است:

فروردین ماه دیگری از یک سال جدید فرا رسید تا بنا به رسم هر ساله شروعی شود بر پایان رنج و سختی های سال گذشته ، به امید رسیدن به فرح و شادکامی در واقعیت زندگانی و یا رویای ذهنی

ولی آیا به راستی برای بشر رنج پایانی دارد ؟ و یا رنج آوردگاهی است که جوهر وجود انسان را از غیر او پاک می کند.

آری ، هر چه به روزهای پایانی فروردین به خصوص بیستمین روز نزدیک می شویم ، عطر و بوی دلنشین و ملکوتی سید شهیدان اهل قلم را بیشتر احساس کرده و سرمست تر می گردیم.

سیدی که با رنج عبور از هر غیر خدایی ، آنچنان خدایی شد که هجرت برایش مقدمه جهاد فی سبیل الله گشت؛ همان هجرتی که معنایی جز عبور از همه سنگینی ها و جاذبه هایی که تو را به خاک می چسباند ، در ذهنش متبلور نمی ساخت.

پس چکمه هایش را به پا کرد و دوباره رخت نبرد که نه با صدام لعین بلکه با اهریمن نفس برتن کرد و ره توشه اش را برداشت و عازم قتلگاه فکه شد.

عازم قتلگاه فکه شد چون باور داشت که امام حسین (ع) در صحرای کربلا انتظار هجرت کنندگان را می کشد ، حتی اگر 1400 سال از عاشورای سال 61 هجری گذشته باشد.

هنوز هم صدای لرزان و بغض آلود حاج سعید قاسمی را در محوطه روایت فتح به یاد دارم که می گفت :
در آن لحظه ای که مین والمری زیر پایش منفجر شد ، سر خود را بالا گرفت و تا پای قطع شده خود را به نظاره نشست هیچ نگفت جز اینکه خدایا به حق جده ام زهرا (س) از من راضی شو و شهادت را نصیبم کن.

و چرا چنین درخواستی نداشته باشد ، مردی که معتقد بود نیهیلیسم با روی گرداندن از آسمان و توجه به زمین آغاز شد.
و گذر از این عصر هم با روی کردن دگر باره به آسمان انجام خواهد شد.

و از این رو با صدای جاودانه اش در مستندهای همیشه درخشان روایت فتح بانگ بر می آورد که ما به راههای آسمانی آشناتر از راههای زمینی هستیم.
پس چه زیبا رهبر انقلاب در همان سالها فرمودند آنچنان محکم و با صلابت از آشنایی به راههای آسمانی صحبت می کرد که انگار تمامی آن راهها را دیده بود.

سالها پس از شهادتش ، غفلت از آرمانها و آرزوهایش کرده ایم همان غفلتی که معتقد بود بر روی همه چیز فرو می نشیند و آینه های طلعت نور کور می شوند تا رفته ، رفته یاد خورشید نیز از خاطره ها برود و نه عجب اگر در دیار کوران ، بوزینگان را انسان بینگارند.

پس باید هم که مرشد ما از صبح تا شام دم از بصیرت عوام و خواص زده و فریاد این عمار سر دهد تا جایی که در فردای نوروز همین امسال هم از جای خالی سید مرتضی در عرصه فرهنگ انقلاب صحبت نماید.

به راستی چرا در این عصر و زمانه جای سید مرتضی نباید خالی باشد ، عصری که فرهنگ غرب با کمک همه جانبه رسانه های قدرتمندش بر اکثریت قاطع فرهنگ های بشری مسلط گشته است . همان فرهنگی که او آن را فرهنگ غربت انسان از حقیقت به حساب می آورد.

و  چه زیبا می گفت که گمان می کنیم ، شهدا رفته اند و ما مانده ایم در حالی که شهدا حاضر هستند و زمان ما را با خود برده است.
و چرا نباید زمان ما را با خود برده باشد ؟

مگر در جشنواره فیلم فجر فرش قرمز پهن نمی کنیم و به سبک هالیوود هنرپیشگان زن و مرد را با ظواهر آنچنانی از رویش عبور نمی دهیم تا صدای تق تق فلاش دوربین های عکاسی فضا را آکنده سازد ؟

مگر برای فیلمی که با طعنه و کنایه ایران را پاره تنمان را سگ دانی به حساب می آورد کف نمی زنیم و سوت نمی کشیم و بیشترین جوایز سیمرغ بلورین را تقدیمش نمی کنیم؟

مگر توحش راک را موسیقی عرفانی نام نمی نهیم ؟

مگر به شاعر هتاک به ارزشها و باورهای انقلابی و مذهبی مان اجازه چاپ کتابش را نمی دهیم ؟

و مگر ..... 

ای کاش زمان ما را به نا کجا آبادی که نمی دانم کجاست نمی برد تا می ماندیم به مانند شیرمردانی که در ماندگاری ابدی مصداق بارز آیه ملکوتی و لا تحسبن الذین قتلو فی سبیل الله امواتا بل احیاکم عند ربهم یرزقون ، گشتند.

و چه حرفی می توانم بر زبان آورم که حق مطلب را در شان فرا زمینی سید شهیدان اهل قلم ادا کند جز اینکه بیست و سومین سالگرد شهادت جانگدازت بر ملت ایران تبریک و تسلیت بی پایان باشد ، آقا سید مرتضی آوینی.