شاید وقتی اسم «گلستان سعدی» به گوشمان می‌خورد احساس کنیم که یک کتاب کَتُ‌ و‌ کُلُفت با عبارت‌های رسمی و حوصله سَربَر است که قدیم‌ها گاهی می‌خواندند و الان کهنه شده و به هیچ دردی نمی‌خورد؛ مگر اینکه هر‌ از چندگاهی پُزی با آن بدهیم و جلوی اجنبی‌ها با افتخار بگوییم: «سعدی مالِ ماست»!