بازیگر مختارنامه شهادت در راه حرم را برگزید

به گزارش سراج24، حاج حبیب بعد از اتمام جنگ نیز تا مدت ها با لباس خاکی بسیج به محل کارش می رفت  صغری خیل فرهنگ-بیست و هفتمین روز از فروردین ۱۳۹۴ یکی دیگر از یاران ابا عبداه الحسین (ع) خود را به کاروان شهدا رساند. مردی از دیار خوزستان، سردار سرافراز شهید«حاج حبیب جنت مکان». رزمنده ای غیور و داوری از کربای جبهه های ایران که راهی میدان مبارزه با کفار تروریست می شد. این شهید، هنرمند سریال مختارنامه نیز بود و با شهادتش هنری جاودانه آفرید. رزمنده داور گردان های امیرالمؤمنین(ع) و جعفر طیار(ع) در هشت سال دفاع مقدس در مسیر جهاد و مبارزه با گروهک های تکفیری و ساخته و پرداخته رژیم صهیونیستی، آل سعود و استکبار جهانی به سرکردگی امریکا جان خویش را در طبق اخلاص نهاد و ولایتمداری اش را اثبات کرد. آنچه در پی می آید حاصل همکامی ما با مریم جنت مکان همسر شهید، راضیه جنت مکان دختر حاج حبیب در نمایی از مختارنامه شهید و تعدادی از دوستان و همرزمان شهید است که در دفاع از حرم اهل بیت در عراق به شهادت رسید.

 

همسـر شهید

 زندگی با جانباز جنگ

 با حاج حبیب نسبت فامیلی داشتیم و ایشان پسر دایی من بودند. برای همین قبل از ازدواج با ویژگی های اخاقی و خلق و خویش به خوبی آشنا بودم. ۱۹ سالم بود که با ایشان ازدواج کردم. بهمن ماه سال ۱۳۶۴. حاجی ۲۴ سال سن داشت و جانباز دفاع مقدس بود. جانبازی ایشان یکی از بهترین دلایل من برای ازدواج بود. می خواستم دین خود را به جنگ ادا کنم. ما نمی توانستیم حضور نظامی داشته باشیم و در جبهه با دشمنان بجنگیم اما ازدواج با ایثارگران برایمان هم تکلیفی بود که انجام دادیم. ما خودمان را مدیون و مرهون اسام و انقاب می دانستیم. من با افتخار با ایشان ازدواج کردم. ناگفته نماند که یکی از شروط من برای ازدواج با ایشان این بود که دیگر به جبهه نروند. می گفتم شما دین خود را به دفاع مقدس و جنگ انجام داده اید. پنج سالی در سنگر مبارزه حاضر بوده اید الان که جانباز شده اید باید استراحت کنید و فضا را برای دیگران خالی کنید، اما ایشان با صراحت گفتند که شرط من را نمی پذیرند و جهاد و مبارزه با دشمن را تا زمانی که نیاز باشد ادامه خواهند داد. 

 ۱۱بار جانبازی

 مراسم ما خیلی ساده و سنتی برگزار شد. بعد از ازدواج که با منش و اخلاق ناب شهید آشنا شدم، متوجه شدم ازدواج با او چیزی جز لطف خدا نبوده است. حاجی هشت سال جنگ را در میدان نبرد حضور داشت و در این مدت حضور هم ۱۱ بار مجروح شد و بعد از بهبودی دوباره راهی می شد. حاجی مشتاق رفتن بود. نمی دانستم در جبهه چه چیزی او را اینگونه به خودش جذب می کند که همواره راهی می شد. خوب به خاطر دارم من را برد مهمانی خانه مادرم، آن زمان یک هفته ای از ازدواجمان گذشته بود، همان شب مهمانی شنید عملیات آغاز شده، رفت، بدون اینکه به من بگوید. ما هم دنبالش گشتیم گفتند حاجی رفت منطقه. نگران بود من مانع رفتنش شوم. به گفته همرزمانش، حاجی در میان رزمنده ها و در زمان عملیات رجزخوانی می کرد. در اوج آتش و توپ و خمپاره و تانک و... نوحه خوانی و مداحی می کرد و رزمنده ها را دور خودش جمع می کرد. فرمانده ها هم برای اینکه خدایی نکرده بچه ها شهید نشوند حاجی را از میان جمعیت می بردند تا جمع بچه ها، توجه دشمن را به خودش جلب نکند. حضورش باعث دلگرمی رزمنده ها می شد. حتی اگر خودش هم می خواست در خانه بنشیند دیگران اجازه نمی دادند. به قول بچه های بنیاد شهید حاج حبیب شناسامه جنگ بود. وقتی به مرخصی می آمد، سریع دلش برای بچه های جبهه تنگ می شد و زود برمی گشت. آن زمانی هم که به مرخصی می آمد تمام وقت خود را در پایگاه بسیج و مسجد محل می گذراند. بچه ها را با بسیج و جبهه آشنا می کرد و تمام تاش خود را برای اینکه آنها را با انقاب و دفاع مقدس آشنا کند انجام می داد.

بی تاب یاران شهید

 شهید خیلی بی تاب دوستان و همرزمانش بود که به شهادت رسیده بودند. بعد از جنگ همه زندگی مان را وقف خانواده شهدا و جانبازان کرده بود. خودش هم جانباز ۴۰ درصد بود. تمام بدنش پر از ترکش و جراحت بود اما خودش را فراموش کرده بود. به خانواده شهدا سرمی زد و به مشکلات و پرونده های جانبازان رسیدگی می کرد. بی قرار شهادت بود. کارگر شرکت بود اما بعد از جنگ لباس بسیجی اش را از تنش درنیاورد. با لباس بسیجی سر کار می رفت. می گفت من نمی توانم. خجالت می کشم با لباس معمولی به محل کارم بروم. می گفت برای من افت دارد بدون لباس بسیجی باشم. هرچه می گفتم باید با لباس معمولی سر کار حاضر شوی نمی پذیرفت. مدت ها به همین شکل می رفت تا اینکه راضی شد لباس بسیج را در محل کار نپوشد، اما چفیه روی گردن داشت. خود را هر لحظه در میدان نبرد با دشمنان می دید و آماده رزم بود. شجاعتش زبانزد بود. مدتی بعد به تهران مهاجرت کردیم اما هر زمان یادواره شهدا یا گردهمایی رزمندگان بود خود را به اهواز می رساند. خودش را وقف مردم کرده بود. هنوز ساکش را بر زمین نگذاشته اگر کسی تماس می گرفت و در اهواز مشکلی داشت، حاجی همان ساک را بر می داشت و راهی می شد. اگر این کارها را نمی کرد از زندگی اش لذت نمی برد. روایت گری راهیان نور هم که کار همیشگی اش بود.

 

ساده زیستی بی ادعا 

مانند فقیرترین آدم ها زندگی می کرد. در مدت ۳۰ سالی که من همسرش بودم یاد ندارم لباسی خریده باشد. می گفت مردم نان ندارند بخورند من چرا باید لباس نو بپوشم. آنها که من را می شناسند خوب می دانند چطور هستم. آنها هم که نمی شناسند، هم نمی شناسند دیگر. حاجی تکیه گاه فامیل بود، بعد از شهادتش فامیل بزرگ ترین تکیه گاهش را از دست داد. همه زندگی بعد از جنگ حاجی اینگونه سپری شد تا اینکه تروریست های وهابی به حرمین شریفین تجاوز کردند. او تاب نیاورد خود را به آیت اه سیستانی رساند و با شرح وضعیتش کسب تکلیف کرد و بعد از آن دیدار جهاد را بر خود واجب دانست و داوطلبانه راهی منطقه شد. 

سرباز مدافع حرم

 من برای رفتن به عراق حاجی را تشویق می کردم. حرم ائمه مان تهدید می شد و ما تاب نداشتیم. آرام و قرار نداشتیم. می گفتم ازم باشد، پسرم روح الله را هم راهی می کنم. او متولد ۱۳۶۸ است. این بار دفاع از اسلام بود آن هم در آن سوی مرزها. اسامی که نیاز به مجاهدت و خون داشت تا بیدار بماند. حاجی می گفت اگر قرار باشد اتفاقی بیفتد در خانه هم می افتد. او عاشق شهادت بود. او با خدا معامله کرده بود. می گفت خدایا من دوست دارم در راه تو کشته شوم. حاجی مانند پرنده ای بود که برای شهادت خود را به در و دیوار می زد. گاهی اوقات می گفت دستم به در و دیوار دنیا می خورد. می گفت انقدر جایم تنگ است در این دنیا. مدتی بعد از حضورش در منطقه، بر اثر انفجار تله های انفجاری کار گذاشته شده توسط داعش به آرزوی دیرینه اش که سال ها در پی آن بود رسید. پیکر مطهرش به کمک شهید سید جاسم نوری از بیجی عراق به ایران و اهواز منتقل شد و طبق وصیتنامه اش در اهواز مدفون شد. او همواره متعلق به کشور و انقلاب و مردمش بود. هرگز لحظه ای مکث و درنگ نداشت. دائم در تکاپو و تاش بود برای خدمت به مردم. حاجی یک خادم جهادی هم بود. به مناطق محروم مانند بوشهر، گناوه و. . . سفر می کرد و تمام تلاش خود را در رفع محرومیت های آنجا انجام می داد.

روزهای دلتنگی 

خبر شهادتش را یکی از همرزمانش به من داد. وقتی شنیدم از ته دل خوشحال شدم، گفتم: خدایاممنونم که او را به آرزوی دیرینه اش رساندی. این روزها دوری و خاطراتش دلتنگمان می کند. امیدوارم خدا از ایشان هم قبول کند. حاجی در سریال مختارنامه و چند کار هنری دفاع مقدسی و تئاتر فعالیت داشتند.«شاید برای شما اتفاق بیفتد» آخرین مجموعه همسرم بود که در آن ایفای نقش کرد. حبیب جنت مکان در مجموعه «مختارنامه» جزو نیروهای مکمل بود و در بخش های مختلفی از جمله عضو گروه شبث، یاران ابراهیم پسر مالک اشتر و همچنین شیوخ دارالاماره حضور داشت. سر مزارش که می روم می گویم حاجی درهمه سال ها دنبال جهاد بودی. حاجی متعلق به خانواده ات نبودی پیکرت هم سهم ما نبود. حاجی زن و بچه اش را شهید کرد و رفت خودش شهید شد. بعضی وقت ها می گویم حضرت ابراهیم هم زن و بچه اش را در راه خدا قربانی کرد. حاجی هم ما را در راه خدا قربانی کرد. خیلی بخشنده بود. به بچه ها می گویم، پدرتان حق شفاعتش را هم به همه بخشیده، دیگر چیزی از شفاعت برای ما نمانده است. حاجی می گفت: من خیالم از خانه راحت است که بار جهادم را بسته ام. 

دختر شهید

 تربیت جبهه ا ی

 من راضیه متولد ۱۳۶۵هستم. پدرم برای اینکه ما را با جنگ و فرهنگ دفاع مقدس آشنا کند، از خاطرات هشت ساله اش برایمان می گفت. خاطراتی که ما را با آن فضا و دفاع مقدسمان آشنا می کرد، خاطراتی شیرین و شاد بودند. پدر هرگز از تلخی های جنگ برایمان نگفت. نمی خواست با آن قداست، پاکی و ایثار بچه ها و رزمندگانی که از جانشان مایه گذاشتند و از همه دارایی ها و دلبستگی های شان گذشتند، به تلخی یاد شود. حاجی ما را اینگونه با فرهنگ دفاع مقدس آشنا کرد. بابا می گفت من در جبهه کبوتر نگه می داشتم و دوچرخه ای داشتم که از آن هم استفاده می کردم. پدر در پنج سال اخیر زندگی شان راوی راهیان نور هم بودند و جنگ وروزهای حماسه را برای بازدیدکنندگان از مناطق عملیاتی روایت می کردند. نوع روایت پدر از جنگ برای مشتاقان کربا های ایران دلیلی شده بود تا ایشان بسیار مشتاق و عاقه مند پیدا کند. او می خواست با بیان شادی و شور جنگ نسل جوان را با خوبی های دفاع مقدس آشنا کند تا آنها بیشتر عاقه مند و محب رزمندگان و یاد گاران دوران دفاع مقدس شوند. عاقه مندی زائران و کاروان های راهیان نور به حدی رسید که مشتاقانه از پدر برای روایت گری کاروان هایشان دعوت می کردند. 

مزه تلخ جدایی

 من تا زمانی که پدر خودم شهید نشده بود، تلخی جدایی و دلتنگی اش را نمی شناختم. پدر همواره ماهانه با دوستان و رزمندگان دوران جنگ دیدار داشتند و هر زمان که کنار هم می نشستند از خاطرات خوب و شیرین جنگ برای هم روایت می کردند. پدر در اکثر عملیات ها شرکت داشت. بمب روحیه بود. هر کسی که می خواهد از پدرمان برایمان روایت کند همواره از شادی و شوخی ها و خاطرات شیرینش حرف می زند. تنها تکیه کامش به من و برادرم این بود که شاید روزی من نبودم، شما باید روی پای خودتان بایستید. قبل رفتن، بابا من و برادرم را به همسرم سپرد و از ایشان رضایت گرفت که من بروم بعد از من تو مرد خانه ام هستی ! من بعد از رفتن پدر به عراق ، هر شب با ایشان تلفنی حرف می زدم. آخرین بار صدای حاجی قطع و وصل شد. بعد از آن هم هر چه تاش کردم نتوانستم تماس بگیرم. دو روزی گذشت. هر چه به مادر می گفتم چرا گوشی بابا خاموشه ؟ مادر برای آنکه من نگران نشوم به من می گفت حاجی به من گفته بود که گوشی اش را خاموش می کند. دو روز از بابا بی خبر بودم که جمعه خبر شهادتش را به ما دادند. شهادت حاجی برایمان تلخ بود اما یک آرامشی خدا به ما داد که توانستیم این تلخی را تحمل کنیم . من پدرم را کنارم احساس می کنم و به عینه می بینمش. حاجی روح خیلی بزرگی داشت. پدر ثابت کرد که به فرموده رهبر می توان معبر شهادت را یافت. همرزم شهید بمب انرژی و روحیه من سال ۱۳۶۵ در جبهه های جنوب و همزمان با عملیات کربای ۴ در گردان امیر المؤمنین(ع) اهواز با شهید جنت مکان آشنا شدم. او از همان ابتدا در جنگ تحمیلی شرکت داشت. در مدت حضورش در دوران دفاع مقدس در گردان ها و لشکر های مختلفی فعالیت داشت. کار اطاعاتی عملیاتی را به خوبی انجام می داد. از مردان مبارز قرارگاه تاکتیکی نصرت بود و همرزم شهید علی هاشمی. شهید بمب انرژی و روحیه بود. در برگزاری تئاتر، خواندن شعر های حماسی، مذهبی و مداحی و.... در میان رزمندگان و در آن سال های سخت جنگ، تبحر خاصی داشت، اما فعالیت اصلی اش مبارزه بود و جنگ. شهید جنت مکان جانباز دفاع مقدس بود که به خاطر مهارت هایی که داشت و تجربه های به دست آمده اش، راهی دفاع از حرمین شریفین شد. کارگر ساده ای که مشاوره های نظامی اش کمک خیلی بزرگی به مبارزین عراقی می کرد. مسئولیت های ایشان در لشکر ابوالفضل )ع( همه از تجربه های ایشان در آن دوران نشئت می گرفت. راوی دفاع مقدسی که هنرمندی متعهد و انقابی بود. درصدی که بنیاد برای حاجی در نظر گرفته بود، درصد صحیحی نبود؛ تمام بدن شهید پر از ترکش به یادگار مانده از دوران دفاع مقدس بود. جانباز۴۰درصدی که تنگی نفس ها و خس خس کردن هایش از یاد همرزمانش نمی رود. مردی مبارز که در نهایت تاش و مجاهدت همه خیر و ثواب شرکت در جهاد را در دوران هشت ساله دفاع از آن خود نمود و بعد از آن هم در دفاع از اهل بیت به آرزویش رسید. 

همرزم شهید

 من و شهید جنت مکان از ۱۲ سالگی با هم بودیم. همسایه، هم محلی و بعد ها همرزم شدیم. مانند برادرم بود. تا زمان شهادت هم در کنارش بودم. توفیق نصیب من شد تا در دوران دفاع مقدس همراه و همرزم ایشان باشم و بزرگ ترین درس های زندگی ام را از ایشان بیاموزم. شهید همواره می گفت دوست ندارم که در رختخواب بمیرم. می خواهم تا آنجا که خداوند به من توان داده دین خود را به اسلام ادا نمایم. نمی توانم آرام بنشینم. خداوند هم به ایشان توفیق داد تا خود را به جمع مدافعین برساند. نام مستعار شهید جنت مکان، ابو مکارم بود و داعشی ها همواره به دنبال شهادت یا به اسارت گرفتنش بودند. هدف شهید جنت مکان در دفاع از حرمین شریفین بسیار ارزشمند و بزرگ بود. تروریست ها به واسطه حمایت دشمنان قسم خورده ما در تلاش بودند تا کشور های خاورمیانه را قطعه قطعه کنند و خودشان را به مرزهای ایران اسامی برسانند. آنها با درگیر کردن کشور های اطراف ایران نظیر لبنان، سوریه و عراق قصد دارند کاری کنند که ایران تنها بماند. آنها می خواهند بعد از آن به ایران حمله کنند، اما نیروهای مدافع حرم اجازه نخواهند داد تا به حرمین شریفین تعدی شده و دست تجاوزشان به خاک کشور باز شود. شهید جنت مکان با این اعتقادات داوطلبانه به عراق رفت. ایشان معروف بود به پدر تله های انفجاری. گاهی پیش می آمد که در چند کیلومتری خاک تروریست ها نفوذ می کرد و تله های انفجاری آنها را خنثی می کرد. او با حداقل امکانات و بااترین افکارش به بچه ها آموزش داده بود که در نقاط حساس ایستادگی کنند و برترین باشند. ایشان و همرزمانش توانستند با تجربیات خود در جبهه مقاومت اسامی حضور فعال داشته باشند. یکی از جالب ترین خاطراتی که من در کنار شهید جنت مکان داشتم این بود که در عراق در منطقه عملیاتی بودیم. شب بود و تعدادی از بچه ها در منطقه نگهبانی می دادند. من و شهید هم استراحت می کردیم که به ما خبر دادند تکفیری ها حمله کرده اند. حدود ساعت سه نیمه شب بود. من و شهید خودمان را به خط رساندیم. یک کیلومتری، جلوتر از خط حرکت کردیم تا اوضاع را از نزدیک مورد بررسی قرار بدهیم. ناگهان متوجه شدیم تروریست ها پرچم خودشان را در نقطه ای نصب کردند که بچه های ما تصور کرده اند آنها در حال پیاده کردن نیرو و حمله هستند. شهید رو به من کرد و از من خواست به عقب برگردم و با خود پرچم یاابوالفضل (ع) برایش بیاورم. من هم به عقب آمدم و با پرچم بازگشتم. شهید پرچم را از من گرفت و برد جای پرچم داعشی ها نصب کرد. بعد هم به مقرمان برگشتیم. صبح که برای نماز صبح بیدار شده بودیم ولوله ای در میان تروریست ها برپا شده بود که از سروصدایشان مشخص بود. همه شان هاج و مبهوت بودند که نیروهای اسلام چطور توانسته اند و جرئت پیدا کرده اند که تا آنجا بیایند و پرچم یا ابوالفضل(ع) را باای سر آنها نصب کنند. شهید برای اعتقاداتش مبارزه می کرد.

 

 

منبع:روزنامه جوان