حسین علیزاده آهنگ ساز بنام ایرانی در حالی ازدریافت نشان شوالیه دولت فرانسه سر باز زد که در فضای فعلی حاکم بر دنیای هنر چنین اقدامی تعجب همگان را برانگیخت.
به گزارش سراج24؛ در روزگاری که هنر جشنواره ای به یکی از اصلی ترین شاخه های هنر تبدیل گشته و هنرمندان با نیم نگاهی به جشنواره های خارجی تولیدات خود را به ظهور می رسانند، علیزاده در اقدامی قابل تحسین عنوان می کند که «به احترام مردم هنر پرور و هنر دوست ایران، به نام حسین علیزاده قناعت کرده و تا آخر عمر به آن پیشوند و یا پسوندی نخواهم افزود.»
نگه داشتن حرمت مردم ایران از سوی حسین علیزاده در حالی است که در عالم هنر طی سال های گذشته بارها و بارها شاهد هنرمندنماهایی بوده ایم که به محض فرود طیاره شان بر خاک کشوری بیگانه فراموش کرده اند که در دامن چه ملت هنر دوستی پرورش یافته و چشم بر تمام گذشته خود بسته و دهان شان را برای دلخوشی و سوت و کف رسانه های غربی و بیگانه گشوده اند.
اقدام تحسین برانگیز حسین علیزاده زمانی بیشتر به چشم می آید که یادآور شویم دولت فرانسه طی سالیان اخیر بارها و بارها رویکرد ضدایرانی خود را به رخ جهانیان کشانده و بعضا از اتفاقات هنری و حتی علمی نیز بهره جویی های سیاسی کرده است. اینکه علیزاده از دریافت چنین نشانی امتناع می کند بیانگر این است که وی بر اوضاع کامل جهان آگاه است و به خوبی در می یابد که غرب و ایادی استکبار به هر موضوعی نگاهی فراتخصصی داشته و به دنبال بهره برداری های سیاسی خود است؛ کما اینکه در سال های گذشته بارها و بارها نمونه های چنین اتفاقاتی را در فضای سینما و هنر شاهد بوده ایم.
به نظر می رسد در فضایی که متاسفانه بخش قابل توجهی از جامعه هنر، غرب را نهایت آمال و آرزوهای خود می بینند و برای دیده شدن در فضای هنر غربی از هیچ تلاشی دریغ نمی کنند، امتناع علیزاده از دریافت یک نشان بین المللی گامی در راستای تقویت عزت ملت ایران بوده و بار دیگر به جهانیان ثابت کرد که تمدن ایران و ایرانی بسیار ریشه دار تر از آن است که به افتخارات دولت های تازه به دوران رسیده چشم دوخته باشد.
در پایان نگاهی می اندازیم به متن نامه حسین علیزاده در امتناع از دریافت نشان شوالیه فرانسه:
«به نام آنکه هنر را آفرید
شاید نوشتن این نامه، دشوار ترین و زیباترین لحظه عمرم را رقم می زند.
از روزهایی دور، از کوچه پس کوچه های خیابان خیام تا دبستان حافظ.از خیابان خواجه نظام الملک تا هنرستان موسیقی. از خیابان درختی تا مسیر دانشگاه تهران، از مسیری تا مسیری سیر شد...
از صدها کوچه و شهر و دیار گذشتم اما به شوق هفت شهر عشق در خم کوچه ای به انتظار ماندم و می مانم. چه با شکوه است یاد مادرم و یاد پدرم که برایم خودآموز عشق اند. و چه با شکوه است ستایش آموزگارانی که واژه مقدس هنر را در من دمیدند. سالهاست به پاس حق شناسی شان دل می نوازم و چه بزرگ مردمی که دل می دهند، می سازند و می پرورانند هنرمندشان را.
هنر فراتر از هر مرزی حکایتی است آشنا برای هر انسان. پیام آور عشق ، صلح، دوستی، برادری و برابری. نقشی است تا ابد برای هر دلی که می تپد در دیار من و دیاری دگر. هنرمند در دیار خود ساخته می شود تا بپروراند جهانی را.
موسیقی کهن ایران، طنین تاریخ مردمی است با شکوه. عشق، شجاعت و ایثار از تک تک نغمه هایش جاری است. و افتخار واژه ایست که مردم به هنرمند هدیه می دهند؛ همان طور که ما به هنرمندان بزرگ خود و جهان افتخار می کنیم، مردم هنردوست جهان نیز به بزرگان ما افتخار می کنند. مرا مردم هنردوست و هموطنان عزیز و بزرگم بارها به اوج افتخار رسانده اند. افتخاری که در بلندای وجود و در دستان گرمشان بود و حالا...
نغمه عشق و محبت و سپاس از دیاری دگر با عنوان و معنی خاص. نه در ستایش من، بلکه در ستایش هنر و هنرمند و چه زیباست نام ایران بر بال هنر، در پرواز از دیاری به دیاری و از مردمی به مردمی. اگر سیاهی جنگ و کینه و نابرابری در دنیای قدرت حاکم است، نغمه های عشق در دل مردم جهان فراتر و با قدرتی جاودانه نیز حاکم است. اگر سفیر سیاسی و فرهنگی کشور فرانسه، هدیه ملت با فرهنگ فرانسه را به سینه هنرمندان بزرگ ما نصب می کند، آن را ارج می نهیم و ما نیز ستایش می کنیم ستارگان پر افتخار تاریخ خود را.
شاید اگر در دیار ما توجه و درک از هنر والای موسیقی همان طور که نزد مردم است، نزد مسئولان - که باید خدمتگزاران تاریخ و فرهنگ و هنر باشند- می بود، یک هدیه و عنوان غیر خودی این همه انعکاس نداشت.
وقتی در فضای هنری نور کافی نباشد، چراغی کوچک خورشید می شود.
و اما من ضمن قدردانی از مسئولین کشور و سفارت فرانسه، به احترام مردم هنر پرور و هنر دوست ایران، به نام حسین علیزاده قناعت کرده و تا آخر عمر به آن پیشوند و یا پسوندی نخواهم افزود.
در آخر ضمن تبریک به تمام بزرگان ایران و جهان که نشان با ارزش شوالیه را دریافت کرده اند، خود را بی نیاز از دریافت هر نشانی دانسته، همچنان اندر خم کوی دوست و به شوق عشق تا آخر عمر خواهم ایستاد.
با سپاس از تمام مردم هنردوست ایران و جهان
حسین علیزاده»
