بایسته های تجدید سازمان سیاسی اصولگرایان

به گزارش سراج24، جناب حبیب الله عسکر اولادی دبیر کل جبهه پیروان خط امام(ره) و رهبری اخیرا گفته است:”اصولگرایان بزودی تجدید سازمان خواهند کرد.” درباره این خبر اولین سئوالی که به ذهن متبادر می شود این است که چرا اصولگرایان به فکر تجدید سازمان سیاسی افتاده اند؟!آیا پیروزی دکتر روحانی در انتخابات و رای نیاوردن نامزدهای اصولگرا باعث شده است که اصولگرایان به فکر تجدید سازمان بیفتند؟ آیا عسکر اولادی بالاخره پذیرفته است که اصولگرایان در انتخابات شکست خوردند؟ یا خیر وی هنوز معتقد به پیروزی اصولگرایان در این انتخابات  است و این تجدید سازمان به منظور تعامل با دولت اعتدال صورت می پذیرد؟ از همه مهمتر آیا در پاسخ به این سئوال صرف اکتفا به یک متغیر میانی مثل شکست در یک دوره انتخابات کافی است و یا اینکه باید چرایی تجدید سازمان سیاسی را به متغیرهای مستقلی مربوط ساخت که در شکل گیری این وضعیت تاثیر داشته اند؟

 

برای پاسخ به این سئوالات در گام اول می بایست به برخی علل متداول و تجربه شده در تجدید سازمان سیاسی احزاب و جریانات سیاسی نظری افکند. متغیرهای مستقل در ضرورت تجدید سازمان احزاب و گروه های سیاسی:

 

1-بروز بحران سیاسی در راس و بدنه یک جریان سیاسی

2-ناکارآمدی سازمان در فرایندهای مختلف انتقال، سنتز، پشتیبانی، توزیع و بازخوردگیری از ارزشهای سیاسی

3-مطالبه ایجاد تغییرات، پوست اندازی و نوسازی گفتمانی برای حضور قدرتمند در رقابت های سیاسی

4-ضرورت ایجاد ثبات در سازمان و حذف عوامل مخرب، محرک یا مخدر

5-شفاف سازی چارچوب سازمانی، عقبه فکری و وابستگی های سیاسی

 

یک قضاوت منصفانه و علمی حکایت از آن دارد که هر 5 عامل فوق امروز در جریان اصولگرا به چشم می خورد و بر اساس این عوامل وضعیت پیش آمده برای اصولگرایان یعنی پیروزی آقای روحانیگریز ناپذیر به نظر می رسید. بدنه، همساز راس جریان اصولگرا نیست و در مقاطع تعیین کننده مسیر متفاوت خود را می رود. سازمان اصولگرا به دلیل تضعیف گروه های مرجع توسط عوامل درونی در حال تبدیل شدن به جریانی بی سر است -تخریب جامعتین توسط برخیگروه های افراطی در دل اصولگرایان نمونه هایی از این دست است- این سازمان بی سر به مرور در حال از دست دادن قابلیت های مختلفی نظیر انتقال، سنتز، پشتیبانی، توزیع و بازخوردگیری از ارزشهای سیاسی است.

 

مطالبه پوست اندازی و جوان گرایی در سازمان های اصولگرابی پاسخ مانده است. عناصر و جریانات تحریک کننده، تخدیر کننده و تخریب کننده اصل سازمان اصولگرا در این جریان نفوذ کرده اند و در نهایت برخی چارچوب های سازمانی در دل اصولگرایان فاقد شناسنامه و هویت مشخص هستند و اتفاقا بیشترین یکه تازی را در فضای سیاسی به اسم اصولگرایان انجام می دهند.چگونگی تجدید سازمان سیاسی

سئوال دیگری که پس از خبر عسکر اولادی به ذهن خطور می کند این است که چگونه باید تجدید سازمان سیاسی کرد؟ و یا بهتر بگوییم در این فضای آنومیک چطور می توان اقدام به تجدید سازمان سیاسی کرد؟برخی مسیرهای متصور فرا روی اصولگرایان از این قرار است:

 

1- تشکیل حزب فراگیر

2- به رسمیت شناختن خرده سازمان های سیاسی در دل جریان اصولگرا و تلاش برای شناسنامه دار کردن آنها

3- تقویت گروه های مرجع و تمام کننده در مناقشات سیاسی

4- برقراری پیوند بین منافع رئوس اصولگرا و بدنه این جریان سیاسی

5- تشکیل یک سازمان سیاسی موازی با گرایش اصولگرایانه میانه رو با حضور چهر های کمتر شناخته شده، معتدل و مقبول

درباره مسیر اول تشکیل حزب فراگیر یک ایده انتزاعی با چالشهای فراوان است که هنوز بحث آن مطرح نشده مخالفت های بسیاری را بین اصولگرایان در اضلاع مختلف برانگیخته است.

 

در مسیر دوم شناسنامه دار کردن خرده سازمان های اصولگرا و رسمیت دادن به تکثر در دل اصولگرایان مشکلی را از این جریان حل نمی کند چرا که در بزنگاه ها این خرده سازمان ها را نمی توان به یک مخرج مشترک رساند. درباره سومین راه تقویت گروه های مرجع یک اصل لازم به منظور جلوگیری از آشفتگی بیشتر است اما اینکه این مرجعیت می تواند از مشکلات کنونی سازمان اصولگرایان بکاهد با شبهات بسیاری روبه‌روست.در خصوص گزینه چهارم اصولگرایی در مقابل منفعت گرایی شکل گرفته است اما نباید دور از نظر داشت که اصولگرایان باید چاره ای برای توزیع و تالیف منافع در راس و بدنه جریان خود بیابند.

 

در خصوص آخرین مسیر نیز باید گفت تشکیل یک سازمان موازی تاکتیک خوبی برای حضور در یک برهه انتخاباتی است اما نمی تواند استراتژی برای بازسازی کلان اصولگرایی باشد. مگر اینکه بپذیریم با بالا رفتن متغیرهایی نظیر سواد عمومی، رفاه اجتماعی، گسترش طبقه متوسط جدید، افزایش عمق و دامنه ارتباطات، پیشرفت های علمی و تکنولوژیک و ... گرایش بهگروه های میانه و اعتدالی در جوامع مختلف افزایش می یابد و تمایلات افراطی به تدریج به حاشیه رانده می شوند. با این فرض این گمانه تقویت می شود که دولت اعتدالی چپ در ادامه قدرت را به دولت اعتدالی راست تحویل دهد.

 

تجربه برخی مردم‌سالاری ها از نیمه دوم قرن بیستم بدین سو نیز موید همین مسئله است. این رویکرد شبیه اتفاقی است که در جریان انتخابات شورای شهر دوم با تاکتیک حضورچهره های غیر سیاسی و معتدلی نظیر چمران در لیست اصولگرایان با عنوان آباد گران صورت گرفت.مآلا باید منتظر ماند و دید که اصولگرایان چه سازو کاری برای تجدید سازمان سیاسی خود می اندیشند و چگونه می خواهند خود را مهیای رقابت های آتی در انتخابات مجلس شورای اسلامی کنند.

 

منبع: رسالت