بازتاب خبر برگزاری سالگرد حمله هسته‌ای آمریکا در هیروشیما و سکوتی که باید به جان مسئولان نظام مقدس جمهوری اسلامی بیافتد. سکوتی که اگر بیافتد و تعقلی در کنارش نباشد می‌شود یک عذاب وجدان ساده که با عبور زمان در لا به لای هزاران داده ذهنی گم می‌شود.
8 سال نبرد، 8 سال از خودگذشتگی و ایثار که اگر امروز بخواهی گوشه ای از آن را تعریف کنی مجبوری بالا و پایینش را سانسور کنی که شبهه افسانه بر کلمات وارد نشود، و خلاصه سرفه هایی که هنوز در این دیار به صدا در می‌ایند تا من و تو فراموش نکنیم که نعمت آسایش امروز، نتیجه چیست؟
نعمتی که انگار فراموش شده است، هم در نگاه مردم و هم در برنامه کاری مسئولان. مسئولان توجه نمی‌کند، می‌گویند فیلم دفاع مقدس فروش ندارد، مدرنیته است و جوان را باید با تکنولوژی روز سرگرم کرد و از آن سو مردم هم به این بی‌توجهی پاسخ مثبت داده و صدایشان در نمی‌یاد، انگار همه یادمان رفته شهریور 1359 را، همان روزی که وقتی اولین گلوله به اهواز رسید سرگرمی های دنیایی جای خود را به سختی ایثار و از خود گذشتگی داد...
شاید اگر روی سخن را از همه جهات برگردانیم و متمرکز کنیم بر سینما و فریادمان را بر سرش بلند کنیم که چرا تولیداتت به جای فرهنگ سازی، فرهنگ سوزی می‌کند، کار اشتباهی نکرده باشیم.
به قول بازیگر آژانس شیشه ای عده‌ای در روزنامه های خود در مورد من تیتر زدند که پرویز پرستویی کلیشه شده است.اگر کلیشه شدن به این است که من فریاد و درد جانبازان را به گوش مردم برسانم، من دوست دارم تا آخر عمر کلیشه باشم. من از سینمایی که امروز وجود دارد اصلا لذت نمی‌برم.
وقتی از یک مسئول پرسیدم چرا این فیلم دفاع مقدسی را نمایش نمی‌دهید گفت:این فیلم فروش ندارد! سینمای دفاع مقدس نخ نما شده است. آدمهای این سینما را دیگر نمی‌بینند چه برسد به فیلم‌های آن را. در جشنواره فجر کسانی که جیب‌های میدانی دارند و پولدار هستند، راه می‌روند و می‌گویند این فیلم می‌فروشد و آن دیگری نمی‌فروشد.
دید مسئولین فرهنگی ما نباید اینگونه باشد. مگر فیلم دفاع مقدس را برای فروش می‌سازند.ما برای سینمای دفاع مقدس باید هزینه کنیم.
شنیدن حرف های پرستوی درد دارد... و تو می‌مانی که چرا مسئولان فرهنگی کشور از شنیدن این حرف ها دردشان نمی‌‌آید...
شاید نگارنده بتواند ادامه دهد این کلمات را تا هم قلمش تمام شود و حوصله مخاطبش اما همین جا نقطه می‌گذارد تا هر که هر چه دوست داشت تحلیل کند. اگر مسئولان از خودشان در قبال شهدا و ایثارگران راضی بودند که خوش به سعادتشان، اکر ملت هم همین حس را داشتند بیایند و نظر دهند که این وجیزه‌های چیست که می‌نویسید...
اما اگر نه ... این سه نقطه را ادامه دهید شاید که شرمندگی‌مان کمی کاسته شود...
