رسانه‌ی ملی‌مان هم که ماهیتش تغییر کرده. از یک سازمان فرهنگی به یک بنگاه اقتصادی. آنقدر این روزها درگیر تن‌تاک و کرم و حلزون هستند و هر روز٬ خود را موظف به تبلیغ این کالاهای ایرانی! می‌دانند که دیگر توقع پرداختن به موضوعاتی همچون حادثه‌ی تروریستی ۱۲ تیر ۱۳۶۷ از ایشان٬ توقع دشواری‌ست.
به گزارش گروه وبگردی « سراج24 » اصلا قرار نیست در این نوشته٬ به شرح ماجرای ۱۲ تیر ۱۳۶۷ بپردازیم و برایش نوحه سر دهیم. چون برای اهلش٬ ماجرای مذکور مشروح است. اما نوحه خوانی‌مان سر جایش باقی‌ست. نوحه‌ای نه برای آن ۲۹۰ نفر - که به موقعش لازم است - که برای رسانه‌های خودمان. رسانه‌هایی که آنقدر درگیر مسائل سیاسی پیش‌پا افتاده٬ مثل جوابیه‌ی فلان مدیر به بهمان مسئول هستند که وظیفه‌ی اصلی خودشان را فراموش کرده‌اند.
باز هم در این مورد٬ دچار درد «مناسبت‌گرایی» هستیم. یعنی ۱۲ تیر به ۱۲ تیر٬ یاد این حادثه‌ی روشنگرانه می‌افتیم و با چهارتا مقاله و دوتا خبر و یک مستند هول هولکی کوتاه٬ سر و ته قضیه را هم می‌آوریم. در حالی که یادمان هست٬ بعد از مرگ مشکوک ندا آقاسلطان‌لو در حوادث سال ۸۸ چه کار تبلیغاتی عظیمی از طرف رسانه‌های اپوزوسیون انجام گرفت. ای‌کاش ذره‌ای این چیزها را از دشمنان‌مان یاد می‌گرفتیم.
رسانه‌ی ملی‌مان هم که جای خودش. اما با درد مشترک مناسبت‌گرایی. چون انگار خیلی وقت است که ماهیتش تغییر کرده. از یک سازمان فرهنگی به یک بنگاه اقتصادی. آنقدر این روزها درگیر تن‌تاک و کرم و حلزون هستند و هر روز٬ خود را موظف به تبلیغ این کالاهای ایرانی! می‌دانند که دیگر توقع پرداختن به موضوعاتی همچون حادثه‌ی تروریستی ۱۲ تیر ۱۳۶۷ از ایشان٬ توقع دشواری‌ست.
در حالی که اگر این سازمان فرهنگی٬ وظیفه‌اش را در این خصوص بخوبی انجام می‌داد٬ کم کمش این بود که خیلی از نسل سومی‌های ما به اندازه‌ی پدران‌شان٬ به عمق ماجرا دست یافته بودند و به همان اندازه٬ مطالبه‌ی حقوق از دست رفته‌ی یک ملت را در این حادثه درک می‌کردند و متوجه بدهکاری‌های تاریخی امریکا به مردم ایران می‌شدند. و ابعاد بین‌المللی اقدامات رسانه‌ی ملی در این خصوص٬ جای خودش محفوظ.
و یا سینمای ما. با افتخار سالی حدودا ۱۰۰ تولید و کلی ادعای روشنفکری. آیا در این سال‌ها٬ نمی‌شد پنج اثر فاخر سینمایی در این خصوص ساخت؟ در حالی که اگر مشابه این حادثه در امریکا رخ می‌داد - که داد مثل حادثه‌ی مشکوک و ساختگی یازده سپتامبر - تا به حال سینماهای دنیا را با آثاری در آن رابطه فتح می‌کردند - که کردند - و افکار و احساسات عمومی را به سمت خودشان می‌کشاندند.
کوتاه سخن آنکه در تاریخ انقلاب اسلامی٬ حوادث مختلفی وجود دارد که به خوبی٬ چهره‌ی واقعی امریکا را نشان می‌دهد. چهره‌ای پر از جنایت و دروغ. دروغ بزرگ دمکراسی. حوادثی پر از جزئیات که نیاز هنرمند به خلق صحنه‌‌های اضافی را از بین می‌برد و تنها کافی‌ست٬ راوی آنها بود و اصل ماجرا را جلوی چشم مخاطب گذاشت تا اثر خودش را بگذارد. امید است روزی بیاید که از شر مناسبت‌گرایی نجات پیدا کرده و از ظرفیت هنری٬ فرهنگی و رسانه‌ای این حوادث به خوبی استفاده کنیم. زیرا به نظر می‌رسد٬ هنوز که هنوز است٬ اقدام زینبی شایسته‌ای در خصوص وقایعی همچون ۱۲ تیر ۱۳۶۷ انجام نگرفته است.
البته لازم است همین‌جا از تلاش‌های اعضای ستاد بزرگ داشت این حادثه تشکر کرد که چند سالی‌ست با همکاری دفتر مطالعات جبهه‌ی فرهنگی انقلاب اسلامی٬ کار‌های فرهنگی متنوعی را در این رابطه انجام می‌دهند. کارهایی با دست‌های خالی و با کمترین حمایت از سوی نهادهای فرهنگی دولتی.
منبع: بولتن
