سراج24 ، محمدمهدی‌ادیبی/ چند وقت پیش، مجموعه خاطراتی از زندگیِ یک سخنرانِ حرفه‌ایِ ایرانی می‌خواندم که برایم نکات بسیار خوبی داشت. یکی از نکات برجسته‌ای که بسیار به نظرم آمد؛ حرفی بود که او در مورد نحوه‌ی سخنرانی‌اش گفته بود.
او می‌گفت: «برخی فکر می‌کردند من بداهه صحبت می‌کنم؛ اما من کلمه به کلمه‌ی متن سخنرانی‌ام را از قبل چیده بودم و حتی برنامه‌ریزی کرده بودم که در کجای سخنرانی حالت شعاری بگیرم، در کجا فریاد بزنم، یا حتی در کجا فحش بدهم!»
اگرچه شاید جمله‌ی پایانیِ او کمی طنز و اغراق آمیز به نظر بیاید؛ امّا همین عبارت‌ها نکته‌ی مهمی را به من گوشزد کرد که این‌طور برای خودم یادداشت کردم: «کاری که برایش برنامه‌ای نداری؛ انجام نده»
هیچ کاری را نمی‌شناسم که بدون برنامه‌ریزی بشود خوب از پَسِ آن برآمد.
تصور کنید که با جمعی می‌خواهید یک پیک نیک ساده بروید؛ جوجه‌ای به سیخ بکشید و چند ساعتی را با هم خوش بگذرانید. برای این کار، باید ابتدا یک جای مناسب برای اُتراق کردن پیدا کنید. به راحتی می‌توانم به شما بگویم که اگر برای همین کارِ ساده هم برنامه نداشته باشید؛ وقت و انرژی زیادی را تلف خواهید کرد. پیش‌بینی نکردنِ مسیر، خیس بودن زمین، همراه نداشتن ذغال و الباقی قضایای مربوط به تفریح هم به جای خود بماند.
راحت به شما بگویم؛ اگر برای اداره‌ی جهنم هم برنامه نداشته باشید؛ قطعاً به مشکل «قیر و قیف» بر می‌خورید!
شرایط جامعه و مواجه شدن ناخواسته با موانع غیر قابل پیش‌بینی؛ به اندازه‌ی کافی سدِّ راه حرکت و فعالیتِ افراد می‌شود؛ فلذا وضعیت نامناسب جامعه را بهانه‌ی بی‌برنامگیِ خودتان نکنید. اتفاقاً به همین دلیل، ما بیشتر از دیگر جوامع نیاز به نظم و برنامه‌ریزیِ فردی داریم.
برای ورود به هر کاری، لازم است که ابتدا اطلاعات مربوط به آن کار را کسب کنید و برای رسیدن به هدفِ موردِ نظرتان؛ برنامه‌ی مربوط به آن را تنظیم کنید.
قرار نیست به وسواسی دچار شوید که مانع از شروع کار شود؛ امّا قرار هم نیست بدون برنامه و پیش‌بینی، حرکتی انجام دهید که تا مدت‌ها شما را از هدفتان دور کند یا شرایطی به وجود آورد که هیچ راه برگشتی نداشته باشید.
