به گزارش سراج24 ، روز پنج شنبه 30 دیماه 1395 شمسی ساختمان 15 طبقه پلاسکو در عرض چند ساعت فرو ریخت و تلی از خاک و آهن را در یکی از تجاری ترین چهارراهای شهر برجای گذاشت. ساختمانی با قدمت بیش از نیم قرن که در این عمر طولانی خود محلی برای تولید و تجارت صدها کسبه بود. کسبه ای که با ریختن این ساختمان میلیاردها تومان خسارت دیدند و به انبوه ای از لشکر بیکاران و ورشکست گان اقتصادی اضافه شدند.
اما این آوار که یکی از جنبه های آن اقتصادی بود، چندین سال است که در بازار اقتصادی کشور بر سر فعالین اقتصادی آوار شده است. یکی از نقدهایی که به آتش سوزی و ریزش ساختمان پلاسکو وارد بود، بیکاری بیش از 4 هزار نفر کارگر و تولید کننده بود که در همان روزهای آواربردرای، مسئولان دولتی و وزارت کار وعده های بسیاری برای جبران بخشی از خسارت ها داده شد اما تاکنون این وعده ها همچون صدها وعده دولت یازدهم در حوزه اقتصادی و معیشتی عملی نشده است.
روزهای نخست دولت یازدهم همزمان بود وعدهای رنگین کمانی که براساس آن قرار بود تا دولت با تجویز نخسه 100 روزه برای اقتصاد بیمار کشور، رونق و گشایشی برای آن تزریق کند. تزریقی که به برجام و توافق هسته ای گره خورد و حتی آب خوردن مردم نیز وابسته به سرانجام توافق شد. با حصول توافق هسته ای با 6 قدرت جهانی، سیلی از وعده ها که پشت سد برجام تلنبار شده بودند، قرار بود با رفع تحریم ها، عملی شوند.
میلیون ها کارگر و کارخانه دار با نگاهی به دهان مسئولان دولتی انتظار آن را می کشیدند تا پس از چندین سال وعده، چرخ تولید و اقتصاد نیز بچرخد و با شروع به کار مجدد کارخانه ها، از زیربار فشار معیشتی و اقتصادی رهایی یابند. اما در کمال ناباوری، نه تنها چرخ اقتصادی نجرخید بلکه هزاران سانتریفیوژ نیز از چرخش ایستادند. یکی از شعارهای اصلی روحانی در زمان انتخابات، چرخش همزمان چرخ اقتصادی و سانتریفیوژهای هسته ای بود. با حصول توافق هسته ای تعداد زیادی ماشین سانتریفیوژ از حرکت ایستادند تا در قبال آن تحریم های مالی، بانکی و اقتصادی از سوی غرب رفع شود اما ماحصل براساس اعترافات رئیس بانک مرکزی تقریبا هیچ بود.
اگر در روز پنج شنبه 30 دیماه با ریزش پلاسکو صدها نفر بیکار شدند، پیش از آن با ریزش برج بلند وعده های اقتصادی و معیشتی دولت تدبیر و امید، صدها هزار کارگر و تولیدکننده به خاک سیاه نشسته بودند. حسن روحانی نتوانست برخلاف شعارهایش تحولی در اقتصاد ایجاد کند و این به بهای خاموشی و توقف خطوط تولید کارخانه های اسم و رسم داری تمام شد. کارخانه ای مانند ارج که یک نماد نوستالژیک در تولید محصولات داخلی مانند یخچال و کولر بود، برای همیشه به خاطرات پیوست و امسال سالگرد خاموشی همیشگی آن است. سرنوشتی که بر سر ارج آمد، بر سر صدها کارخانه ریز و درشت دیگر نیز آمده بود و می آید.
در روزهای اخیر نیز کارگران هپکو، بزرگترین کارخانه ماشین سازی کشور با بحران جدی روبه رو شده به نحوی که هزارن کارگر آن بیش از 6 ماه است که حقوق های خود را به خاطر مشکلات مالی کارخانه دریافت نکرده اند. بحران های مالی و اقتصادی نه تنها در بخش تولید بلکه در بخش های سرمایه ای مانند مسکن نیز دامن سرمایه گذاران را گرفته است. کاهش سرمایه گذاری در بخش مسکن منجر به بیکاری هزاران نفر کارگر ساختمانی شده است.
