با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری بازار فعالیت های انتخاباتی داغ شده و از هم اینک، گزینه های مختلفی خود را برای حضور در عرصه رقابت آمده ساخته اند. رایزنی ها و مذاکرات و دعوت نامه نویسی ها به صورت پنهان و آشکار کلید خورده و بخشی از اخبار آن رسانه ای شده است.
در این میان، بار دیگر مسئله انتخاب گری و شاخصه ها و معیارهای چگونگی انتخاب، به یکی از مسائل مهم اذهان عمومی بدل شده است. اینکه شرایط سیاسی - اقتصادی - اجتماعی کشور نیازمند چگونه اندیشه و توانمندی است؟ چه کسی خواهد توانست مشکلات موجود را مدیریت کند و راهکاری برای حل آن ارائه دهد؟ چنین فردی باید دارای چه توانمندی هایی باشد؟ و پرسش هایی از این قبیل که نخبگان و آگاهان جامعه باید برای آن پاسخی ارائه دهند.
رهبر معظم انقلاب اسلامی در آخرین بیانات شان در دیدار با مردم قم (19/10/91) به مسائل و مواردی در باب انتخابات پیش رو اشاره کردند که جای توجه و تأمل دارد. معظم له در بخشی از اظهارات خود ضمن توجه دادن اذهان عمومی به این مسئله که انتخابات، هم حق است و هم تکلیف، از همه آنهایی که توانایی در خود دارند خواست که به عنوان یک وظیفه وارد میدان رقابت های انتخاباتی شده و خود را در معرض انتخاب مردم قرار دهند.
این دعوت عمومی از همه صاحب نظران که می تواند فضا را برای رونق بخشیدن به انتخابات بیش از پیش فراهم آورد، با ملاحظه ای نیز همراه بود. معظم له فرمودند: «هر کسی که در خود صلاحیتی احساس می کند و کار اجرایی بلد است، می آید و خود را در معرض انتخاب مردم می گذارد. اداره مملکت و کار اجرایی، کار کوچکی نیست. ... ممکن است کسانی که در سطوح دیگری کار می کنند، ابعاد این سنگینی را هم بعضاً تشخیص ندهند که چقدر این بار سنگین است. آن کسانی که وارد میدان می شوند، باید کسانی باشند که در خود توانایی کشیدن این بار را بیابند.»
توجه به این عبارات علاوه بر آنکه می تواند برای نخبگان راه گشا باشد تا حدود زیادی می تواند معیار و میزان انتخاب را نیز برای ملت آشکار سازد.
واقعیت آن است که بدیهی ترین و اولین معیار برای گزینش افراد برای هر سمتی، توجه به این مسئله است که آیا فرد مورد نظر توانایی اجرای آن کار را دارد یا خیر؟ آیا از سواد و تجربه لازم برای اداره و تصدی آن پست و جایگاه برخوردار است؟ آیا اصلاً از مسائل و مشکلات و حدود و ثغور اختیارات آن آگاه است؟ یا آنکه تصدی پست جدید را فرصتی برای آزمون و خطا و کسب تجربه می داند؟!
به هر حال همانطور که معظم له تأکید داشتند، سمت ریاست جمهوری سمتی نیست که به همین سادگی هر فردی بتواند بر جایگاه آن تکیه زند. کافی است مروری بر وظایف تعریف شده رئیس جمهور در قانون اساسی و سمت هایی که برای او تعریف شده است، بیندازیم تا بخشی از سنگینی بار مسئولیت وی فهم گردد تا آنگاه بتوانیم فردی برگزینیم که در این حد و قواره بوده و از توان انجام امور برآید.
رئیس جمهور مسئولیت اجرای قانون اساسی را به عنوان دوم شخص در نظام جمهوری اسلامی برعهده دارد. امضای قراردادهای بین المللی، اعزام و پذیرش سفیران و حضور در محافل بین المللی و مدیریت کلان رایزنی های دیپلماتیک از سوی رئیس جمهور صورت می گیرد.
ریاست بر هیئت وزیران و نظارت بر کار ایشان و هماهنگی تصمیمات آنها و همچنین تعیین خط مشی دولت با همکاری وزیران و تعیین سرپرست موقت برای وزارتخانه های بدون وزیر و ... از دیگر وظایف ریاست قوه مجریه است.
همچنین ریاست عالی سازمان های وابسته از قبیل سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور، سازمان حفاظت محیط زیست، سازمان انرژی اتمی را نیز رئیس جمهور برعهده دارد.
بر موارد فوق بیفزاییم مسئولیت هایی چون: اعطای نشان های دولتی ، هماهنگی با قوای مقننه و قضائیه در امضای قوانین، در امر همه پرسی و ... را که در مجموع انبوهی از مسئولیت هایی است که ناتوانی در هر یک از آنها خسارات جبران ناپذیری را برای کشور به همراه خواهد داشت.
با توجه به حجم و گستره فعالیت ها و همچنین میزان اهمیت آنان است که به خوبی آشکار خواهد شد که کار را باید به دست کسی سپرد که پیش از این، صلاحیت و توانایی و کارآمدی خود را در سمت های پایین تر به اثبات رسانده و نشانه هایی از توانایی اداره امور در سطح بالاتر را داراست.
همچنین نباید فراموش کرد که مسیر انتخاب رئیس جمهور، مسیر ریسک و شانس و آزمون و خطا نیست! مسیر توجه، دقت و تضمین است و همین مسئله است که کار را برای انتخاب دشوار کرده و هوشیاری و بصیرت ملت را همچون گذشته می طلبد.
منبع :حدیدنیوز
