اختلاف‌های منتقدین کی‌روش و موافقان او همچنان درحالی ادامه دارد که منتقدین این مربی هنوز برادری خود را در بازی‌های بین‌المللی به کسی ثابت نکرده‌اند اما اصرار دارند که می‌توانند به جای کی‌روش سرمربی تیم ملی ایران باشند و در مسابقات جام جهانی عنان کار را در دست بگیرند. این روزها به طور کلی برای انتخاب‌ها کسی کاری به این موضوع ندارد که اسم طرف مقابل چیست بلکه همه به کارنامه‌ها کار دارند.
در واقع برای بسیاری از انتخاب‌ها آنجا که موضوع سیاسی و نژادی نیست، کارنامه‌ها حرف اول و آخر را می‌زنند. در این رابطه اما در میان منتقدان کی‌روش کارنامه‌ای وجود ندارد! در واقع بسیاری از مربیان محترم کشورمان که امروز داعیه جانشینی به جای کی‌روش را دارند، طی همه سال‌های گذشته حتی یک مقام در همین آسیا هم نیاورده‌اند و غالبا همه آنها حذف شده‌اند.
برخی از منتقدان حتی در ایران هم یا قهرمان نشده‌اند و یا ازآخرین قهرمانی آنها زمان زیادی گذشته است «که البته قهرمانی در ایران برای نشستن روی نیمکت اتمی ایران به هیچ وجه کافی نیست».
در واقع موضوع خیلی ساده است، به جای دعوا و تفسیر به رای خود بهتر است منتقدان بروند و حداقل به فینال آسیا برسند بعد ادعای تیم ملی داشته باشند نه امروز که با ذره بین هم که به لیگ برتر نگاه می‌کنیم مقام آسیایی هم طی همه سال‌های اخیر نمی‌یابیم چه برسد به مقام‌های جهانی و فرا‌آسیایی.
در واقع این دعوای فرسایشی واقعا بی‌دلیل است چون برای رسیدن به نیمکت تیم ملی باید کارنامه بین‌المللی داشت که فعلا کسی در ایران این کارنامه را ندارد و آنها که دارند همین کی‌روش و نهایتا برانکو هستند که کارنامه بین‌المللی دارند.
مربیان داخلی ما تاکنون نتوانسته‌اند فراتر از مرزها به عنوان مربی یک باشگاه معتبر فعالیت کنند و این همان دردی است که منتقدان اشاره‌ای به آن نمی‌کنند این درحالی است که کی روش قهرمانی جهان و اروپا را با تیم جوانان و امید پرتغال در کارنامه دارد و سرمربی رئال مادرید بوده و دستیار اول فرگوسن در منچستر یونایتد.
برای نقد او به نظر می رسد حداقل این است که یک مقام آسیایی باید در کارنامه چند سال اخیر وجود داشته باشد.
