وقتی القاء نیازهای کاذب به مردم سبک زندگی ایرانیان را تغییر می دهد

سرویس فرهنگی «سراج24»؛ اگر نگاهی کوتاه به برنامه های تلویزیونی بیندازیم، با حجم بالایی از آگهی هایی روبه رو می شویم که فواصل زمانی میانی برنامه ها و در چند ساله اخیر وسط سریال ها را هم پر کرده اند، این در حالی است که ایجاد نیازهای کاذب در میان مخاطبان که مهم ترین هدف تبلیغات تلویزیونی است، در نهایت جز انباشت ثروت از یکسو و کاهش آن از سوی دیگر پیامد دیگری نخواهد داشت. القائاتی که حقیقت نیستند ماجرای آگهی های تبلیغاتی به امروز و دیروز و امسال و سال گذشته بازنمی گردد. با ایجاد و گسترش جوامع سرمایه داری، آگهی های بازرگانی ابتدا در قالب نوشتاری و به مرور زمان از طریق رسانه هایی مانند تلویزیون و اینترنت منتشر شدند اما هدف تبلیغات که از همان ابتدا در نشریات محلی منتشر می شدند تا زمانی که گستره تلویزیونی و ماهواره دنیای مجازی را از آن خود کردند، همواره یک چیز بود؛ افزایش مصرف کالاهای جوامع سرمایه داری. وقتی مصرف افراطی ارزش می شود یخچال سایدبای ساید، سینمای خانگی، سیستم های گرمایشی و سرمایشی هوشمند و ده ها عنوان دیگر، از کالاهایی هستند که هر روزه آگهی هایشان از شبکه های تلویزیونی پخش می شود. مخاطب هم پس از تماشای این تبلیغات به فکر فرو می رود و یخچال خانه خودش را با نمونه جدید یخچال ساید بای ساید که هر روز بارها در تلویزیون می بیند مقایسه می کند، در نتیجه این قیاس به این نتیجه می رسد که یخچال خانه خودش که شاید تا به حال هیچ کمبودی هم در آن احساس نمی کرده، امروز دیگر کاربردی ندارد، این می شود که تمام تلاشش را به کار می گیرد تا مدل جدید را به هر قیمت که شده تهیه کند. تصاویر رؤیاگونه از کالاها از دیگر مشخصه های آگهی های بازرگانی، ارائه تصور رویاگون از کالاهای مصرفی است. تبلیغات تلویزیونی به دنبال القای این حس هستند که استفاده از کالای مورد نظر درجه بالایی از زیبایی و آرامش به ارمغان می آورد و در نبود کالای موردنظر زندگی ایده آل همواره چیزی کم دارد! در تبلیغات همیشه استفاده کنندگان از کالا افرادی شاد، راضی، خوشبخت و مرفه نشان داده می شوند تا مخاطبان احساس کنند با نداشتن کالای مورد نظر از رفاه و آسایش به دور خواهند ماند. همه این مسائل در کنار هم باعث می شود فرد هر روز بیش از روز گذشته به سمت خرید کالای مورد نظر ترغیب شود اما پس از خرید آن جز در روزهای ابتدایی، دیگر حس شادی و رضایت نخواهد داشت، چون توجهش به خرید کالای دیگری جلب شده است و بار دیگر باید انرژی و درآمدش را صرف خرید آن کالای تازه به بازار رسیده بکند و این سیکل هیچ وقت تمام نمی شود. انسان ها هم بدون اینکه خود بدانند، عروسک دست جوامع تولیدکننده کالاها می شوند و عمر خود را تنها برای مصرفی افراطی صرف می کنند. نیازی که هیچ گاه برآورده نمی شود نیازی که از سوی آگهی های تلویزیونی برای افزایش مصرف به صورت روزانه به مردم القا می شود هیچ گاه تمام شدنی نیست و افرادی که خود را درگیر این پروسه می کنند همواره به دنبال خرید کالای جدیدتری هستند، به همین دلیل هیچ گاه به رضایتی که باید نخواهند رسید. در این میان تنها انرژی و پس انداز خود را صرف خرید کالاهایی کرده اند که هیچ کارکردی جز فخرفروشی مقطعی برایشان نداشته است. برنده فقط نظام سرمایه داری است در پروسه تمام نشدنی تبلیغات اما این تنها جامعه سرمایه داری و شرکت های تولیدکننده هستند که هر روز بر سرمایه شان افزون تر می شود و هزینه بیشتری را صرف تبلیغات خود می کنند و این سیکل ادامه پیدا خواهد کرد تا زمانی که سرمایه داری باقی باشد.