به گزارش سراج24،آوینی فیلم نوشت؛این شب های گرانقدر از آخرین روزهای ایام درس آموز «صفر»، شاهد به صحنه آمدن نمایشی هستیم که «نسیان» نام داشته و اشاره به غفلت و فراموشی مسلمان نماها در دوره هایی تاریخی دارد. افرادی که چه در واقعه کربلا و چه در زمان حال، معیشت را به شریعت ترجیح داده و از ولی امر و پیشوای خود به دور افتادند! و همین نکته ها است که با زبان هنر قابل حمل از مسائل بسیاری است. از سویی فرمایشات گرانقدر مقام معظم رهبری درباره مساله نفوذ و گمراهی خواص می تواند بهانه ای برای پرداخت در عرصه نمایش باشد و این جا است که هنر متعهدانه می تواند نقش و جایگاه حقیقی خود را بیابد و با زبانی شیرین و گیرا از هنر، نکته هایی عمیق را به گوش جان مخاطبان برساند که البته استقبال گسترده مردم از نمایش هایی همانند «نسیان» می تواند پیامی روشن برای ارتباط دوطرفه میان اثری اصیل و مخاطبی ارادتمند باشد.
اما سوال اساسی این جا است که چرا در همه ایام سال و در زمان های خارج از ماه هایی چون محرم، صفر و ماه رمضان چنین اتفاق خوشایندی در حوزه های مختلف هنر همچون سینما، تئاتر و هنرهای تجسمی رخ نمی دهد؟ این در حالی است که گستردگی موضوعاتی قابل پرداخت و تشدید اقدامات ضد دینی و ضد ایرانی دشمنان آماده برای حمله به دیانت و ایرانیت این مملکت، اهمیت و لزوم توجه به تولید و عرضه چنین آثاری را مطرح می سازد. برای نمونه در برنامه ای هدفمند از سوی شبکه منحرفانه «تلویزیونی جم» شاهد پخش تبلیغات گسترده ای برای جذب هنرمندان و آثار ایرانی هستیم و با شعار از «شما حمایت می کنیم»! به دنبال تخظئه باورهای اصیل این مرز و بوم هستند. این در حالی است که همین شبکه ملحد با گسترش شبکه ها و پخش برنامه هایی شبانه روزی در صدد جذب هنرمندان و مخاطبان داخل ایران می باشد و تولید سریال هایی با زبان و بیان ایرانی یکی از جدیدترین حملات پیش روی برای مخاطب داخلی است. اما ما برای مقابله با این جریان های مسموم چه اقداماتی در عرصه های تصویر و نمایش صورت دادیم؟ آیا حمایت از آثار دینی و آئینی که به دنبال ارائه مفاهیمی عمیق با زبان هنر می باشند، نباید بیش از این و در تمام ایام سال و توسط گروه های گسترده تر هنری صورت یابد؟ آیا تعیین بودجه و اتخاذ برنامه هایی متداوم در طول سال نباید در سرلوحه برنامه های مسئولین ارشاد و دیگر دست اندرکاران فرهنگی درآید؟ این ها سوالات مهمی است که در عمل باید به پاسخ درآید و از تریبون شعار به صحنه عمل کشیده شود که البته متاسفانه تاکنون به اجرا درنیامده است!
این در حالی است که آمار نه چندان مطلوب از ارائه آثاری دینی مذهبی در عرصه های پُر مخاطبی همچون تئاتر بیانگر عدم علاقه فعالان عرصه تئاتر کشور به تولید آثار دینی نمی باشد و برای اثبات این مدعا می توان به استقبال اهالی تئاتر از فراخوان جشنواره هایی چون جشنواره تئاتر رضوی، جشنواره تئاتر دفاع مقدس، جشنواره تئاتر ماه و جشنواره هایی از این دست اشاره کرد که عمدتا هم با مضامین دینی و مذهبی برگزار می شود و این مسئله گویای این واقعیت است که بسیاری از پیشکسوتان و جوانان خلاق حوزه هنر نمایشی ایران علاقه وافری به تولید آثار تئاتری با مضامین دینی دارند که به جهت نبود بستر مناسب و عدم وجود برنامه هایی منسجم برای تولید و اجرای مستمر تئاتر های دینی علاقه مندی آنها کم کم به سردی می گراید. این در حالی است که تولید آثار دینی در این برهه اقتصادی نیاز به تعیین بودجه و حمایت های لازم دارد و در این صورت ظرفیت های بسیاری بارور شده و رشد خواهد کرد، چرا که مفاهیم دینی از امور فطری و بشری است که می تواند از ناخودآگاه وجود آدمی به صحنه تماشا جلوه گر شود و در عین حال برای مخاطبان علاقمند به آثار معنوی جذابیت های خاص خود را داراست.
