به گزارش سراج24،مهر نوشت؛کتاب «شهد شوکران» نوشته نصرالله قادری با حضور نویسنده در بیست و یکمین نمایشگاه مطبوعات رونمایی شد.
در این مراسم، نصرالله قادری در پاسخ به سئوالی درباره علت به کار بردن صفت عجیب و محیرالعقول برای روایت‌های داستانی خود در این کتاب گفت: در دنیای مدرن با فاصله گرفتن از سنت‌هایمان امری مانند معجزه را هم با علم بررسی کرده‌ایم و به همین خاطر باورش نداریم و فکر می کنیم با حقیقت علمی مطابقت ندارد. این کتاب روایت‌های داستانی از روایت‌های سه معصوم(ع) است که شاید غیرقابل باور به نظر برسد، اما باورپذیر و شدنی است.
قادری همچنین گفت: آنچه من در داستان‌هایم می‌گویم از نظر استدلالی‌ها و عقلیون باورپذیر نیست در واقع علم زدگی دنیای جدید است که این پدیده‌ها را عجیب کرده اما همه آنها باورپذیر و شدنی است.
این نویسنده ادامه داد: کتابهایی که درباره معصومین نوشته شده است اعم از داستانی و یا غیر داستانی به طور عمده مخاطب خاص دارد. دلیل این خاص بودن این است که از تکنیک های ویژه داستان نویسی برای تالیف آنها استفاده نشده است و لذا نمی تواند فراگیر و همه خوان باشند. من به همین دلیل وآگاهانه برای نوشتن این کتاب به سراغ داستان رفتم و از تازه ترین تکنیک های شناخته شده داستان نویسی جهان برای تالیف آن بهره بردم تا این مفاهیم برای نسل امروز ما قابل باور و ارتباط پذیر باشد.
قادری تصریح کرد: بخش زیادی از جامعه روشنفکر ما و مدعیان صاحب تفکر روبروی ادبیات دینی ایستاده اند. من در این کتاب می خواستم بگویم که می شود نه بر پایه قدرت تخیلی که بر اساس قدرت تجلی داستان هایی نوشت که بر گرفته از یک رویداد دینی واقعی است و در عین حال محیر العقول است.
این نویسنده افزود: این کتاب را من ننوشته ام. کتاب بر من نوشته شده است و به همین خاطر نوشتن آن هم هفت سال زمان برده است. نوشتن شهد شوکران در اوقات خاصی انجام شده است. در این کتاب ما روایت هایی از زندگی سه امام معصوم در دوران خلافت عباسیان را می خوانیم، خلفایی که بر بالای مزار پیامبر(ص) می روند و از او برای شهید کردن فرزندانش رخصت می گیرند. جالب اینکه آنها برای نائل شدن به این کار شگردهایی را به کار می برند . نخست سعی می کنند طرف مقابل خود را ترور شخصیت کنند و بعد به قتل می رسانندشان. در ادامه سعی می کنند به دین پوستینی وارونه بپوشانند و با آن ولایت را خانه نشین و خلافت را جایگزین آن می کنند.
قادری ادامه داد: گفتن از این واقعیت تنها در دنیای تجلی امکان پذیر است، دنیایی که به قول جیمز جویس شهود بر انسان وارد می شود. در این دنیا نویسنده سوژه را انتخاب نمی کند بلکه سوژه به انتخاب نویسنده می پردازد. نویسنده در این شکل از روایت بعد از کسب اطلاعات کافی باید به انتظار آن و حسی باشد که به سراغش می آید و برای نوشتن او را فرا می خواند. نویسنده در این سبک اگر بخواهد با تکنیک وتخیل چیزی را به واقعه بیافزاید در واقع قدم در راه صنعت گذاشته و نه هنر. باید به نویسنده الهامی دست دهد که او کشفش کند.
