بردگان صنعت مُد

به گزارش سراج24، از جمله گزاره‌های مهم در طول تاریخ نظام سرمایه‌داری، تلاش این مکتب، برای تامین منافع خود به هر قیمت است؛ منافعی که بهای آن حتی جان انسان‌ها می‌تواند باشد.

یکی از این مصادیق صنعت فشن و مد است. صنعتی به غایت خوش آب و رنگ و در عین حال استثمارگر. با تبیین صنعت فشن و مد به خوبی می‌توان به عمق سودجویی و بی‌تفاوتی نظام سرمایه‌داری به نظام طبیعی و بشری پی برد و این نتیجه را کاملا آشکار کرد که اساسا نظام سرمایه داری جز حفظ و تامین منافع ابرطبقه به هیچ چیز دیگری نمی‌اندیشد.

کمتر کسی می‌داند که این صنعت برای بقای خود به بی‌رحمانه ترین شکل ممکن به استثمار کشورهای فقیر پرداخته و از سوی دیگر با دامن زدن به مصرف‌زدگی انواع معضلات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی زیست محیطی را نصیب بشریت کرده است.

تمامی این چرخه در اختیار معدود کلان سرمایه داران جهانی است. طی گزارشی که توسط مکنزی، شرکت مشاور مدیریت جهانی ارائه شده است ارزش صنعت فشن به رقم تقریبی ۲.۴ تریلیون دلار رسیده است.

داده‌های مختلف نشان می‌دهند این صنعت بعد از صنعت نفت آلاینده‌ترین صنعت جهان محسوب می‌شود. متاسفانه بیش از ۲۵ درصد مواد شیمیایی‌ موجود در جهان برای تولید در نساجی به کار گرفته می‌شود.

بر اساس تخمین بانک جهانی حدود ۲۰ درصد آب‌های آلوده صنعتی در جهان توسط صنایع نساجی تولید می‌شود. این صنعت بعد از صنعت کشاورزی  دومین آلاینده‌ی منابع آب‌ شیرین در جهان است. به عنوان مثال، پنبه  از لحاظ تولید آلودگی و خطرات زیست‌محیطی، آسیب‌رسان‌ترین محصولات کشاورزی است؛ از سوی دیگر کشت پنبه به آب زیادی نیاز داشته و همین مسئله موجب فشار به منابع آبی مناطقی که پنبه در آن‌ها کشت می‌شود وارد می‌کند.

بنیان‌ این صنعت بر پایه بهره‌بردای از کشورهای ضعیف‌تر طراحی شده است. کلان سرمایه‌دران این صنعت برای کاهش قیمت تمام شده، محل تولید اجناس را به کشورهای ضعیف و فقیری نظیر بنگلادش انتقال داده تا علاوه بر کاهش هزینه تمام شده کشورهای خود را از صدمات زیست محیطی که توسط این صنعت ایجاد می‌شود در امان نگه دارند.

بنگلادش از جمله کشورهایست که به ظالمانه‌ترین شکل ممکن بار صنعت فشن را بر دوش کشیده و برده‌وار برای نظام سرمایه داری کار می‌کند. این کشور تبدیل به کارگر بی‌جیره و مواجب ابر سرمایه داران صنعت فشن شده است. طبق آمارهای موجود جمعیتی بین ۴ تا ۵ میلیون بنگلادشی با دستمزد بسیار پائین و با نبود حداقل امکانات در ۵۰۰۰ کارخانه تولید پوشاک مشغول به کار هستند که بیش از ۸۰ درصد این جمعیت را زنان تشکیل می‌دهند.

نکته قابل توجه آنکه  این کشور  تا پیش از سال‌های میانی ۱۹۸۰ تولید کننده الیاف کنف بود اما پس از حضور صندوق بین الملی پول و بانک جهانی به عنوان دو بازوی نظام کاپیتالیسم، این کشور به سمت خصوصی سازی و کاستن از حمایت‌های دولتی رفته و با افزایش واردات  صنایع محلی به نابودی کشیده شد؛ امری که مسببین داخلی آن حزب‌های قدرتمند سیاسی، ارتشیان و فرزندان خانواده‌های مرفه بودند.

در طول سال‌های اخیر به دلیل نبود حداقل امکانات ایمنی حوادث متعددی نظیر آتش سوزی در این مراکز تولیدی رخ داده و هزاران نفر از کارگران را به کام مرگ کشانده است.

بدترین فاجعه در پایتخت صنعت برده‌داری فشن، مربوط به کارخانه‌ی نساجی رانا پلازا است که به دلیل فرسودگی و نداشتن حداقل الزامات ایمنی دچار حریق و تخریب شد که منتج به کشته شدن ۱۱۳۴ نفر از کارگران که عموم آنان از زنان جوان و مستمندی بودند که تنها برای گرفتن ۳۰ یورو در ماه قربانی شرکت‌های نامداری چون دیسنی، والمارت و گروه فرانسوی تدی اسمیت شدند.

نکته قابل توجه آن است که حجم بسیار بالایی از این تولیدات انبوه که به بهای خون ده‌ها هزار انسان بیگناه تمام می‌شود، نه از سر نیاز، بلکه به سبب سودآوری هر چه بیشتر کمپانی‌های نامی است.

صاحبان این صنعت برای دست‌یابی به این هدف به هر حربه‌ای دست زده و با برند سازی محصولات خود و استفاده از تخصصی‌ترین شیوه‌های تبلیغ به اغواگری در سطح جهان پرداخته و در هر روز، هفته، ماه و سال با به راه اندازی بازی مد و الگوی فست فشن به شتاب دهی سیکل تولید تا فروش پرداخته تا با صرفه جویی در هزینه‌ها و کاهش قیمت‌ها به سود بیشتری دست یابند. متاسفانه در انتهای این چرخش بخش قابل توجهی از این محصولات راهی خاک‌چال‌ها می‌شوند. فقط در کشور بریتانیا، سالیانه بیش از ۳۵۰ هزار تن لباس در خاک‌چال‌ها دفن می‌شود تا چرخ صنعت مُد بچرخد.

انتهای پیام/