سراج24، معین احمدیان / «روز بلوا» چالش‌های یک «روحانی» را در موقعیت گرفتار شده در یک فساد کلان اقتصادی نشان می‌دهد. آیا همه مساله فیلم، پرداختن به مساله فساد اقتصادی و پولشویی است که این سال‌ها به جان مردم ایران افتاده یا نه قرار است یک روحانی را ببینیم که با تمام محدودیت‌های اجتماعی خود قرار است کنشی قهرمانانه داشته باشد. این دو هست ولی همه فیلم این نیست به‌رغم اینکه بخش مهمی از روز بلوا درگیر تشریح زدوبندهای اقتصادی است ولی می‌توان نشانه‌هایی از دغدغه‌مندی فیلمساز نسبت به موضوع کارکرد دین را پیدا کرد.
شعیبی پیش از این در سریال «پرده‌نشین» این معنا را که دین در ذات خود زندگی‌گراست و رسالت دین، زندگی‌بخشی در حوزه عمومی است، را به خوبی تصویر کرده بود. روز بلوا را اگرچه نمی‌توان بهترین فیلم بهروز شعیبی دانست ولی یکی از جسورانه‌ترین فیلم‌های اوست. موقعیتی که قهرمان روز بلوا گرفتار آن شده، زمینه‌های دگردیسی یک روحانی لاکچری تسبیح به دست را ایجاد می‌کند؛ فارغ از این ایراد که شعیبی فرصت نکرده صورت تدریجی این دگردیسی را واقعی و دقیق به تصویر بکشد، می‌توان گفت جسارت او در هشدار نسبت به دورافتادگی بخشی از روحانیون از متن زندگی مردم، ستودنی است.
یکی از مواردی که فیلمساز خیلی با احتیاط و با اشارات غیرمستقیم سراغش رفته بروکراسی دست‌وپاگیر بخش قضایی و کشف فساد اقتصادی است که این بخش هم می‌تواند محل سوال و اشکال جدی به مسئولان باشد که چقدر این ادعا صحیح و واقعی است.
روز بلوا در روزهایی ساخته شده که افشاگری‌های دنیای جدید رسانه، کمک کرد نقاط فسادآمیز نظام اقتصادی تبدیل به بلوای رسانه‌ای شود، اما این فیلم نه‌تنها نگاهی خوش‌بینانه به دنیای مجازی ندارد بلکه نقش موثر حزب‌اللهی‌ها و اصطلاحا سوت زن‌های دنیای مجازی را هم درنظر نگرفته است.این فیلم نقطه آغازی است تا بلکه سینمای ایران بار دیگر از پیله خود بیرون بیاید و به نقاط ممنوعه پرونده‌های فساد اقتصادی ورود جدی‌تری کند و فارغ از کلیشه‌های مرسوم، به دنیای پدرخوانده‌های اقتصادی نزدیک‌تر شود. کاری که شعیبی محافظه‌کارانه از کنارش گذشت.
انتهای پیام/
