به گزارش سراج24، حسین معززی‌نیا آن جور که از مجموعه‌ی نقد و نظرهای منتشرشده برمی‌آید، بسیاری از فیلم‌های جشنواره‌ی امسال در کارگردانی، فیلمبرداری، طراحی صحنه و لباس، تدوین و جلوه‌های ویژه‌ی بصری دستاوردهای قابل تحسینی دارند، اما مشکل فیلمنامه به همان شدت سابق پابرجاست. در اواخر دهه‌ی ۱۳۶۰ یک عقیده در همه‌ی نقدها تکرار می‌شد: مشکل سینمای ایران، مشکل فیلمنامه است. بعد از مدتی، عده‌ای آستین بالا زدند و برای رفع این نقص، همه‌ی کتاب معتبر و غیرمعتبر فیلمنامه‌نویسی دنیا را به فارسی ترجمه کردند، کلاس‌های آموزشی و کارگاه نوشتن در چند روز یا چند هفته در همه‌ی کشور دایر شد، مدرسه‌های مختلف فیلمنامه‌نویسی تأسیس شد و سرمایه‌گذاری‌های دولتی هم روی این مشکل متمرکز شد. امروز اگر وضعیت‌مان از آن سال‌ها بدتر نشده باشد، بهتر نشده. به همین دلیل عده‌ای در سال‌های گذشته گفتند اصلاً اشتباه کردیم، مشکل سینمای ایران فیلمنامه نیست، کارگردانی هم هست، چیزهای دیگر هم هست. اما واقعیت این است که مشکل سینمای ایران همچنان فیلمنامه است. ولی راه‌حلش تولید نظریه یا تدریس پی در پی قواعد فیلمنامه‌نویسی نیست. ما دچار فقر دانش فیلمنامه‌نویسی نیستیم. در همین سال‌ها ما فیلمنامه‌نویسی داریم که اثرش در بین پنج نامزد اسکار بهترین فیلمنامه قرار گرفته. او کلاس‌های فیلمنامه‌نویسی هم برگزار می‌کند و تعداد قابل توجهی هنرجو سر کلاس‌هایش حاضر شده‌اند. اما فیلمنامه‌های ما هنوز وضع و حال رقت‌باری دارند، به دو دلیل:
اول اینکه سینماگر ایرانی شهوت تولید دارد. دوست دارد زودتر برود سر صحنه تا در هیجان تولید فیلم شریک شود. سروصدا و های و هوی صحنه برایش جذاب است. لذتی نهفته در آن روزهای فیلمبرداری. خوش می‌گذرد. اما نوشتن سخت است. باید تنها بنشینی در یک اتاق و مدام بنویسی و پاک کنی. حوصله می‌خواهد. نظم می‌خواهد. تمرکز می‌خواهد. سینماگر ایرانی برای این انضباط تربیت نشده. تهیه‌کننده باید وادارش کند آن ریاضت را بکشد که خود آن تهیه‌کننده را هم باید یکی دیگر تربیت کند که هم اهمیت این نظم را بفهمد هم تعریف یک فیلمنامه‌ی خوب را.
دوم اینکه فیلمنامه‌نویسی، حرفه‌ای نیست که مطلقاً خودبسنده باشد: به ادبیات داستانی وابسته است. در همه‌ی دنیا سینمای قدر‌مند از ادبیات داستانی غنی تغذیه می‌کند. در چند دهه‌ی اخیر ما ادبیات داستانی مناسب سینما نداشته‌ایم و نداریم. تا این مشکل حل نشود بستر مناسبی برای خلق شخصیت و قصه‌های جان‌دار نخواهیم داشت.
انتهای پیام/
