سوره‌های قمر آیات ۴۹ تا آخر و الرحمن آیات ۱ تا ۳۳ +صوت

به گزارش سراج24، سوره الرحمن ملقب به عروس قرآن، پنجاه و پنجمین سوره قرآن است که در جزء ۲۷ جای گرفته است. نام سوره که یکی از نام‌های الهی است، از کلمه آغازین آن گرفته شده است. درباره مکی یا مدنی بودن این سوره اختلاف است. کوتاه‎ترین آیه قرآن، آیه ۶۴ این سوره است: «مُدْهَامَّتَانِ».

سوره الرحمن مجموعه‎ای از نعمت‎های خدا در دنیا و آخرت را برمی‌شمرد. همچنین در این سوره به برپایی قیامت و ویژگی‌های آن و چگونگی حسابرسی اعمال بیان شده است. خداوند در این سوره پس از ذکر هر نعمتی، از بندگان خود با آیه «فَبأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ: پس کدام‌یک از نعمت‌هاى پروردگارتان را منکرید؟» اقرار می‎گیرد. این آیه ۳۱ مرتبه در سوره تکرار شده است. در روایتی از امام صادق (ع) نقل شده است پس از این آیه، عبارت «لا بِشَیْءٍ مِنْ الائِکَ رَبِّ اُکَذِّبُ: پروردگارا هیچ‌یک از نعمت‌های تو را انکار نمی‌کنم» خوانده شود.

بر اساس برخی روایات اگر کسی سوره الرحمن را قرائت کند، خداوند توفیق شکرگزاری به او می‎دهد و اگر در آن روز یا شب از دنیا برود شهید محسوب می‎‌شود. سوره الرحمن در ایران در مجالس فاتحه‌خوانی قرائت می‌شود. در ادبیات عامه مردم ایران تعبیر "فلانی بوی الرحمانش بلند شده" برای کسی به کار می‌رود که زمان مرگش نزدیک است.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

إِنَّا کُلَّ شَیْءٍ خَلَقْنَاهُ بِقَدَرٍ ﴿۴۹﴾
ماییم که هر چیزى را به اندازه آفریده‏ ایم (۴۹)
وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ کَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ ﴿۵۰﴾
و فرمان ما جز یک بار نیست [آن هم] چون چشم به هم زدنى (۵۰)
وَلَقَدْ أَهْلَکْنَا أَشْیَاعَکُمْ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿۵۱﴾
و هم مسلکان شما را سخت به هلاکت رساندیم پس آیا پندگیرنده‏ اى هست (۵۱)
وَکُلُّ شَیْءٍ فَعَلُوهُ فِی الزُّبُرِ ﴿۵۲﴾
و هر چه کرده‏ اند در کتابها[ى اعمالشان درج] است (۵۲)
وَکُلُّ صَغِیرٍ وَکَبِیرٍ مُسْتَطَرٌ ﴿۵۳﴾
و هر خرد و بزرگى [در آن] نوشته شده (۵۳)
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَنَهَرٍ ﴿۵۴﴾
در حقیقت مردم پرهیزگار در میان باغها و نهرها (۵۴)
فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرٍ ﴿۵۵﴾
در قرارگاه صدق نزد پادشاهى توانایند (۵۵)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الرَّحْمَنُ ﴿۱﴾
[خداى] رحمان (۱)
عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿۲﴾
قرآن را یاد داد (۲)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ ﴿۳﴾
انسان را آفرید (۳)
عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿۴﴾
به او بیان آموخت (۴)
الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿۵﴾
خورشید و ماه بر حسابى [روان]اند (۵)
وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ یَسْجُدَانِ ﴿۶﴾
و بوته و درخت چهره ‏سایانند (۶)
وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِیزَانَ ﴿۷﴾
و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت (۷)
أَلَّا تَطْغَوْا فِی الْمِیزَانِ ﴿۸﴾
تا مبادا از اندازه درگذرید (۸)
وَأَقِیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلَا تُخْسِرُوا الْمِیزَانَ ﴿۹﴾
و وزن را به انصاف برپا دارید و در سنجش مکاهید (۹)
وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿۱۰﴾
و زمین را براى مردم نهاد (۱۰)
فِیهَا فَاکِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَکْمَامِ ﴿۱۱﴾
در آن میوه [ها] و نخلها با خوشه ‏هاى غلاف دار (۱۱)
وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّیْحَانُ ﴿۱۲﴾
و دانه ‏هاى پوست‏ دار و گیاهان خوشبوست (۱۲)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۱۳﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (۱۳)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ کَالْفَخَّارِ ﴿۱۴﴾
انسان را از گل خشکیده‏ اى سفال مانند آفرید (۱۴)
وَخَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ ﴿۱۵﴾
و جن را از تشعشعى از آتش خلق کرد (۱۵)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۱۶﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (۱۶)
رَبُّ الْمَشْرِقَیْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَیْنِ ﴿۱۷﴾
پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر (۱۷)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۱۸﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (۱۸)
مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ ﴿۱۹﴾
دو دریا را [به گونه‏ اى] روان کرد [که] با هم برخورد کنند (۱۹)
بَیْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَا یَبْغِیَانِ ﴿۲۰﴾
میان آن دو حد فاصلى است که به هم تجاوز نمى کنند (۲۰)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۲۱﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (۲۱)
یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ ﴿۲۲﴾
از هر دو [دریا] مروارید و مرجان برآید (۲۲)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۲۳﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (۲۳)
وَلَهُ الْجَوَارِ الْمُنْشَآتُ فِی الْبَحْرِ کَالْأَعْلَامِ ﴿۲۴﴾
و او راست در دریا سفینه ‏هاى بادبان‏دار بلند همچون کوهها (۲۴)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۲۵﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (۲۵)
کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ ﴿۲۶﴾
هر چه بر [زمین] است فانی‏شونده است (۲۶)
وَیَبْقَى وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ ﴿۲۷﴾
و ذات باشکوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند (۲۷)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۲۸﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (۲۸)
یَسْأَلُهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ ﴿۲۹﴾
هر که در آسمانها و زمین است از او درخواست مى ‏کند هر زمان او در کارى است (۲۹)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۳۰﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (۳۰)
سَنَفْرُغُ لَکُمْ أَیُّهَ الثَّقَلَانِ ﴿۳۱﴾
اى جن و انس زودا که به شما بپردازیم (۳۱)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۳۲﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (۳۲)
یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانْفُذُوا لَا تَنْفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ ﴿۳۳﴾
اى گروه جنیان و انسیان اگر مى‏ توانید از کرانه ‏هاى آسمانها و زمین به بیرون رخنه کنید پس رخنه کنید [ولى] جز با [به دست آوردن] تسلطى رخنه نمى ‏کنید (۳۳)

قرائت مجلسی سوره‌های قمر آیات ۴۹ تا آخر و الرحمن آیات ۱ تا ۳۳