چرا پیروزی برابر کره چندان راضی کننده نبود؟

به گزارش سراج24، تیم ملی در شرایطی از سد کره گذشت، که باز هم اسلحه کی روش، استفاده از همان تاکتیک قدیمی خودش، یعنی دفاع کامل و استفاده از تک موقعیت ها و توپ های مرده بود و به مدد کمی شانس این بار هم توانست از سد کره بگذرد. البته این برد به خودی خود بسیار شیرین است به خصوص که حریف هم تیم پرقدرت و دشمنی قدیمی به نام کره جنوبی باشد.

اما مسئله ای که مطرح می شود این است که از یک طرف این بازی ما را یاد آخرین بازی تیم ملی در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ می اندازد، آنجا هم ما تقریبا در شرایطی مشابه البته در سئول، سه امتیاز را از کره گرفتیم و چه سه امتیاز شیرین و تاریخی هم. اما این مسئله که می می بینیم اکنون هم باز تیم ملی بعد از تجربه یک جام جهانی بزرگ و قرار گرفتن در مقابل تیم های بزرگی مانند آرژانتین باز هم به همان شکل و سیاق سابق است، کمی ناامیدکننده است و توی ذوق می زد.

یادمان نرود که ما با همین ساختار به جام جهانی به امید صعود از گروهمان رفتیم اما این شکل بازی باعث شد که نهایتا بعد از بازی آخر، سرمربی بوسنی در جمله تامل برانگیزی بگوید، که تیم ملی ایران به ۳ امتیاز بازی احتیاج داشت و باید حمله می کرد اما آنها فقط دفاع می کردند. سوسیچ آن موقع گفته بود: " وی در مورد سیستم بازی ایران در این بازی گفت: ایران تیم دفاعی بود. امروز هم برابر ما همینطور بود. سبک بازی ما نیست که دفاعی بازی کنیم. ما سعی کردیم فرصت ایجاد کنیم. ایران احتیاج داشت ببرد اما نمی دانم چرا بازهم دفاعی بازی می کرد. حس کردم که آنها می خواستند به تساوی برسند. این تصور من است".

در واقع منظور این است که همیشه هم نتیجه گرایی محض خوب نیست. شاید این بازی بهترین موقعیت بود که قبل از جام ملت ها، جوان های تیم ملی بدون نگرانی و سختگیری های شدید تاکتیکی، فرصت شکفته شدن در تیم ملی و مجال بروز استعدادهایشان را بیابند.یکی از همین جوان ها هم بود که نهایتا توانست با فرصت طلبی، تک گل تیم ملی را بزند. سه امتیاز این بازی هیچ حساسیتی نداشت و اگرچه روحیه بخش بود، اما چندان امیدوار کننده نبود.

بازی دوستانه کره و ایران را مقایسه کنید با بازی دوستانه پرتغال و آرژانتین که چند ساعت بعدتر در الدترافورد انجام شد. این بازی اگرچه باز هم جنبه رقابتی خود را داشت و به خصوص که دو ابر ستاره این روزهای دنیای فوتبال جهان – مسی و رونالدو- در آن مقابل هم قرار می گرفتند، بر هیجان آن افزوده بود اما هیچ کدام از این مسائل باعث نشد مسائل ساختاری تیم (مانند جوانگرایی، خلاقیت های تاکتیکی و ... ) فدای نتیجه شود و حتی دو مربی ترجیح دادند در نیمه دوم به ابرستارگان تیمشان هم استراحت دهند و از طرف دیگر با بازی دادن به دیگر بازیکنان تیم و به خصوص بازیکنان جوان، فضای متفاوتی را تجربه کنند.

گذشته از اینها، با نگاه منصفانه اگر به بازی ایران - کره نگاه کنیم، شاید تساوی نتیجه عادلانه تری بود. در نیمه اول بازی که خود بازیکنان تیم ملی هم در مصاحبه های بعد از بازی معترف بودند که ضعیف ظاهر شدند و نتوانستند مقابل کره ای ها کار خاصی انجام دهند. در نیمه دوم هم به جز معدود حملاتی، بایز بیشتر توپ در نیمه زمین بود و در این نیمه به خصوص اضافه شدن جوان هایی مانند سردار آزمون، سروش رفیعی و وریا غفوری، بازی ایران را اندکی روانتر کرد و سرعت بخشید. با این همه، شاید اگر مهارت خوب کاپیتان در ضربه ایستگاهی و موقعیتی طلبی سردار جوان نبود، تساوی نتیجه پایانی بازی بود.

در واقع، در بازیکنان تیم ملی در این بازی آن بلندپروازی لازم دیده نمی شد و تاکتیک های کارلوس کی روش هم دیگر کمی نخ نما شده بود. پیروزی برابر کره اگرچه حداقل برای لحظه ای لبخند را به لب تماشاگرانی نشاند که در آزادی، عزادار درگذشت مرتضی پاشایی بودند، اما از تیمی که می خواهد بعد از ۳۹ سال دوباره بر بام آسیا بیایستد و جام ملت ها را بالای سر ببرد، انتظار خیلی بیشتری داریم.

منبع:شفقنا