به گزارش «سراج24» تعطیلات نوروز 93 هم به پایان رسید و برنامۀ نوروزی تلوزیون که به خصوص در حدود 2 دهۀ اخیر جایگاه ویژه ای درمیان آداب و فرهنگ نوروزی مردم باز کرده، نیز به پایان رسید و فرصتی مناسب برای ابرازنظر درخصوص حدود کیفی و کمّی این ویژه برنامه که با بودجۀ ملّی، توسط رسانۀ ملّی و برای ملّت ایران تولید و پخش می شوند، فرارسید.
در روزهای گذشته و درمطالبی جداگانه به برنامه های پُرمخاطب رسانۀ ملّی که طبیعتاً شامل برنامه های نمایشی، سریال های مناسبتی نوروز، جنگ های شاد و فیلم های سینمایی نوروزی می شود، پرداختیم و باوجود آن که بسیاری از این تولیدات از سطح کیفی چندان مناسبی نیز برخوردار نبودند و نسبت به سال های گذشته نتوانستند مخاطبان سیما را راضی نگه دارند، بحث های عمیقی را به آن ها اختصاص داده و ضمن صحبت از دلایل این عدم موفقیّت نسبی، راهکارهایی را نیز برای بالا بردن کیفیت آثار و همچنین ایجاد تطابق با نیازهای اجتماعی و فرهنگی ارائه نمودیم.
به هرتفسیر درمیان ویژه برنامه های تولیدی رسانۀ ملّی در تعطیلات نوروز، «آقای گزارشگر» که از شبکه سه سیما پخش می شد، علاوه بر این که توانست شمار قابل توجهی از مخاطبان تلوزیون را با خود همراه کند، فرصتی بود تا چهره های مستعد گزارشگر تلویزیون در حوزه فوتبال نیز خودی نشان داده و درحضور اساتید این حرفه با یکدیگر رقابت کنند. «آقای گزارشگر» به تهیه کنندگی و کارگردانی هنری مهدی محمدی و با اجرای محمدرضا احمدی دارای ۱۵قسمت ۴۵ دقیقه ای بود که طی آن ۱۰۲شرکت کننده علاقمند به گزارشگری فوتبال در ۱۷گروه ۶نفره به رقابت پرداختند.
گزارشگری فوتبال، حرفه ای سخت و به راستی خاص و محدود است که حتی به این لحاظ با سایر حِرَف هنری نیز قابل مقایسه نیست و نمی توان همچون آن ها، رشته های دانشگاهی یا آموزشگاه های آزاد تاسیس کرد. برای نمونه از سالیان دور در سیستم آموزشی کشورمان، امکان تحصیل و آموزش بازیگری، خوانندگی، نوازندگی، نقاشی و... فراهم شده بود و علاقمندان به این رشته ها(البته به صورت محدودتری نسبت به دیگر رشته ها و حرفه های شغلی) می توانستند، از آن طریق استعدادهای ذاتی شان در آن حرفه های هنری را پرورش داده و در ادامه در آن رشته ها کارکنند؛ اما گزارشکری فوتبال اینم چنین نیست!
گزارشگری فوتبال را شاید بتوان حرفه ای بینارشته ای درمیان رشته های همچون خبرنگاری، روزنامه نگاری و اجرا و رشته های هنری تری همچون بازیگری و صداپیشگی تعریف کرد و درحقیقت به دلیل همین ماهیت بینارشته ای این حرفه است که تا به امروز سیستم جامع آموزشی دقیقی برای آن تعریف و تبیین نگردیده است: نه درکشور ما و تا آن جا که می دانیم، نه در هیچ کجای دنیا!
در یک چنین شرایطی که منجر به به وجود آمدن نوعی فضای انحصاری درمیان تعداد محدودی گزارشگر فوتبال گردیده است، ایدۀ برنامۀ «آقای گزارشگر» به عنوان ایده ای خلاقانه که می تواند ازسویی راهگشای حل مشکل انبوه علاقمندان سردرگم این حرفه باشد و از دیگرسو، موجبات تولید برنامه ای جذاب و پُرمخاطب درتلوزیون و جذب شماربالای مخاطبان علاقمند به ورزش و به خصوص به علاقمندان به فوتبال را فراهم آورد.
ناگفته نماند که بحث محدودیت و انحصار گزارشگری تلویزیونی در رشته های ورزشی، نه فقط مربوط به رشته فوتبال، بلکه درخصوص بسیاری از رشته های ورزشی، به خصوص ورزش های پرطرفدارتری همچون کشتی، والیبال، بسکتبال، ورزش های رزمی و... مصداقی مشخص داشته در شرایطی که صداوسیما و برنامه های فوتبالی پرشمار آن، مشکلشان را با همین 7 الی 8 گزارشگر حل کرده اند، رشته های غیرفوتبالی دربهترین شرایط در انحصار اجرای ۲ یا ۳ گزارشگر مشخص است و دلیلی هم برای شکستن این انحصار احساس نمی شود. بنابراین می توان ایدۀ جذاب و امتحان پس دادۀ این برنامه را در رشته های ورزشی دیگر هم بسط داد.
در خصوص ساختار برنامۀ "آقای گزارشگر" باید بگوییم البته انتقاد عمومی مبنی بر این که این برنامه به نوعی ملهم از برنامه های تلوزیونی و مسابقات خوانندگی، بازیگری و ... که به خصوص در شبکه های خارجی سابقۀ طولانی دارد، پذیرفته باشد و نمی شود نافی آن شد. از آن گذشته پس از آن که استفاده از این ایده در برنامه سازی، حتی در شبکه های ماهواره ای فارسی زبان نیز تجربه شد، صداوسیما نیز با ساخت برنامه ای تحت عنوان «4-3-2-1» درشبکۀ چهارم سیما، نمونه ای از این نوع مسابقات را برگزار نمود که در حوزۀ هنرهای نمایشی صورت می گرفت و متاسفانه آن چنان نتوانست با اقبال عمومی روبرو شود. با این همه، برنامه«آقای گزارشگر» که در استودیویی به مراتب، مناسب تر و زیباتر و نیز بزرگ تر از برنامه «4-3-2-1» تولید شده، به لحاظ ساختاری نیز توانسته نمرۀ قبولی را دریافت نموده و آن چنان که در «4-3-2-1» شاهدیم، ضعف دکور و به خصوص کوچک بودن بیش از حد استودیو، رقبت مخاطب به تماشای برنامه را از بین نمی برد.
شاید بتوان یکی از مهم ترین ویژگی های مثبت این برنامه را استفاده از کارشناسان حرفه ای فوتبال در شاخه های مختلف از ویژگی های این برنامه دانست و در همین راستا عدم حضور شخصیتی همچون عادل فردوسی پور- به عنوان مهم ترین گزارشگر فوتبال کشورمان، به طبع ضعفی مهم برای این برنامه که می تواند در دوره های بعدی برنامه مرتفع گردد. با این همه اما نکتۀ عجیبی که از دید تهیه کنندگان «آقای برزگر» پنهان مانده، مردم و رای مردم است. آن هم درشرایطی که این روزها تقریباً هیچ برنامۀ زنده ای که از انواع و اقسام مسابقات پیامکی یا ارتباط با مردم(به هر شکلی) خالی باشد، در تلوزیون پیدا نمی شود.
به هر تفسیر انتظار می رود صداوسیما با به کارگیری چهره های برگزیدۀ این مسابقه که عنوان «آقای گزارشگر» را از آن خود کردند، ضمن گشودن درهای سازمان به سوی نسل جدیدی از گزارشگران ورزشی، برای تولید برنامه های نو و ایده های جدید برنامه سازی، برنامه ریزی های دقیقی انجام دهد./بولتن
