به گزارش گروه وبگردی « سراج24 »، وب سایت بی بی سی فارسی، ارگان رسمی دستگاه سلطنتی انگلیس با انتشار یادداشتی از یک عضو جدا شده از گروهک تروریستی منافقین با عنوان «عکس‌های سه در چهار؛ درباره حمله خمپاره‌ای به اردوگاه مجاهدین» به وضعیت فلاکت بار اعضای این گروهک تروریستی پرداخت.
صامتی‌پور عضو جدا شده از گروهک تروریستی منافقین به بهانه حمله خمپاره ای روز پنجشنبه پنجم دی ماه، به کمپ لیبرتی، محل استقرار موقت اعضای منافقین، نوشت: «اخبار مربوط به مجاهدین [منافقین] را همیشه دنبال می کنم و به دنبال اسامیِ آشنا می گردم و متاسفانه در چند سال اخیر فقط اسامیِ آشنا را در میان کشته شدگان می توان یافت. و البته عکس های پرسنلی، مردان کراوات زده و زنان با روسری های سرخ هم همیشه دست به نقد و آماده هستند. گویا در اطلاعیه فقط جای نام خالی است و پس و پیشش از قبل نوشته شده و آماده به انتشار است.»
وی با اشاره به گشته شدن یکی از دوستان خود در اردوگاه منافقین می نویسد: «دهم شهریورماه گذشته، شوربختانه نام امیر حائری هم، که وقتی ۱۶ ساله بود در اشرف با او آشنا شدم، جزو لیست کشته شدگان در پادگان اشرف بود. جسته و گریخته شنیده بودم که در پادگان به همراه صد نفر دیگر باقی مانده و جزو سه هزار نفری که به کمپ لیبرتی رفته اند نیست. در سایت مجاهدین نوشته بود که صد نفر به عنوان "حافظان اموال" در پادگان اشرف باقی مانده اند.
البته به نظر جثه، تجربه و سابقه او در اندازه ای نبود که بتواند حافظ اموال باشد. در تعریف جدیدی که مجاهدین از این افراد کشته شده داده اند (یگان فدایی) هم نمی گنجد. اصولا جوانی نبود که راضی باشد فدای شخص دیگری شود.»
البته این عضو جداشده از گروهک تروریستی منافقین اشاره ای به وضعیت اسفناک وتاسف بار اعضای این گروهک نمی کند که در طول سال های عضویت خود چگونه برای اهداف اعضای ارشد و رهبران جنایتکار منافقین بردگی می کرده اند.
وی در ادامه یادآور می شود: «تا قبل از سقوطِ صدام و در زمانی که من در اشرف بودم، عراقی ها دوستِ مجاهدین بودند و حشر و نشر تا بالاترین سطوح انجام می گرفت. هدیه می گرفتند و هدیه می دادند. بعد از سقوطِ صدام اما دوست و دشمن هشدار دادند که دیگر عراق برای شما نیست و سهمی از آن ندارید. اما مجاهدین هم اصرار داشتند که در عراق بمانند و دوستانِ جدیدی در سطوح بین المللی دست و پا کنند. دولتِ جدید عراق به هزار و یک دلیل مجاهدین را نمی خواهد و وضعیتِ امنیتی عراق هم هنوز تثبیت نشده است.»
وی با بی سلاح خواندن اعضای اردوگاه اشرف و کمپ لیبرتی با محکوم کردن حمله به آنها می نویسد: «اما این محکوم کردن ها کمکی به امیر حائری و دیگرانی که در پادگان اشرف و کمپ لیبرتی (حریه) کشته شده اند نمی کند. نمی دانم حمله کنندگان به دنبال چه هستند و هدفشان چه بوده است.»
البته این سوالی است که جواب آن با جنایات این گروهک تروریستی و اعضای خونخوار آن در به شهادت رساندن نزدیک به 1700 نفر از هموطنان ایرانی و همچنین سرسپردگی آنها به صدام دیکتاتور و متجاوز در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، و همچنین همدستی منافقین و حزب بعث عراق در به خاک و خون کشیدن شیعیان و کردهای عراقی، مشخص است.
وی در ادامه می نویسد: «بر حسب اخباری که نمایندگی سازمان ملل در بغداد منتشر نموده است، از اعضای مجاهدین که به کمپ لیبرتی منتقل شده اند، بصورت انفرادی مصاحبه بعمل می آید و تلاش برای باز اسکان آنها در کشور های دیگر آغاز می شود. تا کنون جمعی نیز به آلبانی و آلمان منتقل شده اند. روند خروج آندسته از اعضای مجاهدین که قبلا اقامت کشورهای اروپایی همچون فرانسه را داشته اند نیز، هرچند با تاخیر آغاز شده است که البته فعلا اعضای ارشد تر گروه را پوشش می دهد.
بنظر نمی رسد هیچ کشوری تمایل داشته باشد که بصورت جمعی مجاهدین خلق را بپذیرد. مصاحبه هایی که سازمان ملل ترتیب داده هم فرد محور است. هر شخص موظف است در مصاحبه به سوالات مشخصی پاسخ دهد.
در این پروسه فرمان ها و خطوط تشکیلاتی می تواند سرنوشت یک فرد را تغییر دهد، پروسه را تسریع کند یا به تعویق اندازد. و این همان مشکلی است که جماعت گرفتار مجاهد در عراق با آن روبرو هستند.»
این عضو جدا شده از این گروهک تروریستی در پایان آرزو می کند: «به سهم خودم امیدوارم که بیش از این عکس های سه در چهار تبلیغاتی مربوط به اعضای درگذشته را در سایت مجاهدین نبینم.»
