به گزارش گروه وبگردی « سراج24 »؛ به حضرت باقر نوشتم که مردى از من خواستگارى کرده (یعنى دخترى را از خانواده ام) حضرت جواب نوشت: اگر خواستگارى کننده از دین و امانتش راضى هستید هر که باشد با او ازدواج کنید، (یعنى اگر دیندار نباشد به او زن ندهید و گر نه فتنه و فسادى بزرگ در زمین خواهد بود (یعنى غیر دین و درستى را در نظر داشتن).
پیغمبر (ص) فرمود: من بشرى چون شما هستم (در امور زندگى) و (بمیل خود) با شما ها ازدواج میکنم مگر فاطمه (ع) که تزویج او با شاره الهى و آسمانى است، و پیغمبر (ص) به فرزندان على (ع) و جعفر نگاه کرد و فرمود: دختران ما از آن پسران ما و پسران ما مال دختران ما هستند (یعنى بین آنها ازدواج واقع مى شود).
از امام ششم (ع): مؤمنون کفو و همسر یک دیگرند، و همسر کفو و همشأن آن است که با عفت باشد.
از زراره نقل است که از امام صادق (ع)، درباره گفته خداوند: «مرد زناکار جز با زن زناکار یا مشرک ازدواج نکند و زن زناکار را نیز جز مرد مشرک و زناکار نگیرد» سؤال کردم؟
امام (ع) فرمود: مردان و زنان مشهور به زنا هستند، و مردم امروز به همان منزلت مى باشند. هر که بر او حد زنا جارى شود یا به زنا مشهور گردد، نباید کسى با او ازدواج کند تا توبه اش مسلم شود.
مردى براى مشورت ازدواج دخترش خدمت حضرت امام حسن (ع) آمد، امام فرمود او را به مردى پاکدامن ده که اگر دوستش داشته باشد گرامیش میدارد و اگردوستش نداشته باشد باو ستم نکند.
پیغمبر (ص): هر کس دخترش را به فاسقى دهد قطع رحم کرده است.
و فرمود: هر که شراب بنوشد اگر خواستگارى کرد شایسته ازدواج نیست.
على بن اسباط درباره دخترانش به امام باقر (ع) نامه نوشت که هیچ کس مثل (هم شأن) من پیدا نمی شود که به او دختر دهم: حضرت جواب نوشت: مقصود تو را راجع به دخترانت دانستم، خدایت رحمت کند این چنین میاندیش و انتظار مبر، که پیغمبر (ص) فرمود: اگر خواستگارى آمد که اخلاقش مورد رضایت است با او ازدواج کنید «و اگر نکنید فتنه و فسادى در زمین شده است»- (سوره انفال/ ۷۴).
روایت است که حضرت از ابى بصیر پرسید: یکى از شما می خواهد ازدواج نماید چه میکند؟ گفت نمیدانم. امام فرمود چون به این کار تصمیم گرفت دو رکعت نماز گزارد و خدا را حمد کند و بگوید: «خداوندا من قصد ازدواج دارم، زیباترین و خوشخوترین و عفیف ترین زنان را نصیب من کن که مال من و ناموس خود را بهتر حفظ کند و رزق و برکت او از همه وسیعتر باشد، و از او فرزندى پاک که در حیات و مرگ من یادگارى صالح باشند بمن عنایت کن».
منبع: مکارم الأخلاق / ترجمه میرباقرى،
