به گزارش « سراج24 » به نقل از سایت بی بی سی فارسی، رم شهر سینماست، شهر فلینی و آنتونیونی و روسلینی و بسیاری فیلم های خاطره انگیز؛ از رم شهر بی دفاع تا فیلم رم فلینی که ستایشی است از این شهر و البته بازیگر معروف اش آنا مانیانی.
حالا هشت سالی است که این شهر شگفت انگیز و زیبا صاحب یک جشنواره سینمایی شده و سعی دارد با مدیر باسابقه اش، مارکو مولر- که پیشتر مدیر جشنواره ونیز هم بود- رفته رفته رقیبی برای قدیمی ترین جشنواره سینمایی جهان یعنی ونیز باشد؛ که البته کار بس دشواری هم هست.
جشنواره رم با اهدای جایزه اصلی خود به فیلم تیر محصول ایتالیا به کار خود پایان داد.
آلبرتو فاسوبو که پیش از این فیلم یک مستند سینمایی را در کارنامه داشت، در فیلم تازه اش به زندگی یک راننده کامیون می پردازد که پیشتر معلم یک مدرسه بوده است.
سینمای ایران هم بی نصیب از جوایز جشنواره رم نبود. تمام بازیگران فیلم گس ساخته کیارش اسدی زاده- تنها فیلم ایرانی جشنواره رم- جایزه ویژه بازیگری را از آن خود کردند.
کیوشی کوروساوا جایزه بهترین کارگردان را برای فیلم رمز هفتم از آن خود کرد و متیو مک کوناگی و اسکارلت جوهانسون به ترتیب برای فیلم های کلوپ دالاس بایرز و او جایزه بهترین بازیگر مرد و زن را نصیب بردند.
جایزه فیلم برگزیده تماشاگران هم که از سوی بانک بی ان ال اهدا می شود به فیلم کلوپ دالاس بایرز ساخته ژان مارک واله رسید.
رئیس هیات داوران جشنواره امسال جیمز گری فیلمساز آمریکایی بود که به همراه شش نفر دیگر، از جمله امیر نادری، فیلمساز ایرانی ساکن آمریکا، هجده فیلم بخش مسابقه را داوری کردند.
صابر ابر در نمایی از فیلم گس
جشنواره رم امسال ترجیح داد که فیلم اول یک سینماگر جوان ایرانی را برای بخش مسابقه خود انتخاب کند.
کیارش اسدی زاده که پیشتر چند فیلم کوتاه و مستند را در کارنامه داشت، با یک تولید مستقل کوچک به همراه جمع زیادی از عوامل تولید فیلم در جشنواره رم شرکت کرد و بر روی فرش های قرمز ظاهر شد.
صابر ابر در نمایی از فیلم گس
گس که در ساختار و مضمون فیلم های اصغر فرهادی و بخصوص چهارشنبه سوری را بخاطر می آورد، سعی دارد مشکلات زندگی آدم ها را در یک چرخه بسته، ناشی از اعمال آنها نشان دهد و در این راه در یک روایت اپیزودیک، شخصیت های مختلفی را که هر کدام به شکلی به شخصیت قبلی ربط دارند( و در نهایت شخصیت آخر به شخصیت های ابتدای فیلم بازمی گردد) چرخه بسته و تلخ زندگی را به نمایش بگذارد، بی آن که بتواند در ساختار به پختگی و قوت فیلم های فرهادی برسد و توانایی خلق شخصیت هایی ماندگار را داشته باشد.
بخش مسابقه
هجده فیلم بخش مسابقه امسال ترکیب غریبی از فیلم های دیدنی و فیلم های ضعیف را در کنار هم به نمایش گذاشتند؛ از فیلم جذابی از سینمای بزریل با عنوان لباس گوسفند ساخته پائولو و پدرو مورلی تا فیلم ضعیف و بی رمقی چون زندگی نامرئی ساخته ویتور گونکالوس از پرتغال که انواع تماشاگران با سلیقه های مختلف را به کل نومید کرد.
جشنواره رم که از لحاظ زمانی بعد از جشنواره ونیز برگزار می شود و به مراتب جوان تر است، طبیعتاً در جذب فیلمسازان کهنه کار و باسابقه به مراتب ضعیف تر از جشنواره ونیز است؛ در نتیجه این جشنواره به محملی برای کشف استعدادهای تازه بدل شده و از این رو برای بسیاری از فیلمسازان جوان (به ویژه ایتالیایی)، همه راه ها به رم ختم می شود.
در میان هجده فیلم بخش مسابقه، کمتر می شد نام های شناخته و تثبیت شده را یافت، تا آنجا که معروف ترین فیلمساز این بخش، اسپایک جونز بود؛ سازنده جان مالکوویچ بودن که با فیلم تازه اش، او، در جشنواره رم خوش درخشید.
"او" عشق غریب یک مرد به کامپیوترش را روایت می کند که در نهایت هولناک اما به شدت واقعی به نظر می رسد. فیلم چیزی نیست جز دیالوگ های یک مرد با کامپیوتر پیشرفته شخصی اش که به یک رابطه دردناک می انجامد و در معنایی استعاری زندگی ماشینی بشر را به چالش می کشد.
با آن که فیلم هم محبوب تماشاگران و هم منتقدان بود و اسپایک جونز هم از معدود فیلمسازانی بود که جلسه ویژه ای برای پرسش و پاسخ با تماشاگران داشت، با این حال فیلم از دید داوران جشنواره پنهان ماند و تنها جایزه بهترین بازیگر زن نصیب اسکارلت جوهانسون شد؛ آن هم برای نقشی بسیار کوتاه و نه چندان درخشان، در حالی که خواکین فینیکس در نقش این مرد، بازی به مراتب قابل توجه تری داشت.
