به گزارش سراج24: در این میان، نکته اساسی قابل توجه که باید مسئولین به خصوص مسئولین فرهنگی و ورزشی کشور بدان توجه کنند، این است که:
بر اساس آنچه در پایان بازی و بعد از سوت خاتمه بازی، از شبکه سوم سیما پخش شد، گوینده ورزشگاه به گونه ای با هیجان و آب و تاب خاصی گفت قرار است جایزه ای داده شود، که شنونده احساس می کرد قرار است این جایزه به تماشاگران داده شود!
اما همچون بازی های گذشته، بعد از پایان بازی به بازیکن برتر اخلاق و فنی مسابقه جایزه داده شد. در اینکه در راستای تشویق بازیکنان، به نفرات برتر اخلاقی و فنی جایزه داده میشود بحثی نیست؛ اما نکته مهم و قابل توجه این است که ایا نمیتوان در کنار جایزه به فوتبالیست های میلیاردی، به مثلا 50 نفر از جوانان و تماشاگران مشتاقی که با شور و هیجان و با هزینه و کرایه راه بسیار و با مخاطرات فراوان جاده ای به ورزشگاه امده اند، مثلا جایزه ای به ارزش 50 هزار تومان یا صدهزارتومان داد که لااقل هزینه راه و بلیطشان جبران شود؟ مگر قرعه کشی و اعطای جایزه به 50 و یا حتی 100 نفر تماشاگر بر اساس کد بلیط شان در این فوتبالی که قراردادهای میلیاردی بسته میشود و بازیکنان و مربیانش، گران قیمت ترین ماشینها را سوار میشوند و در بهترین نقاط شهر زندگی میکنند چقدر هزینه بر است؟ کاری که حتی در مسابقات کم تماشاگر کشورهای حاشیه خلیج فارس، همیشه انجام میشود و البته برای تشویق تماشاگران به انها ماشین و هدایای گران قیمت داده میشود.
تا کی قرار است در ورزش و ورزشگاههای ما به مردم و تماشاگران بی محلی شود و از انها فقط به عنوان ابزار استفاده شود که ورزشگاه را پر کنند تا مایه ابروی ورزش ملی ما باشند و با پول خود به ورزشی که خودش باید درامدزا باشد کمک کنند و با فریادهای خود به بازی شور و هیجان بدهند؟
به نظر می رسد اگر همچون مواقعی که کمیته انضباطی، تیمها را به مسابقه بدون تماشاگر جریمه میکند، رفتار شود و تماشاگران، حداقل برای چند هفته هم که شده، به تحریم مسابقات بپردازند تا به انها بها داده شود و صرفا به عنوان ابزار به انها نگاه نشود، امید میرود که مشکلات حل شود. تماشاگرانی که در سرما و گرما و با هزینه های بسیار، خطرات راه را برای رسیدن به تهران و استادیوم ازادی و یا حتی برای همراهی تیمهای محبوبشان، با اتوبوس و دیگر وسایل نقلیه به شهرهای دیگر طی میکنند و بین 5 الی 15 هزار تومان میدهند که بر روی یک تخته سنگ در زیر افتاب و یا زیر باران و در سرما بنشینند؛ در حالی که تماشاگران اندکی که در استادیوم های حاشیه خلیج فارس و یا سایر نقاط جهان حضور دارند، صندلیهای خوب، شماره گذاری شده، سقفهای متحرک و از امکانات بسیار دیگری برخوردارند که اصلا قابل مقایسه با استادیوم های ایران نیست؛ تازه اینجا باید بی احترامی های دیگری همچون فحش و حتی باتوم خوردنهای اشتباه از ماموران مستقر در ورزشگاه ها را هم تحمل کنند که این هم نقطه ضعف دیگری است که در تمام دنیا در استادیوم ها از نیروهای فرهنگی برای حفظ نظم استفاده میشود که باعث تعامل بهتر میان تماشاگر و نیروهای ناظم میشود. چنان که مثلا در ورزشگاه های انگلستان که به بی فرهنگی و بی ادبی در نزد ما شهره شده اند!، تماشاگران تا نزدیکی زمین می نشینند. اما اینجا یک تونل عریض میان تماشاگران و زمین فاصله است اما با این حال چنان با اعصاب تماشاگران برخورد میشود که از همین فاصله دور هم مشکلات بسیاری به وجود می اید. بنابراین به نظر میرسد باید یک بازنگری اساسی در ورزش کشور رخ دهد و از این وضع نگاه ابزاری به تماشاگران خارج شویم و به آنها بها بدهیم.
نکته دیگری که مجال پرداختن به آن در این نوشتار کوتاه نیست، این است که ورزشی که نتواند برای تیم های خود اسپانسر مالی قوی پیدا کند که در هزینه اردوهای خود بماند، نشان از عدم حضور مدیران لایق دارد؛ چرا که هر عقل سلیمی میداند که ورزش یعنی درآمدزایی. به راحتی میتوان بازیکنان و باشگاه ها را ملزم کرد که اندکی از قرارداد میلیاردی با بازیکنان خود را به فدراسیون های ورزشی برای کمک به تیم های ملی اختصاص دهند که تیم ملی برای یک میلیارد تومان، اردوی خود را تعطیل نکند تا در جام جهانی زنگ تفریح دیگر تیم ها باشد.
