قصاب صبرا و شتیلا و بدنام ترین جنایتکار رژیم صهیونیستی

به گزارش سراج24، قهرمان جنگی صهیونیست ها به معنای حقیقی یک ضد بشر است که یک بار در مصاحبه ای گفت:« بمباران تمیز بیروت و آن قتل عام کوچولو در اردوگاه هایشان،اگر واقعا به کشتن 500 عرب بتوان گفت قتل عام، که باید به  دست خودمان انجامش می دادیم تا این که بسپریم به دست فالانژیست ها، همه این کارهای خوب، آن حرف های مزخرف درباره مردم واحد و روشن کردن چراغ بالای سر ملت ها را خفه می کند.دیگر نه یکپارچگی،نه شیرینی و نه نوری!»

کودک قاتل،قاتل کودکان

حتی جانیان بالفطره نیز دوران کودکی معصومانه ای داشته اند.اما در تاریخ معاصر سیاسی جهان با 2 کودک قاتل مواجهیم.دومی صدام حسین تکریتی ،رئیس حزب بعث عراق بود که جنایت را در نوجوانی آغاز کرد و مسئول مرگ چند صد هزار ایرانی،کرد،عراقی و کویتی شناخته می شود  ودر سال 2004 با تسلیم کشور به  اربابان سابق آمریکایی اش به شکلی تحقیر آمیز به دار مجازات آویخته شد.ااولی اما موجودی به مراتب وحشی تر بود که خوی آدمکشی اش حتی هم دسته ای های او در جوخه های مرگ اسرائیل را هم به نفرت واداشته بود. در نهایت مرگ هم از پذیرفتن او شرم کرد .او کسی نیست جز آریل شارون ؛«قصاب صبرا و شتیلا»!

آریل ساموئل مردخای شاینرمن مو سوم به آریک یا آریل شارون، نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی که هفت سالی می شود پس از رفتن به کما، حیاتی دون شان یک انسان را به شکل زندگی نباتی سپری می کند در دوران زندگی نکبت بارش خون کودکان، زنان و بی پناهان بسیاری را به دست خود ریخت.یکی از تکان دهنده ترین مشاهدات از قصاوت قلب این ژنرال اسرائیلی مربوط به یک مستند سازیهودی هلندی است که در جریان حمله خونبار سال 1982صهیونیست ها به جنوب لبنان از این تجاوزات فیلمبرداری می کرد.در آخرین ساعات قتل عام اردوگاه آوارگان فلسطینی «صبرا و شتیلا» در جنوب بیروت جرج اسلایتزر آن جا در نزدیکی در ورودی اردوگاه که نظامیان اسرائیلی آن را سد کرده بودند تا کسی جان سالم به در نبرد ،کنار وزیر جنگ دولت مناخیم بگین ایستاده بود.او بعدها صحنه دهشتناکی را که شاهدش بود با خبرنگار روزنامه فولکس کرانت هلند درمیان گذاشت که چگونه شارون کلت کمری اش را بیرون کشید و 2 کودک فلسطینی در حال فرار را از فاصله نزدیک هدف قرار داد وکشت.

 

تا مدت ها اسرائیل مدعی بود کشتار صبرا و شتیلا به دست فالانژهای مارونی  لبنان صورت گرفته است و حتی تا این اواخر کمیته های حقیقت یاب تل آویو هم حداکثر جرمی که برای فرماندهان وقت ارتش IDF(نیروی دفاعی اسرائیل) منظور می کرد نظارت جنایات فالانژها و ممانعت نکردن از کشتار مردم بی دفاع بود تا این که اخیرا روزنامه هاآرتص فاش کرد قصاب صبرا و شتیلا وقتی پرونده این قتل عام به جریان افتاد از وحشت این که مبادا نقش مستقیم بگین بعنوان آمر نسل کشی فلسطینیان و لبنانی ها و خودش در قامت قاتل مستقیم بی گناهان جنوب بیروت فاش شود و کابینه را با دردسر مواجه کند،شخصا مقام قضایی مسئول جمع آوری شواهد را تهدید می کند همان بلایی را بر سرش او و خانواده اش خواهد آورد که بر سر قربانیان صبرا و شتیلا آورد.با این همه حتی اتهام دست پائین سکوت در برابر آن فجایع نیز برای مجبور کردن شارون به استعفا کافی بود،هر چند که او با قلدری در صحنه سیاسی حکومت ترور تل آویو باقی ماند و حتی در ترور رقیب سیاسی اش اسحاق رابین دست داشت. پس از چندین دوره مشاورت نظامی و وزارت های مختلف سرانجام در سال 2001 از حزب لیکود نخست وزیری رسید و کابینه ترور خود را تشکیل داد.

 

باده گساری به افتخار کشتار

 

شارون، در سال 1928 در یک خانواده یهودی لیتوانیایی تبار بدنیا آمد. خانواده ای بلشویک که یک زندگی سخت و منزوی را در مزرعه ای در کفر ملال درپیش گرفته بودند. جالب این جاست که خانواده شاینرمن به خاطر عقاید سوسیالیستی شان جامعه تهاجمی مهاجران یهودی را تحریم کرده بودند اما در نهایت پسرشان پای در راهی گذاشت که آن ها از آن وحشت داشتند. از همان سنین نوجوانی روحیه قساوت و جنایت به خوبی در شارون به چشم آمد. آریک از سن دوازده سالگی به صهیونیست ها پیوست و با شرکت در عملیات های تروریستی علیه بومیان فلسطین تجارب مخوفی کسب کرد. در سن 13 سالگی وی به گروهی موسوم به هاگانا پیوست که کم کم به ارتش رسمی دولت در حال تشکیل یهود بدل می شد. وظیفه این گروه از سال 1920 تا 1948 در منطقه تحت تسلط انگلستان، بیرون کردن فلسطینیان از خانه ها و زمین هایشان با هدف تصرف مناطق فلسطینی نشین بود. شارون در این گروه و از همان سنین 13 - 14 سالگی، با آدمکشی آشنا شد. در روند غصب زمین های فلسطینیان، شارون فلسطینی هایی که مقاومت می کردند را به قتل می رساند.کشتن برای او تبدیل به یک بخش از شخصیت در حال شکل گرفتنش شده بود.

 

خاطرات نوجوانی و جوانی او همه آغشته به خون بودند.در نوزده سالگی وقتی در  اثر حمله نیروهای اردنی به اراضی اشغالی در اورشلیم اعضای گروهی که در آن بود کشته شدند و خود زخمی شد خوی سبعیتش چنان اوج گرفت که بلافاصله ادعا کرد نسل اعراب را ریشه کن می کند پس غیر طبیعی نبود که یک سال بعد در فاجعه دیر یاسین جزو نیروهای هاگانا قرار گرفته باشد که به زنان بی دفاع فلسطینی تجاوز کردند و شکمشان را دریدند.شارون از همان جا مرید مناخیم بگین قصاب دیر یاسین شد و بقیه راه جنایت و سیاست را در کنار او پیمود.

چند سال بعد با تشکیل واحد موسوم به انتقام محلی یا 101 به فرماندهی این واحد رسید که به اسم محافظت از شهرک نشینان یهودی به روستا های فلسطینی حمله می کردند و خانواده هایشان را قتل عام می کردند.فقط در یک مورد در سن 23 سالگی او 50 آواره فلسطینی را با منفجر کردن نارنجک در میانشان به قتل رساند.

بعد نوبت کارآموزی زیر نظر موشه دایان افسر عالی IDF بود که به حادثه شرم آور روستای اردنی القبیه در جریان جنگ در آن سوی کرانه باختری و منفجر کردن 41 خانه به همراه ساکنان و قتل عام 70 فلسطینی در خواب– عمدتا زن و کودک –منجر شد.

 

 

جالب این که شارون و سربازان تحت امرش پس از این کشتار تا صبح باده گساری کردند و رقصیدند.

فاجعه القبیه چنان تصویر بیرونی رژیم نو پای صهیونیستی را خدشه دار کرد که وزیر خارجه وقت،موشه شرت  اعلام کرد این لکه ننگ هیچ گاه از تاریخ اسرائیل پاک نخواهد شد غافل از این که همان گروهی که این جنایت را آفریدند در تل آویو به قدرت می رسند و فجایعی به مراتب بزرگتر را در جنوب لبنان،غزه و قانا مرتکب می شوند.

یک ژنرال صد ساله بازنشسته ارتش اسرائیل اخیرا خوی توحش شارون فرمانده خود در هنگ پنجاه و سوم را چنین توصیف کرده است:«ما برای خدمت به کشورمان می جنگیدیم اما او عاشق کشتن بود و پس از هر قتل عامی حالت سرمستی به او دست می داد.ما روستاهای اعراب را از صفحه زمین محو می کردیم و این کار را برای حفظ اسرائیل انجام می دادیم وگرنه الان هنوز میلیون ها عرب این جا زندگی می کردند.»

ژنرال اسحاق پونداک که بعدها در دهه 1970 بخاطر توقف استراتژیک ترور اعراب دچار اختلاف نظر سیاسی با شارون شد و او را به کوتاهی در جنگ با اعراب متهم کرد خود یکی از جنایتکاران جنگی است اما حتی او در باره شارون چنین می گوید:«او یک فرمانده بیش از حد ظالم بود و یک بار در جریان یکی از جلسات گفت اگر هر کدامتان بروید و یکی از سربازان دشمن را بکشید شامپاین مهمانتان می کنم ولی اگر یکی را مجروح بیاورید فقط سودا(آب گازدار) می نوشیم.پس ازآن شد که به او گفتم تو فرمانده من نیستی و دیگر به جلسات تو نمی آیم.»

 

 

وزیر قصابی لیکود

شارون در سال 1956 فرمانده تیپ زرهی ارتش اسرائیل شد و به درجه ژنرالی ارتقاء یافت. پس از جنگ شش روزه، با پیوستن به حزب لیکود، وارد عرصه سیاست شد و به عضویت کنیست در آمد. در زمان نخست وزیری اسحاق رابین، شارون به لطف سابقه درخشان کشتار و اشغال، مشاور نظامی وی شد.

 

در سال 1977 مرشد و فرمانده قدیمی شارون در جوانی که حالا ارشد او در حزب لیکو محسوب می شد یعنی مناخیم بگین به نخست وزیری رسید و این به معنای وزیر جنگ شدن آریک شارون بود.در خوی سبعیت این دو همین بس که یکی از با ثبات ترین دوران سیاسی اسرائیل را که پس از پیروزی در جنگ یوم کیپور و درهم شکستن ارتش همسایگان عرب از راه می رسید تبدیل به یکی از خونبارترین دوران تاریخ معاصر کردند.

بگین و شارون به دنبال جنگ می گشتند وخون را بو می کشیدند.پس از آن که  صهیونیست ها در واداشتن لبنان به صلح و خروج اعضای سازمان آزادی بخش فلسطین ناکام ماندند، ارتش اسرائیل ناگهان وارد خاک لبنان شد و بیروت را به خاک و خون کشید . آن ها بشیر جمایل، رهبر فالانژیست ها  از گرو ه های تندروی مسیحیان مارونی لبنان به عنوان رئیس جمهور لبنان منصوب کردند. اما در کمتر از 3 هفته، در انفجار دفتر حزب فالانژ، وی و بسیاری از مقامات این حزب کشته شدند.

 

شارون به دروغ به مزدوران فالانژ خود گفت که این ترور کار فلسطینی ها بوده در حالی که بعدها معلوم شد نظامیان خود لبنان جمایل را ترور کرده اند. شارون هدف یک کشتار عظیم برای مرعوب کردن گروه های آزادی بخش فلسطینی را در سر می پروراند غافل از این که جنایت هایش در جنوب لبنان جهاد انتفاضه را در داخل سرزمین های اشغالی در پی خواهد داشت.

این درحلی بود که یاسر عرفات و 7100 مبارز فلسطینی تحت فرمانش طبق توافقات با اسرائیلی ها بیروت را ترک کرده بودند و رژیم صهیونیستی دیگر هیچ بهانه ای برای ماندن در لبنان نداشت.

سرانجام روز 16 سپتامبر 1982نیروهای رژیم صهیونیستی IDF اردوگاه آورگان فلسطینی صبرا وشتیلا را که بیش از 20 هزار فلسطینی و لبنانی در آن سکونت داشتند، برای تسویه حساب کور فالانژها به محاصره خود در آورند و با ورود آن ها به اردوگاه قتل عام آغاز شد. طی 24 ساعت ابتدایی اسرائیلی ها تنها راه فرار را بر مردم نگون بختی که از چنگ جانیان می گریختند بستند. در این مدت فرماندهان عالی IDF شامل وزیر جنگ آریل شارون ، رئیس ارتش رافائل ایتان و ژنرال آموس یارون فرمانده نیروها در لبنان از طبقه فوقانی ساختمان هفت طبقه سفارت کویت که بر اردوگاه مشرف بود به لذت بردن از صحنه های دهشتناکی که فالانژها برایشان اجرا می کردند اکتفا کردند.شبه نظامیانی که تمام تجهیزات و حتی چاقوها و سرنیزه هایی که با آن ها زنان  وکودکان را تکه تکه می کردند توسط ارتش تل آویو فراهم شده بود.

 

دیوید هرست، نویسنده کتاب " تفنگ و شاخه زیتون؛ ریشه های ناآرامی ها در خاورمیانه" که به عنوان خبرنگار در زمان نسل کشی صبرا و شتیلا در بیروت حضور داشت، مشاهداتش را اینگونه در کتاب خود آورده است:اولین واحد شامل 150 شبه نظامی فالانژیست از در اردوگاه شتیلا وارد شدند که گروهی از آنها علاوه بر سلاح، چاقو نیز به همراه داشتند. قتل عام به مدت 38 ساعت شروع شد و حتی در شب نیز با روشن کردن محوطه اردوگاه توسط اسرائیلی ها ادامه داشت: آنها به زور وارد خانه های مردم شده و فلسطینی های در خواب را به رگبار مسلسل بستند. فالانژ ها بعضاً قبل از کشتن آنان را شکنجه می دادند چشم هایشان را درمی آوردند، زنده زنده پوستشان را می کندند، شکم ها را می دریدند، به زنان و دختران گاه بیش از 6 بار تجاوز می کردند و بعد سینه هایشان را می بریدند و در آخر به ضرب گلوله آنها را از پا درمی آوردند. بچه ها را از وسط دو شقه می کردند و مغزشان را به دیوار می کوبیدند. در حمله به بیمارستان عکا تمام بیماران را بر روی تخت خود کشتند. دست بعضی را به ماشین می بستند و در خیابان ها می کشیدند، دست های فراوانی برای بیرون آوردن دستبند و انگشتر قطع شد. اجساد مردم تا چند روز بر زمین مانده بود و گربه ها از گوشت آنها می خوردند و آنقدر وحشی شده بودند که به مردم زنده نیز حمله می کردند زیرا به خوردن گوشت انسان عادت کرده بودند.

با فرا رسیدن شب اسرائیلی ها با نصب نورافکن در ارتفاعات مشرف بر اردوگاه آن را مثل روز روشن کردند تا در قتل عام وقفه نیافتد.از فردای آن روز سربازان شارون خود وارد اردوگاه شدند و قصابی را در کنار مزدوران مارونی تا 8 صبح روز بعد پی گرفتند.شارون که از این تفریح سبوعانه سر مست شده بود خودش هم چند نفری را کشت.با این که بعدها او گفت گزارشی از قتل عام داخل اردوگاه به دست او و ایتان نرسیده است اما اسناد منتشر شده حکایت از دستور تمدید حضور نیروهای اسرائیلی و فالانژ در آن محدوده صادر شده است.

 

 

بنا به گزارش کمیسیون تحقیق سازمان ملل درباره قتل عام صبرا و شتیلا آریل شارون و تعدادی دیگر از «افسران اسرائیلی» در حضور اعضای کمیسیون تحقیق اعتراف کردند که: «واحدهای فالانژ تا ساعت 6 بعدازظهر 16 سپتامبر داخل اردوگاهها نشدند.» ولی دکترهای بیمارستانها گفتند: «مجروحینی را که در بیمارستان غزه معالجه میکردند و همگی زخمهای مهلکی داشتند، میگفتند که آنها در منازل خود توسط سربازان، اواسط روز 16 سپتامبر مورد حمله قرار گرفته اند.» این مدت درست «6 ساعت قبل از ساعتی است که گمان میرود فالانژها وارد کمپ شده باشند.»   حقیقت این بود که یک افسر اسرائیلی کارت جعلی برای سربازان جهت ورود به کمپها صادر کرده بود.

در گزارش، صراحتآ از توطئه حمله به لبنان که در تاریخ 16 سپتامبر 1982 انجام گرفت، پرده برداشته و نوشته شده است که در آن تاریخ، در یک جلسه سری «یک طرح مسیحی ـ اسرائیلی خطرناک در حضور ژنرال دروری   و فرمانده عالیرتبه اسرائیل تهیه شد.» در آن جلسه، «الیاس هوبیکا   رئیس سازمان جاسوسی فالانژها بهمراهی فدی فریم   و رئیس هیئت نظامی لبنانی مأمور رفتن به اردوگاهها شد.» رئیس هیئت قوای نظامی لبنان و رئیس سازمان جاسوسی اسرائیل به زبان عربی هشدار دادند که در اردوگاهها، قصاخ  «که به عربی قطعه قطعه کردن میباشد» اتفاق خواهد افتاد. با این وجود، رفتن آنان مورد تأکید قرار گرفت. لذا بعد از این جلسه، «ژنرال دروری به شارون در تلآویو تلفن کرد و گفت: دوستان داخل اردوگاهها میشوند.» و «شارون ضمن بیان تبریک، گفت: ... عملیات مورد تأیید است.»   سپس نیروهای فالانژ در حالی که با «تسلیحات مرگ آفرین اسرائیلی همراهی میشدند» وارد اردوگاه شتیلا شدند. «حمله ساعت 5 بعدازظهر شروع و در ساعت 11 فرمانده اسرائیلی خبر داد که تاکنون 300 نفر غیرنظامی و تروریست کشته شدهاند. «در روز بعد، یک پناهنده فلسطینی هم در کمپ باقی نمانده بود.» و ... بولدوزرها، شرکای جرم و یا جرم پوشهای اسرائیلی، فورآ دست به کار شدند و اجساد را در گورهای دستهجمعی دفن کردند. با این وصف، شارون مدعی شد که از آنچه در لبنان در حال انجام بود، اطلاعی نداشته است. رافائل ایتان فرمانده اسرائیل در لبنان نیز گفت: «نیروهای دفاعی فالانژ، لبنانی هستند. لبنان مال آنهاست. هر چه بخواهند، انجام میدهند.»   به ما ربطی ندارد.

 

 

چنان که ذکر شد، کمیسیون بین الملل در گزارش خود متذکر شده است: «این طرح توطئه جنگ اسرائیل در لبنان، توسط ارتش و دولتیان غیرنظامی آن کشور و همدستی نظامیان لبنانی (فالانژ ـ حداد) در اردوگاههای صبرا و شتیلای بیروت بین روزهای 16 و 18 سپتامبر انجام گرفته و کاملا مشهود است که هدف اسرائیلیان، غیرمسکونی ساختن اردوگاههای فلسطینان» بوده است؛ هم از لحاظ «فیزیکی» و هم روانی، جهت ازبینبردن احساسات ملی گرایی در آنان.

پس از 2 شبانه روز کشتار مداوم نوبت تانک ها و بولدوز های ساخت اسرائیل بود که اردوگاه را با همه مرده ها و زنده هایش صاف کنند.طی روزهای بعد تنها از گورهای دسته جمعی 1200 جسد سوخته یا تکه تکه شده بدست امد در حالی که طبق روایت بازماندگان قربانیان و بیمارانی که ربوده و ناپدید شده بودند  نزدیک به  4000 نفر در قصابی بی گناهان صبرا وشتیلا جان باختند که این افزون بر 15 هزار لبنانی و فلسطینی و دست کم 3 هزار اسرائیلی بود که در جریان حمله به لبنان کشته شده بودند.

کمیسیون تحقیق سازمان ملل رسما از این جنایت به عنوان نسل کشی دولتی اسرائیل علیه ملت فلسطین یاد کرد و شارون پس از این نسل کشی، به عنوان مسئول غیر مستقیم در کشتار معرفی شد و مدتی بعد از وزارت جنگ اسرائیل استعفا داد.

سا ل ها بعد وقتی خانواده های قربانیان صبرا و شتیلا در دادگاهی در بلژیک علیه شارون پرونده ای جنایی گشودند تمام کسانی که حاضر شدند در آن علیه او شهادت بدهند از جمله الی هوبیکا، فرمانده فالانژیست ها  یا یکی یکی ترور شدند یا بر اثر تهدید سکوت اختیار کردند.

 

 

عذاب قبل از مرگ شارون

جنایت صبرا وشتیلا چنان در دنیا صدا کرد که تل آویو مجبور شد برای ترمیم چهره بین المللی اش ،کمتر از یک دهه بعد از کنار رفتن دولت بگین بر سر همان پیمان صلحی که سال 1979 به صورت یکجانبه رد کرده بود با یاسر عرفات مذاکره کند. ضمنا پس از حمله اسرائیل به لبنان موج دوم انتفاضه فلسطسینیان برای صهیونیست ها گران تمام شده بود.نکته جالب این که انتفاضه سوم نیز که از آن به عنوان نقطه  آغاز تضعیف اسرائیل در برابر جنبش مقاومت شامل حماس و حزب الله یاد می شود باز هم با ندانم کاری شارون در تحریک مسلمانان پس از حضور توهین آمیز در مسجد الاقصی  و تاکید بر ادامه اشغال آن در نخستین روزهای نخست وزیری اش در 2000 آغاز شد.

شارون زمین های فلسطینیان را نه فقط با تانک بلکه با قانون کنیست هم تصاحب می کرد.او از وقتی به عنوان وزیر زیر ساخت به کابینه بگین رفت لایحه ای برای  زمین خواری به مجلس برد که اجازه می داد دولت و آژانس های اسرائیلی مثل حزب لیکود یا سازمان جهانی صهیونیسم به بهانه اسکان مهاجران و شهرک سازی هر زمینی را در هر نقطه از اراضی متعلق به فلسطینی ها تصاحب کنند.او از همین طرح و نفوذ خود در سیستم برای زمین خواری های گسترده بهره برد .

 

 

در 1991 جهان با دیدن آریل شارون قصاب فلسطینی ها به عنوان رئیس هیئت صلح اسرائیل در اجلاس مادرید خنده ای تلخ زد. انتخاب او برای مذاکرات صلح کاملا حکایت از دروغین بودن ادعای آن ها داشت.نشان به آن نشان که حتی عرفات سازشکار از ترور نا محسوس توسط موساد در امان نماند.دولت های ترور اسرائیل از دهه 1980 ترور رهبران برجسته فلسطینی و لبنانی را در دستور کار خود قرار دادند و یکی از حامیان همیشگی این طرح شارون بود.می توان تصور کرد آدمکشی مثل او او که حتی به گواهی چهره های سیاسی اسرائیلی از خون یک همرزم سابق مثل اسحاق رابین نگذشته بود و به جرم صلح با عرفات ترورش کرده بود چگونه در نشست چهره به چهره با عرفات نقشه کشتن او را در سر می پروراند.

طنز زمانه این که خود او یک دهه بعد پس از رسیدن به نخست وزیری مجبور شد نیروهای ارتش را از جنوب لبنان و غزه بیرون بکشد و بنا به یک شایعه مطرح در میان صهیونیست های افراطی ،نفرین جادوگران کابالا را برای خود بخرد.ا

نفرینی که خیلی از تندروها معتقدند سکته های سال های 2005 و2006 و به کما رفتن این ننگ بشریت را به دنبال داشت.اودر این  سا ل ها در برزخی حقیقی است. نه زندگی می کند و نه می میرد تا به نوعی عذاب قبل از مرگ را تا پیش از عذاب جهنمی پس از مرگش تجربه کرده باشد.

بدن او این روزها مثل مجسمه ای بی حرکت توسط دستگاه تنفس مصنوعی در شرایط زندگی نباتی پس از مرگ مغزی  در زادگاهش در جنوب اسرائیل نگاهداری می شود گویی مرگ هم از مواجهه با چنین موجود کریهی شرم دارد.

من را جنایت کار صدا بزن

در پایان برای آن که به میزان حیوان صفتی شارون و تضادش با بدیهی ترین ارزش های انسانی پی ببرید عین توصیفاتی که در یکی از مصاحبه هایش با آموس اوز نویسنده اسرائیلی کمی بعد از قتل عام صبرا وشتیلا به کار برده بخوانید:

«تو می توانی من را هر چه می خواهی صدا بزنی.من را جنایتکار یا هیولا صدا بزن.فقط یادت باشد که من یکسره از اعراب متنفر نیستم.حتی شخصا با بعضی از آن ها مثل بدوین ها(اعراب بدوی ساکن اسرائیل) راحت ترم تا با یهودی ها.آن عرب ها هنوز غرورشان مثل ما نشکسته است و متعصب،ظالم و بخشنده هستند.»

«اسرائیل را هر چه می خواهی صدا بزن.اصلا مثل لیبوویتز صدایش بزن حکومت جهود-نازی. چرا که نه؟بهتر است یک جهود-نازی زنده باشی تا یک قدیس مرده ...من فقط می خواهم زندگی کنم و بچه هایم هم مثل خودم زندگی کنند نه اینکه یهودی ها عاشقم باشند یا اینکه پاپ و دیگر رهبران مذهبی دنیا ستایشم کنند.من هر کسی را که دست روی بچه ام بلند کند نابود می کنم،خودش و بچه اش را...فرقی نمی کند مسیحی،مسلمان ،یهودی یا بی دین باشد.تاریخ به ما می آموزد که هر کس نکشد کشته می شود.این یک قانون آهنین است.»

 

 

«حتی اگرشما با ارقام ریاضی به من ثابت کنید که جنگ فعلی در لبنان یک جنگ کثیف غیر اخلاقی است،اهمیتی نمی دهم.علاوه بر آن حتی اگر به من ثابت کنید که ما در لبنان به اهدافمان نرسیده ایم یا نخواهیم رسید،دولتی دوست دار خودمان در لبنان بوجود نیاورده ایم یا این که سوریه ای ها یا حتی جنبش آزادیبخش را از بین نبرده ایم ،باز هم اهمیتی نمی دهم چون ارزشش را داشت.حتی اگر جلیل تا یک سال دیگر دوباره مورد اصابت کاتیوشا قرار بگیرد هم واقعا اهمیتی نمی دهم .ما باز حمله خواهیم کرد و بیشتر و بیشتر می کشیم تا بسشان شود.و می دانی چه چیز این جنگ ارزشش را دارد؟ این که در میان دنیای متمدن ما را از سایرین نا خوشایند تر می کند!»

«ما دیگر چیزی از ان مزخرفات درباره اخلاقیات یکپارچه یهودی و درس های اخلاقی از هولوکاست نخواهیم شنید.دیگر هیچ. انهدام عین الحلوه( که واقعا حیف شد کامل از روی زمین پاکش نکردیم) و بمباران تمیز بیروت و آن قتل عام کوچولو در اردوگاه هایشان،اگر واقعا به کشتن 500 عرب بتوان گفت قتل عام، که باید به  دست خودمان انجامش می دادیم تا این که بسپریم به دست فالانژیست ها، همه این کارهای خوب ،آن حرف های مزخرف درباره مردم واحد و روشن کردن چراغ بالای سر ملت ها را خفه می کند.دیگر نه یکپارچگی،نه شیرینی و نه نوری! راحت شدی؟»/ تسنیم