به گزارش گروه وبگردی « سراج24 » وبلاگ گپ مکتوب نوشت: به تازگی دولت امارت نام لیگ خود را به «خلیج ع ر ب ی» تغییر نام داده است؛ این اقدام کاملاً هوشمندانه و مبتنی بر منافع ملی تعریف شده امارت متحده عربی است.
اولاً به بهانه‌های مختلف در رابطه با فوتبال امارت در میادین مختلف این عنوان گذاری جدید تکرار خواهد شد؛ دیگر اینکه به لحاظ سیاسی نیز نوع واکنش‌ها نسبت به این قضیه از سوی مجامع مختلف سیاسی و ورزشی، که احتمالاً و حالا که مدتی از آن می‌گذرد باید گفت قطعاً، نرم و محتاطانه خواهد بود، عنوان جدید دومی برای خلیج فارس تأیید غیررسمی خواهد شد.
این بماند در کنار دیگر کوشش‌های کشورهای حاشیه خلیج فارس که در گوگل و نقشه‌های رسمی و مکان‌های دیگر این عنوان را می‌کوشند جا بیاندازند؛ به هر حال از دیدگاه یک دولت عربی به این ماجرا خرده نمی‌گیرم.
مشکل کار آنجاست که دولت ایران واکنش‌های مناسب و شدید و در خور نداشته است؛ سازمان‌های بین‌المللی مربوطه نیز نسبت به این قضیه حساسیت کافی نشان نداده‌اند ( که البته چون یک طرف قضیه ایران است و طرف دیگر اعراب به راحتی قابل هضم است).
اما آن چیزی که مرا بسیار می‌آزارد اخباری از این دست است که خلعتبری فوروارد خوب تیم ملی ایران و نکونام کاپیتان تیم ملی فوتبال در این اوضاع به لیگ امارات با آن عنوان مجعول پیوسته‌اند.
آیا اگر دولت‌ها و سازمان‌های مسئول کوتاهی کرده و بنا بر هزار ملاحظه از برخورد درست و شدید اجتناب ورزیدند جا ندارد که خود ملت در این مورد بپا خیزند و اقدامات ابتکاری و هوشمندانه انجام دهند؟ مثلاً این دو بزرگوار ملی پوش چند میلیون دلار گرفتند که راضی شدند تن به این حقارت بدهند؟
چند مورد از (ان جی او) های فعال در این زمینه واکنش نشان دادند؟ چند تا سرمایه‌دار تصمیم گرفته‌اند به سرعت یا در یک بازه زمانی معقول سرمایه‌های خود را از آنجا خارج کنند؟ چند تا ایرانی تصمیم گرفته‌اند که دیگر دبی را مقصد سفر خود قرار ندهند یا اینکه از فرودگاه امارات برای سفر به نقاط دیگر جهان استفاده نکنند؟
اصلاً برای چند نفر ایرانی از صفحه ذهن‌شان اسم امارات حذف شده است و دیگر برای آن برنامه‌ریزی نمی‌کنند؟ به قول یکی از اساتید، ناسیونالیسم ایرانی بیش از آنکه عقلانی باشد احساسی و هیجانی است؛ این مسئله یکی از بازنمودهای فرهنگ اجتماعی و سیاسی ایرانیان است که هنوز مفاهیمی مانند منافع ملی، امنیت ملی و ایرانی بودن، به درستی در ذهن‌شان جا نیافتاده و فردیت و ادامه حیات خویش را برای ادامه حیات ملت ترجیح می‌دهند.
این افراد همانقدر نسبت به این قضیه حساس هستند یا باید بشوند که در 8 سال دفاع مقدس در جنگ مشارکت داشتند یا از سیاست‌های مقاومتی ایران برابر زیاده خواهی‌های خلاف حقوق بین‌الملل و قانون دشمنان حمایت می‌کنند؛ برای این افراد به نظر شما ایران کیلوئی چند است؟
