به گزارش « سراج24 »، روزنامه لبنانی «السفیر» در شماره روز گذشته خود در گزارشی نگاهی به کتاب تازه انتشار یافته فرانسوی به نام «قطر این دوستی که برای ما شر می‌خواهد» می‌اندازد و در جریان آن پرده از بسیاری از توطئه‌هایی برمی‌دارد که در اتاق‌های سیاه تدارک دیده شده‌اند.
از نکات بسیار مهمی که این کتاب به آن پرداخته افشاگری‌هایی درباره شیوخ قطر است، از جمله اینکه نویسنده این کتاب می‌نویسد که روابط قطر و رژیم صهیونیستی با اشراف و نظارت آمریکا و فرانسه از ابتدای دهه نود قرن گذشته و به طور مشخص از سال 1993 به دستور امیر قطر و با تصمیم فروش گاز این کشور به اسرائیل آغاز شد تا به این طریق دوحه حمایت و دوستی نزدیک واشنگتن را جلب کند.
کشتی «لطف الله»
این کتاب دربردارنده اطلاعات بسیار مهم از دیدارها و گفت‌وگو‌های محرمانه است که شماری از آنها با کشتی «لطف الله» ارتباط پیدا می‌کند که سال قبل ارتش لبنان آن را در حالی‌که سلاح به همراه داشت در راه سوریه متوقف کرد.
ماجرای کشتی «لطف الله» از این قرار است که با آغاز بحران سوریه جامعه بین المللی تصمیم گرفت تا بر انتقال سلاح توسط کشتی‌ها از لیبی و قطر به سوریه چشم پوشی کند. اما چون عملیات قاچاق روند رو به فزاینده‌ای یافت، سازمان جاسوسی صهیونیستی موساد از این امر نگران شد و این موضوع منجر به توقیف کشتی «لطف الله» در 27 آوریل 2012 توسط ارتش لبنان در دریا شد تا رابطه تنگاتنگ مسئولان قطری با «عبد الکریم بلحاج»، یکی از رهبران انقلاب لیبی و همچنین یکی از رهبران سازمان تروریستی القاعده در این کشور افشا شود. وی پس از سرنگونی رژیم دیکتاتوری قذافی به یکی از مسئولان سیاسی لیبی تبدیل شد.
همچنین این کتاب افشا می‌کند که از زمانی‌که دوحه دفتر نمایندگی اسرائیل در دوحه را افتتاح کرد، همواره «شیمون پریز»، رئیس رژیم صهونیستی و «تزیپی لیونی»، رهبر حزب دست راستی کادیما به دوحه سفر می‌کردند و اجازه داشتند در مجتمع‌های تجاری دوحه تردد و خرید کنند و در کاخ امیر قطر حضور یابند.
این کتاب با بیان اینکه «شیخ حمد بن جاسم»، نخست وزیر قطر با شاهزاده «تمیم»، ولی‌عهد این کشور جهت به دست گرفتن قدرت در قطر رقابت تنگاتنگی دارند، تاکید می‌کند که آنها هیچ‌گاه خواهان خیر و صلاح برای فلسطینیان نیستند و به نقل از یکی از نزدیکان نخست وزیر قطر می‌نویسد که وی هرگاه مسئولان فلسطینی را در تلویزیون مشاهده می‌کرد، فریاد می‌زد «چرا باید همیشه از دست این احمق‌ها زجر بکشیم».
«الجزیرة» ایده و طرحی یهودی
اما در خصوص چرایی تاسیس شبکه قطری «الجزیرة» این کتاب می‌نویسد: «برخلاف آنچه شایع و رایج است، ایده تاسیس شبکه الجزیره به شیخ حمد باز نمی‌گردد، بلکه ریشه تاسیس این شبکه به پس از ترور اسحاق رابین، نخست وزیر اسرائیل در سال 1995 که پس از این ترور برادران «دیوید و جان فریدمن» که یهودی فرانسوی بودند و تلاش بسیاری برای برقراری صلح بین اسرائیل و فلسطینیان داشتند، این ایده در ذهنشان شکل گرفت که شبکه‌ای عربی تاسیس کنند که فضا را برای چنین صلحی اماده کند … به همین منظور با دوستان امریکایی خود در «ایپاک» تماس گرفتند که به امیر قطر جهت کودتا بر پدرش کمک کرده بودند و آنها امیر قطر را به تاسیس این شبکه قانع کردند. امیر قطر نیز تاسیس چنین شبکه‌ای را گامی مهم در خدمت به قطر جهت پای گذاشتن در جهان عرب از یک سو و گشودن درب‌های این جهان به روی اسرائیل از سوی دیگر ملاحظه کرد. به این ترتیب این کتاب تاکید می‌کند که شبکه الجزیره ایده‌ای یهودی – صهیونیستی است.
از اطلاعات جالب ارائه شده در این کتاب اینکه قطر «محمود جبریل»، مسئول اجرایی سابق شورای انتقالی لیبی را به عنوان مجری طرح تاسیس شبکه الجزیره انتخاب کرد تا آمریکایی‌ها پس از تاسیس این شبکه یکی از اهداف آن را تغییر امور جاری در خاورمیانه تعیین کنند.
«بهار» ساخته و پرداخته غرب و قطر
این کتاب تنها به جبریل به عنوان مزدور آمریکا در تغییر اوضاع در منطقه اشاره نمی‌کند، بلکه تاکید می‌کند که آنچه در جهان عرب و خاورمیانه به عنوان «بهار عربی» به آن نگاه می‌شود، از سال‌های پیش آمریکا برای آن برنامه ریزی کرده و تصمیم گرفته بود که برخی از رژیم‌های عربی را با انقلاب‌های نرم و از طریق شبکه‌های اجتماعی اینترنتی تغییر دهد.
این کتاب اظهار می‌کند که در سال سپتامبر 2010 گوگل در بوداپست سیستم «انجمن آزادی اینترنت» را دایر کرد تا پس از آن «مادلین آلبرایت»، وزیر خارجه وقت آمریکا مرکز «شبکه وب سایت‌نویسان مغرب و خاورمیانه» را تاسیس کند. این درحالی است که پس از انجمن‌های دیگری نیز تاسیس شده بود که از جمله آنها می‌توان به «انجمن دمکراسی‌های جدید» در قطر اشاره کرد که در فوریه 2006 تاسیس شد و در آن بیل کلینتون و فرزندش و کوندالیزا رایس نیز عضو بودند و در همان زمان قراردادی سری را به نام «طرح‌های تغییر در جهان عربی» را امضا کردند. همچنین «هشام مرسی»، داماد شیخ «یوسف القرضاوی»، «آکادیمی تغییر» را تاسیس کرد که شماری از وبلاگ نویسان و هکرها را در برمی‌گرفت و آنها در ژانویه 2011 عملیات تونس را که به طور مستقیم از آمریکا اداره می‌شد، آغاز کردند.
همچنین این کتاب درباره بهار عربی به این نکته اشاره می‌کند که آمریکا در این تغییر و تحولات دو سیاست دنبال می‌کرد، «انقلاب بدون خشونت» و استفاده از اینترنت و «فیلم» برای تحریک احساسات مردم. این کتاب در ادامه به شیوه‌ها و خطمشی‌های رسانه‌ها در تحریف افکار عمومی اشاره می‌کند.
در خصوص نحوه اشغال لیبی و به قتل رساندن «سرهنگ قذافی»، دیکتاتور سابق لیبی نیز این کتاب تاکید می‌کند، سه نفر از روابط و مناسبات قدافی با نیکولای سارکوزی اطلاع داشتند که هرسه به قتل رسیدند تا هیچ‌گاه اسرار خود را برملا نکنند و از جمله این افراد باید به «شکری غانم»، وزیر وقت نفت لیبی اشاره کرد.
همچنین این کتاب تاکید می‌کند که منافع مالی هنگفت و کلانی در پس حمله به لیبی قرار داشت، از جمله سپرده‌های هنگفت لیبی در قطر و تمایل این کشور به نفوذ در لیبی و تصاحب جایگاه قذافی در آفریقا بود.
این کتاب همچنین از حجم بسیار زیاد سرمایه‌گذاری‌های قطری در فرانسه و نفوذ این کشور در سیاستمداران فرانسوی و همچنین حمایت‌های مالی و نظامی هنگفت قطر از سازمان القاعده در کشور مالی و خشم دولتمردان فرانسوی از این امر سخن می‌گوید. همچنین تاکید می‌کند که با وجود این خشم باز قطر به خرید کارخانه‌ها و شرکت‌ها و باشگاه‌های ورزشی فرانسه ادامه می‌دهد و حتی شیخه موزه، همسر امیر قطر منجی یکی از کارخانه‌های منطقه انتخاباتی هولاند رئیس جمهوری فرانسه از ورشکستگی بود.
آیا القرضاوی از اسرائیل دیدن کرد؟
نویسندگان این کتاب در طول نگارش کتاب خود با ده‌ها مسئول و شخصیت فرانسوی و آمریکایی و عربی دیدار کردند و از جمله شخصیت‌های عربی همسر مطلقه شیخ قرضاوی بود که اعتراف کرده بود که یوسف القرضاوی در ابتدای سال 2010 میلادی از اسرائیل دیدن کرد و به همین منظور توسط کنگره آمریکا گواهی تقدیر گرفت و از جمله مزدوران آمریکا در منطقه به شمار می‌آید.
کناره‌گیری امیر قطر از قدرت
این کتاب همچنین به این نکته اشاره می‌کند که شیخ حمد بن خلیفه آل ثانی، امیر قطر تصمیم دارد، در سال 2016 میلادی از قدرت کناره‌گیری کند و این موضوعی است که «شیخه موزه المسند»، همسرش که در وی نفوذ بسیار دارد، را به شدت خشمگین کرده است.
این کتاب می‌نویسد: امیر قطر این تصمیم خود را هنوز اعلام نکرده است، اما این موضوع تقریبا برای هیچ یک از افراد نزدیک به وی پوشیده و پنهان نیست و خود امیر قطر نیز تمایل خود را برای این اقدام پنهان نمی‌کند. امیر قطر می‌خواهد قدرت را تا زمانی که در قید حیات است، به شاهزاده «تمیم» فرزندش بدهد که ولی‌عهد این کشور به شمار می‌آید.
این کتاب در این باره به گفت‌وگویی اشاره می‌کند که در بهار 2012 بین امیر قطر و شماری از دوستانش انجام شد و در آن شیخ حمد به آنها گفت که تصمیم گرفته است پس از چهار سال عرصه قدرت را ترک کند و راه را برای جوانان باز کند. یکی از دوستان امیر قطر در این‌باره از وی می‌پرسد: آیا تصور می‌کنید که نخست وزیر با این اقدام موافقت کند. امیر قطر در پاسخ گفت که نخست وزیر هرآنچه به او دستور دهم، انجام خواهد داد. این دوست شیخ حمد بار دیگر به او تاکید کرد که شیخ حمد 9 سال از شما کوچکتر است و شاید قصد نداشته باشد، عرصه سیاست را ترک کند. امر قطر در پاسخ گفت که تا زمانی‌که من در قدرت باشم او نیز در قدرت خواهد بود و زمانی که من نباشم او نیز نخواهد بود.
