به گزارش سراج24؛ حنانه مولوی: بیستم فروردین ماه امسال، جدای از حسن توجه و عملکرد مثبت دولت ، ((سیاست های کلی تامین اجتماعی)) از سوی رهبر معظم انقلاب ابلاغ شد. بر اساس دستور مقام معظم رهبری ، قوه مجریه موظف است با کمک مجلس شورای اسلامی و قوه قضائیه و با بسیج دستگاههای مسئول، برنامه جامع تحقق این سیاستها را شامل تقدیم لوایح، تصویب مقررات و اقدامات اجرایی لازم، در مدت شش ماه ارائه کند.
از ابتدای انقلاب اسلامی ، همواره حمایت از اقشار مختلف و تامین رفاه اجتماعی بویژه برای طبقه های ضعیف جامعه از اولویت های اجرایی بوده اما فقدان یک نظام جامع تامین و تضمین حمایت های پایه ای اجتماعی به چشم میخورد. دور از انتظار نیست که ابلاغ این سیاست ها را حرکت ابتدائی در راستای تحقق همان نظام جامع تامین اجتماعی در نظر بگیریم.سیاست هایی که هم جهت وعده های عدالت خواهی دکتر رئیسی است و باید هر چه سریع تر اجرایی شود.
با نگاهی دقیق به متن ابلاغیه ، با نکاتی روبه رو میشویم که هر چند در ظاهر ساده اند اما در حقیقت اصلی ترین مشکلات تامین اجتماعی را مطرح میکنند . در مقدمه آن ، ویژگی های نظام مطلوب تامین اجتماعی بیان میشود و در بین عبارت های سازمانی و اقتصادی ، عبارتی جلب توجه میکند . ((نظام کرامت بخش))...!!
در واقع رهبری در صدر توصیه ها و خط مشی های کلان این نکته را بیان کردند که بایستی منزلت دینی_انسانی اقشار ضعیف خط قرمز سازمان های تامین اجتماعی قرار گیرد. بدیهی است که منظور از این کرامت تنها حفظ شان افراد هنگام حمایت از آن ها نیست بلکه اصلی ترین محور کرامت ، بوجود آوردن شرایطی است که افراد اصلا نیازی به دریافت کمک های حمایتی و مالی نداشته باشد. مساله ای که به نظر می رسد توسط کارگزاران تا کنون مغفول مانده است.
نکته دیگری که بسیار حاِئز اهمیت است ، تکرار مشهود عبارت ((آحاد جامعه)) در متن ابلاغیه است . به سادگی می‌توان از این تکرار گذشت اما آمار و ارقام هم توجه ما را به این مطلب جلب میکنند. در اظهار نظر های مدیران گفته میشود بین 8 تا 13 میلیون ایرانی تحت پوشش هیچ نوع بیمه نیستند ! در این نقطه از تاریخ جمهوری اسلامی ، با گذشت چهل و سه سال از انقلاب عزیز ما ، انتظار میرود مسئولین کمر همت ببندند تا این حرکتی که توسط رهبری اغاز شده ادامه پیدا کند و به ثمر بنشیند.
یکی از موارد دیگری که در این جور بحث ها به ان بی توجهی شده ، ((استقرار نظام ملی احسان و نیکوکاری))ذیل ایجاد پیوند میان ظرفیت های مردمی و دستگاه های موظف است . در کنار کمبود های فراگیر اقشار خاص و نبود حداقل رفاه پایه ، مهم ترین اسیب پراکندگی و اشفتگی همین حمایت هایی است که انجام میشود.پوشش نیازمندان واقعی ، تمرکز کمک ها در یک نقطه و موازی کاری ، گاه حتی باعث پایین تر امدن رفاه عمومی هم میشود.
امید است که این نکته و مسائل دیگر ، از چشم مسئولین پنهان نماند و فکری به حال شیوه سازمان دهی فعلی بکنند تا هر چه سریع تر شاهد شکل گیری نظام اجتماعی شاخص و تراز انقلاب اسلامی باشیم.
