به گزارش گروه وبگردی « سراج24 » در واقع جواب این سوال نام شخص خاصی نیست. اینترنت نتیجه سال ها همکاری میان دانشمندان کامپیوتر، محققان و مهندسان است.در دهه ۱۹۳۰ یک متخصص اطلاعات بلژیکی با نام پل اتلت شبکه ای را متصور شده بود که Radiated Library نام داشت. این شبکه از سیم تلفن و امواج رادیویی برای آوردن اطلاعات به خانه ها استفاده می کرد.
شروع فعالیت و گسترش اینترنت را باید از دهه ۱۹۶۰ دانست. در آن سال ها یکی از محققان ام آی تی با نام جی.سی.آر لیکلیدر یادداشت هایی را نوشت که در آن تفکری از یک شبکه بین کهکشانی میان کامپیوترها بود. ایده او این بود: ارتباط کامپیوترهای مختلف در سرتاسر دنیا به یکدیگر و اشتراک گذاری اطلاعات توسط تمامی افرادی که در نزدیکی آنها هستند.
در آن سال های جنگ سرد، ایالات متحده به دنبال یک شبکه ارتباطی بود که بتواند از حملات هسته ای در امان بماند. در سال ۱۹۶۲ لیکلیدر سرپرست گروه تحقیقاتی دارپا شد. در آنجا بود که لیکلیدر تفکر خود در مورد شبکه بین کهکشانی کامپیوترها را مطرح کرد و از آن دفاع کرد. در میان همکاران لیکلیدر در دارپا، لورنس رابرتس هم وجود داشت که از محققان پیشین ام آی تی بود.
در آن زمان پروژه ای در دارپا شکل گرفت که در آن ارسال پیام توسط خطوط تلفن مورد بررسی قرار گرفت. چندین محقق روی این پروژه کار می کردند که خودشان از وجود یکدیگر بی خبر بودند. در این پروژه ابتدا یک پیغام به چندین بخش تقسیم می شد، هر بخش هم با مقصد نهایی و مبدا نامگذاری شد. پس از آن این بخش ها به سمت کانال های باز گسیل داده شدند. وقتی که این بخش ها به کامپیوتر مقصد رسیدند، در کنار یک دیگر قرار گرفتند و همان پیام اصلی را تشکیل دادند. با استفاده از این روش و غیر متمرکز کردن ایستگاه های سوییچ، پیام ها در معرض خطر نخواهند بود و با قطع یک کانال، قسمت های مختلف از کانال باز دیگری ارسال خواهد شد.
در همان زمان لئونارد کلینراک فارغ التحصیل ام آی تی مقاله ای با نام “جریان اطلاعات در شبکه های ارتباطی بزرگ” نوشت. در این مقاله تئوری ریاضی چیزی مطرح می شود که ما امروزه آن را “بسته” یا همان پکت Packet می نامیم. در سال ۱۹۶۴ «پل بَرِن» محقق RAND Corporation هم به همان نتیجه شبکه های غیرمتمرکز دست پیدا کرد. اواسط دهه ۱۹۶۰ دونالد دیویس و راجر اسکنتلبری از لابراتوار ملی فیزیکی ملی بریتانیا نظریه شبیه به همین نظریه شبکه های غیرمتمرکز بوجود آودند. دیویس در نظریه خود، این بخش ها را بسته یا همان پکت Packet نامید و روش ارسال پکت ها از طریق شبکه های غیرمتمکز را پکت سوئیچینگ نامید.
در آن سال ها در دارپا تحت نظر رابرتس یک پروژه شبکه کامپیوتری با نام آرپانت ARPANET شکل گرفت که می توان آن را نیاکان اینترنت امروزی دانست. آرپانت با همان مفهوم پکت و پکت سوئیچینگ فعالیت می کرد. در اکتبر سال ۱۹۶۹، اولین ارتباط آرپانت بین لابراتوار کلینراک در دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس و موسسه تحقیقاتی استنفورد با مدیریت الیزابت فینلر صورت گرفت. فینلر بعدها دامنه های com، gov، edu، mil و بسیاری دیگر را بنیان نهاد.
در اواخر سال ۱۹۶۹، برای آرپانت دو کانال ارتباطی دیگر در دانشگاه کالیفرنیا در سانتاباربارا و دانشگاه اوتاه هم بوجود آمد. این تنها ابتدای راه بود. شبکه آرپانت روز به روز گسترش پیدا می کرد. محققان این شبکه بعد از آن سیستمی را ابداع کردند که RFC نام داشت و برای به اشتراک گذاری ایده ها مورد استفاده قرار می گرفت. بعد از آن محققان به یک پروتکل و یا آدرس پستی کامپیوتری و سیستم تحویل نیاز پیدا کردند. رابرت کان که ام آی تی را برای پیوستن به آرپانت رها کرد، ایجاد و پیشرفت پروتکل Networking Control Protocol را در دست گرفت. وقتی که این پروتکل شکل گرفت، دانشمندان کامپیوتر توانستند برنامه هایی بنویسند که می توانستند با آنها کار کنند. از این برنامه ها می توان به ایمیل اشاره کرد که در سال ۱۹۷۲ بوجود آمد. در همان سال بود که کان و همکارانش آرپانت را رونمایی کردند و برای مردم تشریح کردند. آنها در کنفرانس بین المللی ارتباطات کامپیوتری در واشنگتن ۲۰ کامپیوتر را با این روش به هم متصل کردند.
در همان سال ها ناسا و شرکت های بزرگ دیگر شبکه های دیگری ساختند که مختص به خود بودند و فقط برای ارتباطات محلی بین کامپیوترهای خود ساخته شدند. اما کان با نوشتن پروتکلی جدید، همه را یکپارچه کرد و آن را بر اینترنت مسلط کرد.
