افتخاری که بوی کهنگی نمی‌گیرد

به گزارش «سراج24»،سریال هزاردستان از شبکه «آی فیلم» در حال پخش است. این چندمین باری است که این سریال از تلویزیون پخش می‌شود، اما واقعیت این است که هیچ‌کس به این بازپخش مجدد اعتراضی ندارد. یعنی اصلا به ذهن مخاطبان حرفه‌ای تلویزیون خطور هم نمی‌کند که چرا تلویزیون این سریال را برای چندمین بار در جدول پخش خود قرار داده است.

 

هزاردستان همیشه حرفی تازه برای مخاطبان خود دارد. این حرف تازه را شخصیت‌هایی به بیننده منتقل می‌کنند که دوست‌داشتنی هستند و غبار کهنگی و گذشت زمان آنها را خسته‌کننده نمی‌کند.

 

یکشنبه‌شب، سکانس خداحافظی ابوالفتح (علی نصیریان) با همسرش، جیران (مینو ابریشمی) پخش شد؛ سکانسی که در اولین پخش خود در دهه 60 بشدت مورد توجه قرار گرفت و هنوز هم بعد از چند دهه طراوت و تازگی خود را دارد. ابوالفتح اصالتا آذری است. او به تهران آمده تا مبارزات خود را ادامه دهد. همسرش متوجه می‌شود که ابوالفتح دیگر مرد و سایه خانه او نخواهد بود.

 

او خود را وقف مبارزه کرده است. وداع عاشقانه جیران با ابوالفتح، مرد را به راهی که انتخاب کرده، دلگرم می‌کند. بازی نصیریان و ابریشمی آنقدر حساب شده و تاثیرگذار است که برای همیشه جزو بهترین بازی‌های تلویزیون در خاطره‌ها می‌ماند.

 

بازیگران در هزاردستان نقش‌هایشان را عالی بازی می‌کنند، اما آنچه بازی آنها را دیدنی کرده است، شخصیت‌پردازی دراماتیک و دیالوگ‌هایی است که به کار می‌برند.

 

شعبان استخوانی، شخصیتی نیست که در نگاه اول بتواند برای مخاطب جذاب باشد یا بیننده علاقه‌ای به پیگیری سرنوشت او داشته باشد.

 

مردی کثیف و خشن که خیلی راحت می‌تواند آدم بکشد و آرامش شهر را بر هم بریزد، اما همین شخصیت خیلی ظریف رنگ عوض می‌کند و بتدریج تبدیل به مهر‌ه‌ای سرنوشت‌ساز می‌شود.

 

این تغییر تدریجی، مهره پیاده شعبان را به مهره‌ای موثر در داستان تبدیل می‌کند که مخاطب نمی‌تواند از کنار او بسادگی بگذرد. تغییر تدریجی شخصیت شعبان از او یک چهره موثر می‌سازد، نه تیپی که فقط شعار می‌دهد و بیننده را دلزده می‌کند.

 

هزاردستان بوی کهنگی نمی‌گیرد، چون در فیلمنامه آن اصول دراماتیک رعایت شده و در زمان ساخت هم زنده یاد علی حاتمی به این نکته فکر نمی‌کرده کاری بسازد که یک بار فضای آنتن را پر کند و بعد از آن یا به آرشیو سپرده شود یا اگر چند بار به پخش ‌رسید بازهم فقط برای پر کردن آنتن باشد.

 

هزاردستان یک اتفاق در تلویزیون کشور ماست که بخشی از تاریخ تلویزیون ما را می‌سازد؛ بخشی که می‌توان به آن افتخار کرد و با سربلندی آن را نسل آینده هم نشان داد.