به گزارش سراج24،خبرنامه دانشجویان ایران نوشت؛ در یادداشتی به مسائل و حواشی روزهای اخیر و پس از اعدام آیت الله نمر که منجر به قطع روابط دیپلماتیک عربستان با ایران گردید، پرداخته است:
صبح روز شنبه 12 دی ماه روحانی شیعه شیخ باقر النمر در حالی از سوی حکومت سعودی اعدام گردید که وی از تابستان سال 91 و در پی آنچه دادستانی عربستان "کمک به تروریست‌ها"، "تحریک به اغتشاش" و "محاربه" می دانست در العوامیه، شهر مجاور القطیف دستگیر و در زندان به سر می برد.
اما نکته اساسی اینکه آل سعود خود را مالک سرزمین عربستان دانسته و چیزی تحت عنوان شهروند و حقوق شهروندی نیز در این کشور و قوانین آن موضوعیتی ندارد و نگاه به ساکنان این سرزمین همچون کارمندانی است که از دولت حقوق دریافت می کنند و دقیقاً به همین دلیل است که عنوان سعودی را به نام کشور چسبانده و تحت عنوان عربستان سعودی نامیده می شود. حال در چنین وضعیتی و در حالیکه کسی حق طرح کوچکترین انتقادی را با مالکان این سرزمین (از منظر آل سعود) ندارد، یک روحانی و متفکر طی سخنرانی های متعددی اقدام به روشنگری هایی در خصوص وضعیت کشور عربستان و مطالبه برگزاری انتخابات در این کشور کرده که با عکس العمل شدید حاکمان آل سعود مواجه گردیده و به شهادت می رسد.
ناگفته پیداست که این اقدام حاکمان عربستان ظرفیت بسیار مناسبی جهت افشای ماهیت و خوی وحشی گری دولت وهابی عربستان را به دلیل عدم سازگاری حکم صادره با اصول احکام اسلامی را در میان مسلمانان اعم از شیعه و سنی داراست، این اقدام می تواند ماهیت دروغین پایبندی به تفکرات سلفی گری این دولت انگلیسی ساخته وهابی را به دلیل عدم همخوانی حکم اجرا شده با استناد به سیره نبوی «النصیحه الائمه المسلمین» برای جلوگیری از رشد وهابیت در منطقه و نشان دادن اسلام اصیل و ریشه دار در میان جستجوگران حقیقیت نشان دهد و مهمتر اینکه دارای پتانسیل بسیار خوبی برای ایجاد یک ظرفیت کم نظیر در افکار عمومی جهانیان جهت محکوم نمودن اقدام حاکمان آل سعود مهمتر اینکه به دلیل فهم جهانی از مطالبه به حق شهید آیت الله نمر در خصوص برگزاری انتخابات به عنوان ابتدایی ترین حق ساکنان یک سرزمین و مطالبه جامعه جهانی جهت برخورد با دولت پارینه سنگی سعودی به دلیل اعدام وی با شمشیر است و قدرت مشابهت سازی و ترجمه رفتار نامعقول حاکمان عربستانی را با اقدام دوران قرون وسطی حاکمان کلیسا با علم و اندیشه تحت عنوان دادگاه های انگیزاسیون داراست. و البته مهمتر آنکه می تواند به جهانیان نشان دهد که دولت آمریکا با تمام ادعاهای تبلیغاتی خود مبنی بر حمایت از حقوق بشر و گسترش لیبرال دموکراسی از چه جنس حکومتی در عربستان دفاع نموده و به عنوان حامی اصلی چه حکومتی در منطقه خاورمیانه حضور بهم می رساند.
اما آنچه عجیب می نماید اینکه چنین ظرفیتی در همان روز ابتدایی وقوع این جنایت، از سوی عده ای افراد ناشناس در ورود به داخل سفارت عربستان در تهران و در حالیکه جریان های شناسنامه دار دانشجویی زمان و مکان تجمع خود را با یک فراخوان منطقی جهت کلید زدن پروژه آگاهی سازی و اعلام انزجار از حاکمان آل سعود اعلام کرده بودند، دچار خدشه ای جدی می شود و تا حدودی در کوتاه مدت توانست زمین بازی را از پیگیری و محکومیت اقدام آل سعود در اعدام شیخ شهید نمر باقر النمر به سمت دعوای سیاسی میان دولت های عربستان و ایران تنزل بخشد و عربستان با حقه بازی رسانه ای و مواضعی را اعلام نماید که مهمترینش قطع روابط دیپلماتیک از سوی وزیر خارجه ماجراجوی این کشور بود، توانست یک انحراف مهم را در پرونده این جنایت رقم بزند و متأسفانه پیام رئیس جمهور و برخی سخنان و مواضع مسئولان دستگاه دیپلماسی کشور نیز در مواجهه با این واقعه ضدانسانی به اقدام عامدانه آل سعود در تغییر زمین بازی کمک شایانی کرد.
حال سوال جدی که باید به آن پرداخت اینکه نگارنده به عنوان فردی که در تجمع های مختلف در دوران فعالیت در جریان دانشجویی حضور داشته ام، چطور در حالیکه تنها در یکی از این تجمع ها در خردادماه سال 86 دانشجویان اسلام گرا که به برگزاری جشن تولد ملکه دولت خبیث انگلیس همزمان با ایام فاطمیه (یک ماه مانده به زمان واقعی تولد وی) معترض بودند، با آنچنان برخوردی از سوی نیروی انتظامی مواجه می شوند که تعدادی از دانشجویان زخمی و از چند ناحیه دچار شکستگی می شوند و حتی یک دانشجوی دختر از سوی فرمانده حاضر در میدان سیلی می خورد، و این نحوه برخورد در حالی بود که هیچ قصد و نیت و عملی که شاهد بر تلاش دانشجویان برای ورود به داخل سفارت باشد مشاهده نگردید و مثال های زیادی از تجمع دانشجویان در مقابل دفتر سازمان ملل متحد، سفارت کشورهای فرانسه، اردن، دانمارک و دفتر حافظ منافع مصر که همه و همه در راستای تفکر انقلاب اسلامی و با رعایت موازین قانونی برگزار گردید و هر جا نیروی انتظامی و دستگاه های مسئول اراده می کردند، دانشجویان حتی به چند صدمتری سفارت ها هم نمی رسیدند. اما در تجمع شامگاه شنبه در مقابل سفارت عربستان که هرگونه اقدام رادیکال از سوی برخی افراد ناآگاه و شاید عامل دستگاه های جاسوسی از صبح شنبه قابل پیش بینی بوده است، چند صد نفر توانسته اند به سفارت نزدیک شده، ساختمان را به آتش کشیده وارد سفارت شده و در آرامش اقدام به گرفتن عکس سلفی نمایند و گزارش لحظه به لحظه آن را نیز در مطبوعات و رسانه ها تحت عنوان شاهد و ناظر ماجرا منتشر کنند.
آیا دستگاه های مسئول می توانند مدعی شوند که همچون ماجرای سفارت انگلیس در سال 90 از سوی تجمع کنندگان سورپرایز شدند! که البته در خصوص آن واقعه نیز حرف ها بسیار است که جا دارد مورد موشکافی و تدقیق بیشتر از طرف مسئولان امر قرار گیرد.
اما یک مسئله ای که باید در خصوص آن نیز اشاره ای شود اینکه متأسفانه قوه عاقله سیاست خارجی کشور در برهه های مهمی همچون ارتباط بمب گذار مقابل سفارت ایران در بیروت با دستگاه جاسوسی عربستان، هتک حرمت نوجوانان ایرانی در فرودگاه جده و مهمترین آن قتل عام مسلمانان حج گذار در سرزمین منا که با کشته شدن حدود 450 زائر کشورمان همراه بود با استناد به منطق عزت، حکمت و مصلحت سیاست خارجی جمهوری اسلامی می توانست اقدام به موضع گیری جدی و بجا نماید تا با خبری شدن این اقدام فضای سیاسی جهانی را علیه رژیم سعودی آگاه کند، با نشستن به پای امیران دول عربی و درخواست وساطت ایشان جهت حل مسائل، به طرف سعودی پیامی مخابره نمود که وزیر خارجه این کشور آن روزی که در کشورش هموطنانمان به مظلومانه ترین وجه ممکن کشته شده بودند اقدام به قلدری می نمود چه برسد به اینکه با چنین گافی مواجه شده باشد.
