به گزارش سراج24،کاروان کشتی ایران در رقابتهای جهانی امسال، نه تنها نمره قبولی نگرفت بلکه در هر دو رشته آزاد و فرنگی، زنگ خطری جدی را نیز برای فدراسیون‌نشین‌ها به صدا در آورد. در این بین نتایج کشتی فرنگی با توجه به پیشینه سه مدال طلا در المپیک لندن و عنوان قهرمانی جهان در ازبکستان بیش از کشتی آزاد، همه را نگران کرد.
تراژدی از قزاقستان کلید خورد
زمانی که محمد بنا بعد از بازگشت از رقابتهای سال گذشته قهرمانی آسیا از آستانه قزاقستان به تهران، در همان فرودگاه عطای ادامه همکاری با فدراسیون را به لقایش بخشید، تنها چند روز تا میزبانی رقابتهای جام جهانی کشتی فرنگی ۲۰۱۴ تهران باقی مانده بود و بسیاری از اهالی کشتی این تصمیم را پشت کردن بر رسم و رسوم معمول و منافع ملی خواندند.
به هر حال زمان جام جهانی کشتی فرنگی فرا رسید و تیم ملی ایران با سرمربی جدید خود یعنی احد پازاج با تکیه بر ستاره های المپیکی خود توانست قهرمان آن دوره از رقابتها شود. این موفقیت باعث شد بسیاری از نقایص و کاستی های موجود در شادی و هلهله کشتی دوستان گم شود و بسیاری از متولیان امر، چشم خود را به روی بسیاری از واقعیات تلخ این رشته از جمله ضعف کادر فنی و عدم حضور پشتوانه‌های مطمئن برای قهرمانان فعلی ببندند.
تاشکند همه را جادو کرد!
این روند همچنان ادامه یافت تا اینکه نوبت به حضور فرنگی کاران ایران در رقابتهای جهانی ۲۰۱۴ تاشکند ازبکستان رسید. مسابقاتی مهم و تاثیرگذار که می توانست مهر تاییدی بر عملکرد کادر فنی جدید و تصمیمات شورای فنی باشد و نشان دهد که آیا انتخاب جایگزین محمد بنا و برادران اسفندیاری در کادر فنی همچنان موفق بوده یا خیر؟
به معنای دیگر رقابتهای جهانی ۲۰۱۴ تاشکند به آزمونی شباهت داشت که نشان دهد قهر و کناره گیری مربیان قبلی و حضور کادر جدید چه تاثیری بر روند کار دارد و آیا کشتی فرنگی ایران همچنان قائم به فرد است یا افراد دیگری هم می توانند ناجی روزهای سخت و حساس در جهانی و المپیک باشند؟ اما تقدیر هر چه بود رقابتهای جهانی تاشکند هم با چاشنی شانس و تلاش، با قهرمانی تاریخی کشتی فرنگی ایران به پایان رسید و این اتفاق غرور آفرین و بزرگ همچون تیر خلاصی بر شقیقه منتقدان شورای فنی و مربیان جدید تیم ملی نشست.
کسب قهرمانی در رقابتهای جهانی تاشکند آنچنان تمامی گوش شکسته‌های موافق و مخالف فدراسیون را مشغول خود کرد که گویی تیم کشتی فرنگی ایران فتح الفتوح کرده و از این پس سکوی نخست تمامی میادین از آن ماست، اما واقعیت چیزی دیگری بود که یکسال بعد در رقابتهای جهانی لاس وگاس، روی دیگر خود را به کشتی ایران نشان داد.
به جرات کسب قهرمانی در رقابتهای جهانی ۲۰۱۴ ازبکستان و شادی و سرور این پیروزی را می توان به یک سراب تشبیه کرد که بعد از گذر زمان در لاس وگاس به بدترین شکل ممکن، واقعیت را به رخ کشتی فرنگی ایران کشید و ثابت کرد نباید در سایه قهرمانی خوابید و با تکیه بر شانس و اقبال حرکت کرد.
شورای فنی هم باید پاسخگو باشد
بعد از رقابتهای جهانی آمریکا، فدراسیون کشتی از عملکرد ملی‌پوشان فرنگی‌کار ابراز نارضایتی کرد و اعضای شورای فنی هم وعده دادند با جدیت و قاطعیت عملکرد تیم را بررسی و تصمیمات لازم را اتخاذ خواهند کرد، اما نکته جالب اینجاست که چه مرجعی اجازه مواخذه کردن خود شورای فنی را دارد!
آیا همین اعضای شورای فنی نبودند که گردهم هم نشستند و با سبک سنگین کردن داشته‌های موجود، دست به انتخاب و چیدمان اعضای کادر فنی فعلی زدند؟ آیا بهتر نیست علاوه بر مربیان و ملی پوشان کادر فنی، اعضای شورای سیاست گذاری کشتی فرنگی هم مواخذه شوند و تاوان برخی تصمیمات غلط خود را بدهند؟
احترام کسوت و موی سپید تمامی پیش کسوتان شورای فنی کشتی فرنگی، واجب؛ اما با توجه به رزومه و پیشینه برخی اعضای این شورا، آیا آنها واقعا شرایط اتخاذ تصمیمات بزرگی همچون انتخاب کادر فنی را داشته یا دارند؟
خادم؛ ضلع سوم مثلث ناکامی؟
از ملی پوشان اعزامی و اعضای شورای فنی کشتی فرنگی که بگذریم، برخی از منتقدان و کارشناسان از رسول خادم به عنوان ضلع سوم مثلث ناکامی در لاس وگاس یاد می کنند.
رئیس فدراسیون کشتی، حالا به عنوان سرمربی تیم ملی کشتی آزاد از دو سو مورد حمله و انتقاد قرار دارد، از یک سو باید پاسخگوی نتایج ضعیف برخی آزادکاران و پیدا کردن راه چاره برای رفع آن باشد و از سوی دیگر همچنان متهم به بی توجهی به کشتی فرنگی است و بسیاری از منتقدان فدراسیون او را یکی از عوامل مهم سقوط فرنگی‌کاران در لاس وگاس می‌خوانند.
ضمن اینکه ناکامی در آمریکا آن هم قبل از المپیک برزیل زنگ خطر را برای خادم و همکارانش به صدا درآورده است. برخی نیز اعتقاد دارند خادم نباید همزمان سرمربی تیم ملی کشتی آزاد و رئیس فدراسیون باشد زیرا این امر سبب می شود او تمرکز بر روی مسائل ریز و تاثیرگذار را از دست بدهد.
کم کاری های فدراسیون کشتی
در این اینکه فدراسیون کشتی مثل همه فدراسیون ها تلاش می کند ورزشکارانش را به بهترین شکل ممکن برای حضور در رویدادهای بین المللی آماده کند شکی نیست اما نگاهی به عملکرد برخی کشتی گیران، خصوصا آنهایی که در ثانیه های پایانی نتیجه را به حریفان واگذار کردند نشان می دهد فدراسیونی ها در این بخش کم کاری کرده اند و نتوانستند کشتی گیران را از نظر تفکرات حرفه ای و ذهنی آماده چنین لحظات حساسی کنند.
شاید در این اتفاق کادر فنی بیشتر از همه مقصر باشد اما جایی که رئیس فدراسیون خودش سرمربی است طبیعتا فدراسیون هم در این ماجرا تقصیر مستقیم دارد. تا زمان المپیک باید برای این مشکلات فکری اساسی کرد و نقایص را به حداقل رساند.
منبع:مهر
