به گزارش سراج24، زمانی که انقلاب فرانسه در سال 1789 میلادی پیروز شد سرآغازی بود بر شکل‌گیری تحولات جدید سیاسی در اروپا که پارادایمی جدیدی در این زمینه در اروپا پس از قرارداد وستفالیا ایجاد کرد.
از فردای 26 اوت سال 1789 رقابت گسترده‌ای میان جریانات سیاسی برای به قدرت رسیدن در فرانسه آغاز شد که از درون این رقابت ناشی از خلاء سیاسی «عصر وحشت» در فرانسه متولد شد.
در عصر وحشت حاکمان جدید فرانسه در اعدام با گیوتین مخالفان سیاسی خود هیچ محدودیتی برای خود متصور نبودند و روزهای مخوفی را برای تاریخ رقم زدند، هرچند این برهه ده ماهه اعدام‌های سیاسی در فرانسه با مرگ «ماکسیمیلیان روبسپیر» به پایان رسید اما گویا این بار تاریخ عصر وحشت فرانسه در خاورمیانه در حال تکرار است.
جایی که انقلاب مردم مصر در اعتراض به سال‌ها حکومت آکنده از فساد حسنی مبارک در 11 فوریه 2011 حالا نه تنها تبدیل به حکومت دموکراتیک نشده بلکه تمام میوه‌های این انقلاب در اختیار ژنرال‌های ارتشی قرار گرفته که برای حل مشکلات اقتصادی و ساختاری در کشورشان در مقابل شیخ نشین‌های خلیج فارس کرنش می‌کنند و از آنها دلار نفتی می‌گیرند.
دولت جدید مصر برآمده از کودتای 3 ژوئن 2013 به فرماندهی ژنرال «عبدالفتاح السیسی» وزیر دفاع وقت در روزهایی که تلاش می‌کند تا نشان دهد در این کشور قرار است انتخاباتی دموکراتیک برگزار شود حکم اعدام 683 رهبر اخوان المسلمین اصلی‌ترین گروه سیاسی مخالفش را با بهره‌گیری از نفوذ در دستگاه قضایی به بهانه قتل یک افسر پلیس صادر کرده است که در طی کمتر از یکسال 2500 نفر در اعتراضات خیابانی در مصر کشته شده‌اند.
از نگاه کارشناسان هرچند احکام دادگاه مصر نمایشی و تلاشی برای قدرتنمایی ارتش در مقابل مخالفان است تا با قلع و قمع اخوان از مخالفان و منتقدان لیبرال و ناصریست زهر چشم بگیرد اما تاثیر این قدرتنمایی خونین برای روندهای سیاسی آتی مصر خطرناک‌تر خواهد بود.
این احکام ظالمانه بی شک جناح تندرو در اخوان را تقویت می‌کند و اسلامگرایان مصری را به سمت فعالیت‌های زیرزمینی و رادیکالیزه شدن، خواهد برد.
برای اذعان به غیرانسانی بودن رفتار نظامیان حاکم در مصر لازم نیست که طرفدار اخوان باشیم، اخوان در دوره کوتاه حضورش در قدرت آنقدر اشتباه داشت که مردم مصر با صندوق رای آنها را از اریکه قدرت به زیر بکشند ولی اخوان مستحق این قتل عام جمعی نبود.
در چنین شرایط بغرنجی مصر به استقبال انتخاباتی می‌رود که نظامیان حاکم و دولت موقت امیدوارند در این انتخابات با پیروزی بر «حمدین صباحی» که علی‌رغم محبوبیت در میان مردم به دلیل وابسته نبودن به کانون‌های قدرت توان رقابت با الیگارشی قدرت و ثروت نظامیان را ندارد و رقیبی جدی به حساب نمی‌آید، خودشان را دارای مشروعیت نشان دهند.
حالا باید منتظر ماند و دید آیا «ترمیدور» مصری‌ها مانند فرانسه قرن هجدهم با مرگ روبسپیر فرامی‌رسد یا عقلانیت سیاسی ارتش بازخواهد گشت تا به سرکوب معترضان در خیابان و دادگاه‌های سیاسی تصنعی پایان می‌دهد./فارس
