به گزارش « سراج24 »،جمشید دانایی فر مرد درحالی که برخی مقامات ایرانی امیدوار بودند خبر کشته شدن وی تایید نشود. اما سخنگوی این گروه تروریستی اعلام کرد که با وجود مخالفتش با حکم اعدام، اما دانایی‌فر را جیش‌العدل اعدام کرد.
جمشید دانایی‌فر مرد، در حالی که مشخص نیست چه کسی مسئول حفاظت از او بود؟ چه کسی مسئول نجات و آزادی‌اش بود؟ چه کسی مسئول نجات و آزادی سایر اسیران است؟ آیا وزارتخارجه مانع از انجام عملیات سپاه برعلیه تروریست‌ها شده؟
مگر نه اینکه کشتن یک نفر کشتن همه انسان‌هاست؟ یک سرباز ایرانی کشته شده است. آیا نباید گفت که کشتن این سرباز کشتن همه سربازان وطن بود؟ پس سوال اینجاست که در این ماجرا چه کسی مسئول کشته شدن و عدم آزادی این اسیران است؟
با دامن زدن به اختلافات قومی و قبیله‌ای مخالفم، با دامن زدن به اختلافات مذهبی به درجه اولی مخالف‌ترم. چرا که معتقدم ظهور چنین گروه‌هایی اساسا به دلیل دامن زدن به چنین اختلافاتی است. برای همه ما مسلم است که جندالشیطان (گروه ریگی) و جیش العدل به عربستان وابسته است. عربستان و سیستم وهابیت بقای ایدئولوژیک خود را به دشمنی و عداوت با تشییع گره زده است. اگر چه ظریف در آخرین گفت‌وگوی خود بدون نام بردن از عربستان گفت یک دولت در این مسائل دخالت دارد، اما مشخص است که این روزها سازمان اطلاعات عربستان با کمک اسرائیل، مشغول حمایت از تروریست‌ها در شرق ایران، اردن و لبنان بر علیه اتباع و دیپلمات‌های ما هستند.
پاکستان پس از کشته شدن سرباز ایرانی گفت که ایران از آنها درخواستی نداشت. مقامات ایران گفتند مسئول این امر پاکستان است و ایران بارها خواستار پیگیری موضوع بوده است. در همین حال روز چهارشنبه یک منبع آگاه گفت که سفیر پاکستان به وزارتخارجه احضار شد. خبری که وزارتخارجه راجع به آن اظهارنظر نکرد اما منابع همین وزارتخانه گفتند سفیر پاکستان برای «پیگیری وضعیت مرزبانان ایران به وزارتخارجه رفته است.»
چه نهادی تعلل کرد؟
محل اصلی نزاع اینجاست که چه کسی مسئول پیگیری وضعیت دانایی‌فر و سایر سربازان است؟ متولی این امر نیروهای نظامی هستند یا وزارتخارجه؟ باید انتظار داشت که حداقل یک نهاد مسئولیت این موضوع را بپذیرد. یک سرباز از ٥ سرباز کشته شده. مابقی در معرض خطر هستند. تروریست‌ها از ایران تقاضاهای فراقانونی دارند. در چنین وضعیتی چه کسی مسئول است، نهادهای نظامی یا وزارتخارجه؟ اگر قصوری هست، متوجه کدام نهاد است؟ آیا وزارتخارجه مانع از انجام عملیات برعلیه تروریست‌ها شده، یا نهادهای نظامی در این بخش کوتاهی کردند؟
وزیرخارجه در این باره توضیح داد که چنین مساله‌ای صحت ندارد و این حرفها، گفته‌های «یک عنصر غیرمسئول است». او در پاسخ به خبرنگاری که سئوال کرد، «سپاه مدعی شده است مکان جیش‌العدل را می‌داند و تصمیم به اقدام عملیاتی داشته که وزارت خارجه و کشور مانع آن شده‌اند؟» توضیح داد: «من یقین دارم صحبتی که شما می‌کنید، صحبت یک عنصر غیرمسوول است چون مسوولان سپاه هیچ‌گاه چنین صحبتی را نخواهند کرد.»
ظریف توضیح داد که تصمیم‌گیری در کشورمان به صورت سازمانی است. به نظر می‌رسد این تصمیمی است که در شورای عالی امنیت ملی گرفته شده باشد. به هرحال مهم این است که ما باید از ظرفیت‌های دیپلماسی برای مقاصد دفاع از مردم و خاک کشورمان استفاده کنیم.
ما پهپاد نساختیم که فقط در نمایشگاه ها به جلال و جبروتش افتخار کنیم. پهپاد نساختیم که به آمریکا بگوییم بعد از حضور پهپاد شما در عمق خاک ایران، ما هم بلدیم پهپاد بسازیم. توجه کنیم که آمریکا از این پهپادها استفاده نظامی می‌کند نه استفاده نمایشگاهی. پهپاد آمریکایی در ایران به ماموریت جاسوسی فرستاده می‌شود. در اردن، پاکستان و افغانستان به بهانه مبارزه با تروریسم آدم می‌کشد.
در همین حال است که وزیر کشور می‌گوید پاکستان سنجیده‌تر عمل کند و این حق ماست که از تمام توانمان در مرزها استفاده کنیم. ظریف اظهار امیدواری می‌کند که گروگان‌های ما بازگردند و مردم منتظر آنها هستند. او خواست که جامعه جهانی ساکت نباشند. روحانی با نواز شریف گفت‌وگو کرد و از او خواست که پیگیر بازگشت مرزبانان ایران باشد.
اما همه این حرفها، بیانات دیپلماتیک است. اقدام عملی را چه کسی باید انجام دهد و چرا تا به حال نداده؟ تعلل در اقدام عملی بر ضد تروریست‌ها، منجر به جری‌تر شدن آنها می‌شود، همانطور که شده است. آنها اعلام کردند تا ١٣ فروردین سایر سربازان ما را خواهند کشت.
پاکستان مامنی امن برای تروریست‌هایی است که بر علیه ایران اقدام می‌کنند. اگر آمریکا حق انجام عملیات نظامی در دل خاک پاکستان را دارد، چرا ایران نباید داشته باشد؟ فراموش نکنیم با کسانی روبه رو هستیم که سلاح به دست دارند. کسی که سلاح به دست می‌گیرد، یعنی به منطق گفت‌وگو هیچ اعتقادی ندارد. آنها دیپلمات یا مذاکره کننده نیستند که قرار باشد، با زبان دیلپماتیک، کار را با آنها دنبال کرد. زبانی که آنها می‌فهمند، زبانی که آنها انتخاب کردند زبان سلاح است نه مذاکره./ الف
