به گزراش سراج24، همه چیز از تشویق های ممتد تماشاگران در سالن برج میلاد شروع شد، زمانی که برای اولین بار«تنهای تنهای تنها» در جشنواره سی و یکم فجر اکران شد. احسان عبدی پور کارگردان این فیلم در نشست خبری بهت زده از خبرنگاران پرسید این دست زدن ها برای تشویق من بود یا مسخره کردنم؟ گویا خود کارگردان هم باور نداشت فیلمی که ساخته است تا این حد با استقبال روبرو شود. «تنهای تنهای تنها» فیلم تقدیر شده جشنواره سی و یک فیلم فجر، شروع خوبی در جشنواره ای داشت که معمولا منتقدان آن به همین راحتی به فیلمی روی خوش نشان نمی دهند. همین اتفاق باعث شد تا نگاه ها به سمت پیام فیلم «تنهای تنهای تنها» بچرخد.
«تنهای تنهای تنها» دوستی میان یک نوجوان ایرانی و یک پسر بچه روس(که پدرش در نیروگاه اتمی سر مهندس است) را نشان می دهد. دوستی پاک و صمیمی این دو نوجوان که هر روز نیز عمیق تر می شود به دلیل برخورد های خصمانه گروه «1+5» و تعلیق فعالیت های پیمانکاران روس نیروگاه دست خوش تغییر و تحول می شود.
پسر بچه ایرانی که علاقه زیادی به دوست روس خود دارد وقتی می بیند منافع کشورش تحت تاثیر زیاده خواهی های غربی ها به خطر افتاده همان تلاش خود را می کند تا خود را به سازمان ملل برساند و با رئیس این سازمان صحبت کند تا از حقوق ایران در سازمان ملل دفاع کند! مسئله هسته ای ایران و حس دفاع از وطن در نوجوان ایرانی آنقدر قوی است که در طول فیلم شاهد نوعی دگرگونی روحی در وی هستیم و از یک نوجوان خیالاتی و سرخوش به فردی مصمم با اراده ای راسخ تبدیل می شود.
«تنهای تنهای تنها» بدون آن که از سوپر استار های اسمی سینما کمک بگیرد، نام خود را در میان فیلم های مطرح سینمای ایران به ثبت رسانده است. اینم فیلم روایتی از حس میهن دوستی که از روستایی دور افتاده در استان بوشهر به گوش جهانیان می رسد.
استان بوشهر برای ما با دو نام آشنا است. رئیس علی دلواری و نیروگاه اتمی که اولی قهرمان مقاومت در برابر استعمار انگستان و دومی نیز نماد فن آوری هسته ای و غرور ملی ایرانیان است.
حس مقاومتی که مردم جنوب در برابرسلطه بیگانگان داشته اند و احساسی که نسبت به فن آوری هسته ای و نیروگاه اتمی بوشهر دارند، به خوبی در فیلم « تنهای تنهای تنها» به نمایش گذاشته شده است.
حس و حال این سال های مردم بوشهر را می توان با حال و هوای استان خوزستان در چند دهه پیش و زمانی پالایشگاه آبادان به عنوان یکی از بزرگ ترین و مهمترین پالایشگاه های نفت جهان فعالیت می کرد، مقایسه نمود. چیزی که احسان عبدی پور کارگردان بوشهری، تلاش کرده در فیلمش به ان بپردازد. این که ایرانی ها در هر جایی که باشند نسبت به غرور ملی و حیثیت نظام اسلامی احساس مسئولیت می کنند.
زمانی که در کوران رقابت های انتخاباتی، دکتر جلیلی یکی از نامزدها و مذاکره کننده هسته ای وقت ایران، از «تنهای تنهای تنها» تجلیل کرد و گفت:« یک جوان 25-30 ساله از بوشهر فیلم “تنهای تنهای تنها” را قبل از مذاکرات آلماتی ساخت که بسیار بهتر از من از موضوع هسته ای دفاع می کند. این ظرفیت ها باید آزاد شود و ما دهها ظرفیت دیگر داریم که اگر برایش موقعیت ایجاد کنیم، استفاده می شود.»
ظرفیتی که دکتر جلیل از آن یاد کرد نگاه مثبت و پرداختن به منافع ملی و اهداف نظام اسلامی در قالب فیلم های سینمایی بود. اتفاقی که به ندرت در فیلم های ایرانی شاهد آن هستیم. سینمای استراتژیک، یکی از خلاء های مهم سینمای ایران است. فیلمسازان ایرانی کمتر خود را درگیر پرداختن به اهداف و دکترین سیاسی نظام می کنند. در حالی که در کشوری مانند ایالات متحده که قوی ترین سینمای تجاری جهان را در اختیار دارد، سینمای استراتژیک در بالاترین سطح مورد توجه هالیوود قرار دارد و سعی می شود اهداف امپریالیسم آمریکا در قالب فیلم های سینمایی تبیین و تشریح شوند. سینما برای آمریکا نقش جاده صاف کن را دارد. پروپاگاندایی که افکار عمومی را به سمت و سوی دلخواه آمریکا سوق می دهد. سینمای ایران با آنکه ادعای حضور در میان 5 سینمای برتر جهان را دارد، در پرداخت به این گونه سینمایی بسیار کند و بی تمایل بوده است به همین دلیل زمانی که «تنهای تنهای تنها» تولید می شود، همه به این فکر می کنیم که قطعا اتفاق نوینی در سینما روی داده است.
«تنهای تنهای تنها» با آنکه آرمان های بلندی دارد و در بیننده حس میهن دوستی را تقویت می کند اما دور از شعار زدگی های رایج در این نوع فیلم ها ساخته شده است، کارگردان خود را درگیر این نکرده که حرفش را به صورت گل درشت و شعاری در قالب کلمات جا بزند یا سکانس های سفارشی را به کارش قالب کند، اما کلیت فیلم و ریتم روان «تنهای تنهای تنها» باعث می شود که بیننده در پایان فیلم با «رنجرو»(قهرمان نوجوان فیلم) احساس همذات پنداری کند. نوجوانی که درگیر سختی های زندگی است زمانیکه پای منافع ملی کشورش به میان می آید، همه علائق کودکانه خود را کنار می گذارد و در حد توان خود می خواهد برای دفاع از کشورش، منافع ملی و پاسداری از صلح و انساندوستی به سفری پر خطر برود.
«تنهای تنهای تنها» فیلم شریفی است، زیرا خود را آلوده فضای سینمای تجاری نکرده است. فیلمی که در آن خبری از خیانت های زن و شوهری نیست. در آن خبری از عشق های مثلثی و مربعی نیست. برعکس فضای سینمای روشنفکری«تنهای تنهای تنها» به هیچ کدام از عقاید مذهبی توهین نکرده است. فیلمی که به راحتی می توان آنرا در کنار خانواده دید و نگران نبود که در آن بخواهند با زیر پا گذاشتن خط قرمز های اخلاقی برای خود تماشاگر جلب کنند.
بعد از جشنواره فیلم فجر، «تنهای تنهای تنها» در بیست و هفتیمن جشنواره بین المللی فیلم کودک و نوجوان که در اصفهان برگزار می شد، شرکت کرد و توانست عنوان بهترین فیلم را به همراه چند جایزه مهم دیگر این جشنواره از آن خود کند. این موفقیت مهم تائید دیگری برفیلمی بی ادعا است.
به نظر می رسد اگر تبلیغات بهتری برای «تنهای تنهای تنها» صورت می گرفت و برنامه ریزی مناسبی برای پخش آن صورت می گرفت، این فیلم در زمانی مناسب تر اکران می شد. متاسفانه برخورد های غیر حرفه ای با «تنهای تنهای تنها» باعث شد تا صدا و سیما این فیلم را در روزهای پایانی سال گذشته در کنداکتور پخش خود قرار دهد که خوشبختانه با دخالت مستقیم رئیس سازمان جلوی این اشتباه گرفته شد.
این فیلم هم اکنون روی پرده سینما ها است، با آنکه معمولا در اکران های پاییزی به دلیل بازگشایی مدارس میزان استقبال از فیلم های سینمایی کاهش پیدا می کند. ولی «تنهای تنهای تنها» ارزش آن را دارد که برای آن بلیط خرید و به سینما رفت.
منبع: نشریه خانه خوبان/
