مصری هستم و غیرت عربی دارم، اما به ایران افتخار می کنم

به گزارش « سراج24 » ایرانی که در این سال ها بیشترین دشمنی را دیده و حتی در اثر خصومت امریکا ارزش پول ملی اش به پایین ترین حد خود رسیده، در عین حال به جایگاهی دست یافته که امروز تجهیزات پیشرفته راهی فضا می کند. فراموش نکنیم امریکا 30 سال با حسنی مبارک دوست بود و از نظام او حمایت کرد، اما در نهایت چیزی نصیب ملت مصر نشد و مبارک هم سقوط کرد.

 

پایگاه اردنی "الکرامه آنلاین" (alkaramaonline) طی یادداشتی به مقایسه نظام حاکم در ایران و نظام های حاکم در کشورهایی که به قول نویسنده "شعار دموکراسی شان گوش فلک را کر کرده" پرداخته است.

در یادداشت مذکور به برگزاری انتخابات های متعدد در ایران بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی و تأکید مصرح قانون اساسی کشورمان در فصل های مختلف بر آزادی های مشروع، اشاره شده است.

 

 

در ابتدای یادداشت الکرامه آنلاین، نویسنده از عنادورزی و بی انصافی در مورد ایران و حاکمیتش انتقاد کرده و افزوده: «انصاف ارزشی است که گویا در قرن 21 جهانیان از آن بهره نمی برند و چه بسیارند نظام ها و دولت هایی که در حقشان بی انصافی روا داشته می شود. ایران یکی از این دولت های اسلامی است که با انصاف بدان نگریسته نمی شود.

ما شاهد آنیم که وقتی سخن از انتخابات ریاست جمهوری ایران -که ثبت نام نامزدهای آن بدون هیچ محدودیتی با شمار چشمگیر داوطلبان صورت پذیرفت- به میان آورده می شود، متأسفانه نگاه رسانه های جمعی منصفانه و بیطرفانه نیست.

نظامی که ایرانیان بعد از پیروزی انقلابشان طراحی کرده و به اجرا گذاشته اند، نمونه ای نادر و موفق است که متأسفانه اغلب ناظران، مغرضانه و کورکورانه حقیقت را در مورد آن پنهان می کنند.»

 

 

نویسنده ادامه می دهد: «شاید به نظر خوانندگان چند سطر فوق، عجیب بیاید که ما نظام حاکم در ایران را با نظام های دموکراتیک جهانی مقایسه می کنیم، اما کافی است نگاهی به قانون اساسی ایران -که اکثر مردم این کشور به آن رأی داده اند- بیندازیم تا واقعیت را دریابیم.

از ذهنیت های پیشین فاصله بگیریم و ماده نوزدهم قانون اساسی ایران را مطالعه کنیم؛ در فصل حقوق ملت می بینیم که یکایک مردم از هر قوم و هر زبان دارای حقوق برابر هستند و هیچ کس نسبت به دیگری برتری ندارد.

بدین ترتیب نظام جمهوری اسلامی نشان می دهد که در یک حکومت متمرکز با یک قدرت مرکزی خلاصه نمی شود، بلکه بر پایه دموکراسی بنا نهاده شده است؛ دستاوردی که غرب پس از سال ها جنگ خونین به آن نائل شد.

علاوه بر این، در قانون اساسی ایران موادی مندرج است که حتی در نظام های به اصطلاح دموکراتیک جهانی همچون فرانسه و امریکا و روسیه هم یافت نمی شود. به نمونه های زیر توجه کنید:

 

1- در نظام حاکمیتی ایران، نمایندگان پارلمان -که منتخب مستقیم مردم هستند- حق دارند وزیر اطلاعات کشور را مستقیما مورد سؤال و استیضاح قرار دهند. چنین اختیاری نه در فرانسه و نه در امریکا وجود ندارد.

 

2- نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری امریکا به دو حزب موجود یعنی دموکرات و جمهوری خواه منحصر می شوند، اما امروز شما می بینید که در ایران همزمان 8 نامزد با هم رقابت می کنند و حضورشان مشروط به وابستگی حزبی نیست. همین ویژگی را با انتخابات فرانسه و روسیه مقایسه کنید.

 

3- در قانون اساسی امریکا، رئیس جمهور می تواند کنگره را منحل کند، اما در ایران نه رئیس جمهور و نه هیچ کس دیگر حق انحلال پارلمان را ندارد.

 

4- رئیس جمهور ایران طبق قانون اساسی با رأی مستقیم مردم انتخاب می شود و بدون هرگونه دخالتی، وزرای خود را گزینش می کند. تنها فیلتر کابینه، منتخبان مستقیم مردم در مجلس هستند که در خصوص صلاحیت وزرا إعمال نظر می کنند و...

مثل خورشید روشن است که نظام حاکم در ایران از نظم، اعتدال، منطق و توزیع قدرتی مناسب برخوردار است. بر خلاف نظام های پارلمانی مثل آلمان و ایتالیا، در ایران رئیس جمهور در حاشیه نیست.»

 

 

نویسنده الکرامه آنلاین می افزاید: «با اینکه یک مصری هستم و نسبت به دین و سرزمینم غیرت عربی دارم، اما ایرانی که قدرت خود را در بخش های متعدد علمی به منصه ظهور رسانده، باعث افتخار من است. ایرانی که در این سال ها بیشترین دشمنی را دیده و حتی در اثر خصومت امریکا ارزش پول ملی اش به پایین ترین حد خود رسیده، ولی در عین حال به جایگاهی دست یافته که امروز تجهیزات پیشرفته راهی فضا می کند.

فراموش نکنیم امریکا 30 سال با حسنی مبارک دوست بود و از نظام او حمایت کرد، اما در نهایت چیزی نصیب ملت مصر نشد و مبارک هم سقوط کرد.»

 

 

در پایان نوشتار یادشده آمده است: «به نظر می رسد ایران -که تنها چند روز با انتخابات ریاست جمهوری فاصله دارد- ثابت کرده حکومتی منعطف است، نه آنگونه که غربی ها تلاش می کنند جلوه بدهند. حکومتی که علیرغم تبلیغات منفی و اتهامات وارده از سوی امپریالیزم رسانه ای، همچنان رو به جلو حرکت می کند و نشان داده که نسبتی با تحجر و رادیکالیزم ندارد. شاید این روزها حقیقت و انصاف در غبار تبلیغات گم شوند، اما حافظه تاریخ آنچه را که می گذرد از یاد نخواهد برد؛ چراکه تاریخ آرام نمی گیرد و نمی خوابد.»