به گزارش سراج24؛ قدم علی سرامی استاد ادبیات فارسی درگفتگو با خبرنگار سراج24، در خصوص موضوع پاکدامنی زن ایرانی در ادبیات فارسی و نکوهیده بودن برهنگی، اظهار داشت: در ادبیات ما به زنها اهمیت فراوانی داده شده است و زن شأن و عظمت و عزت خاصی دارد.
وی افزود: در ادبیات ایرانی از قدیم الایام پوشیدگی یکی از ارکان مهم شأن و منزلت زن شناخته می شده و واژه های خاصی نیز برای بیان پوشیدگی زنانه به کار می رفته، به طوری که فردوسی گاهاً از واژه پوشیده رویان درباره زنان یاد می کند.
این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه یکی از شروط زن بودن در ایران باستان حفظ ناموس خانوادگی و پاکدامنی بوده است، بیان داشت: پوشیدگی در زبان و ادبیات فارسی موضوع تازه ای نیست که از زمان خاصی ایجاد شده باشد و ایرانیان باستان همواره گرایش به پاکدامنی و پوشیدگی داشته و این پاکدامنی در ادبیات نیز کاملا دیده می شود و به عنوان یک صفت ستودنی و پسندیده بیان شده است.
این شاعر و نویسنده ادبیات فارسی عنوان داشت: اولین مورد در هر فرهنگی، زبان آن است که جانشین بسیاری موارد از جمله مذهبها، دینها، قومیتها، اخلاقیات، مشاغل، فلسفه، عرفان و همه پایه های فرهنگ می شود؛ در زبان مادری ما ایرانیان زن با زندگی هم ریشه است بنابراین یک موجود زندگی بخش وظیفه اش حفاظت از زندگی و نسل است که با پوشیدگی و پاکدامنی قرین است.
سرامی با اشاره به اینکه انسان مسائل عاطفی را از مادر یاد می گیرد تشریح کرد: مادر منشا و انتقال دهنده پاکدامنی و عطوفت است و مادرهای ایرانی قبل از اسلام هم پاکدامنی خود را به دلیل توجه به خانواده حفظ می کردند که این امر جز در پوشیدگی و جلوگیری از برهنگی نبوده است و کلمه پاکدامن حاکی از پاکی زنان ایرانی در ادبیات ایران زمین است.
وی توضیح داد: در فرهنگ ایرانی عزیزتزین داشته ها خویش و خویشاوندی است که دو ضمیر را یادآور می شود که در فرهنگ اروپایی تنها یک ضمیر مورد توجه قرار می گیرد اما در فرهنگ ایرانی یک ضمیر تن است و یک ضمیر دیگر، نرم افزاری است که از ازل بوده و با به دنیا آمدن آن را همراه خود داشته ایم که در فرهنگ اسلامی به آن علم لدنی گویند و ایرانیان باستان این علم لدنی را داشته اند که زن وظیفه اش پرورش نسل و حفظ ناموس خانواده بوده است بنابراین پیش از ورود اسلام نیز زنان پوشیدگی داشته اند.
سرامی توضیح داد: در ادبیات قبل از اسلام موارد بسیار نادری وجود دارد که نویسنده و قصه پرداز بخواهد با بیان مسائل مربوط به برهنگی داستان را جذاب کند بلکه نویسندگان ایرانی و شعرا همواره در اشعار و داستانهایشان انسان را به حیا دعوت کرده اند و واژگانی همچون شرم و آزرم که معنای خوب بودن حیا را می رساند در ابیات شعرا به ویژه فردوسی بسیار به کار رفته است که اهمیت به پاکدامنی و عدم برهنگی را نشان می دهد.
وی اضافه کرد: عفت و عصمت در فرهنگ و ادبیات ایرانی، ویژگیهای تازه ای نیستند و از دوران ماقبل تاریخ، ایرانیان به این معانی اهمیت فراوانی می داده اند و در پوشش و آداب و زبان نیز مشهود بوده است و حتی اینکه زن شأن خود را برای همسر خود حفظ کند بسیار ارزشمند شناخته می شده است.
