سراج24، سعید روشن‌ضمیر؛ تقریباً همین ایام بود که اخبار مختلفی پیرامون کووید19 در سرتاسر عالم پخش شد و دنیا را نگران کرد.
کشورها در تدارک ایجاد آمادگی برای ورود ویروس کرونا بودند و طبق برآورد اولیه، آن را با آنفولانزا مقایسه می‌کردند.
چند ماه گذشت تا متوجه شدیم که قضیه جدی‌تر از آنی است که فکرش را می‌کردیم.
ترس و نگرانی همۀ ما را در بر گرفته بود و هر روز آمار مبتلایان و فوتی‌ها را چک می‌کردیم.
کم‌کم از دوست و آشنایان می‌شنیدیم که فلانی کرونا گرفته و سخت بیمار و بی‌قرار شده. گاهی علائم بیماری، آن قدرها هم‌شدت نداشت و مثل یک آنفولانزای عادی می‌آمد و می‌رفت.
این روزها کار به‌جایی رسیده که یا خودمان کرونا گرفته‌ایم یا یکی از نزدیکانمان به آن مبتلا شده و تقریباً آن را از نزدیک لمس کرده‌ایم.
کرونا به‌طور معمول درد دارد، بی‌قراری دارد، ضعف دارد، تب دارد و غیر از بیمار، حداقل یک نفر دیگر را هم درگیر بیمارداری می‌کند.
قصۀ پرستاری در بیمارستان امّا قصۀ دیگری است. بیماری که بستری‌شده، دیگر معمولی نیست. دیگر قضیه جدی است و پروسۀ درمان هم به همان اندازه باید با جدیت دنبال شود.
پیشتر اگر پرستاری جزو مشاغل سخت حساب می‌شد، در این یک سال باید نام متناسب‌تری بر آن گذاشت. کار یک پرستار در سال گذشته هرچه بود، امسال باید آن را دو یا چند برابر در نظر گرفت. نگرانی از خطر سرایت اگر قبلاً به‌اندازۀ مشخصی بود، این بار باید این خطر را چند برابر دید. خلاصه این‌که هرچه از فداکاری پرستاران دیدید و شنیدید، الآن باید آن را بیش از این‌ها بدانید.
هجوم بیماران در این‌یک ساله، گاه به حدی زیاد می‌شد که تخت بیمارستانی برای بستری بیمار، کم می‌آوردند؛ اما پرستاران در هیچ مقطعی کم نیاوردند!
بیمارداری را همۀ ما کم‌وبیش تجربه کرده‌ایم؛ امّا تجربۀ بیمارداری مداوم، آن‌هم در این شرایط، کاری است که از عهدۀ هر کسی برنمی‌آید.
به‌راحتی هم می‌توان ادعا کرد که درآمد پرستاران، چیزی نیست که طمع آن کسی را ترغیب به این شغل کند و حتی برخی از آن‌ها، ایمنی شغلی و معیشتی کافی ندارند.
پرستار، سروکارش با روح انسان‌ها است؛ اگرچه ظاهراً از جسم آن‌ها مراقبت می‌کند. کار با انسان و روان انسانی، کاری مبتنی بر یک‌روال عادی و اداری خشک نیست و تعهد و وجدان درونی را طلب می‌کند.
شاید ما گاهی حتی در پرستاری از نزدیکانمان هم خسته شویم و احساس کنیم که بریده‌ایم؛ امّا یک پرستار خود را متعهد به بیماری می‌داند که نمی‌شناسد و می‌داند که اولین بیمارش نبوده و آخری هم نخواهد بود.
حضور یک‌سالۀ کرونا و از خودگذشتگی پرستاران در این دورۀ سخت؛ وضعیتی را پدید آورده که شایسته است بیش از این‌ها در قدر و منزلت این عزیزان صحبت کنیم و بیش از صحبت، لازم است که مسئولین امر به امور آن‌ها رسیدگی کنند.
ولادت حضرت زینب «سلام الله علیها»، روز مبارک و زیبایی برای تقدیر از این قشر متعهد، زحمتکش و فداکار است و حتماً باید این بزرگداشت، حفظ شود؛ امّا به نظرم در این شرایط ویژه باید «سال پرستار» را به این عزیزان تبریک گفت تا ایثار چند برابری آن‌ها در این‌یک سال فراموشمان نشود.
